Miłość (2012)

Myślałem, że "Amour" głęboko mnie poruszy, opierając się na moich doświadczeniach z "Białą wstążką" Michaela Haneke i przesłanką filmu. Moja żona i ja niedawno obserwowaliśmy, jak jej ojciec degenerował się fizycznie i psychicznie w ciągu ostatnich kilku lat, aż do jego niedawnej śmierci, więc bliskość ze mną tematu w połączeniu z bezkompromisowym podejściem Haneke do kręcenia filmów sprawiły, że poczułem się głęboko zaniepokojony jego film. I kiedy to oglądałem, czułem, że powinienem czuć się w ten sposób, ale nigdy tak naprawdę nie robiłem. Pod każdym względem jest to niesamowity kawałek filmowy, ale mnie to zmroziło. Wydarzenia przedstawione w filmie zaliczają się do moich najgorszych koszmarów i są tym bardziej przerażające, że spore prawdopodobieństwo, że będę musiał je w jakiś sposób przeżyć. Ale nigdy nie zapomniałem, że oglądałem aktorów występujących w filmie. W stylu Haneke jest coś zimnego i klinicznego, a ta sama jakość, która może sprawić, że jego filmy będą głęboko niepokojące, może sprawić, że staną się niedostępne. Szczerze mówiąc, cieszę się, że styl Haneke trzymał mnie w emocjonalnej odległości od filmu, ponieważ myślę, że inaczej byłoby nie do zniesienia. Klasa: A-

Gdybym obejrzał ten film nie mniej niż 5 lat temu, prawdopodobnie nie pomyślałbym zbyt wiele o Złotej Palmie Michaela Haneke, która zdobyła Amour, co uczyniło go jednym z elitarnych twórców, którzy zdobyli główną nagrodę na Festiwal Filmowy w Cannes co najmniej dwa razy (i w ciągu trzech lat również). Ale przypuszczam, że konieczność przeżycia niektórych doświadczeń życiowych, zarówno przyjemnych, jak i tych, które nie są, otworzyłaby horyzonty, połączyła się i utożsamiała z wieloma elementami dotyczącymi nieuleczalnej choroby i cierpienia, miłości i jakości życia, bycia dotkniętym więcej sposobów, na które normalnie bym pozwolił. Podobnie jak w większości filmów austriackiego twórcy, ten film koncentruje się na postaciach Georgesa (Jean-Louis Trintignant) i Anne (Emmanuelle Riva), starszej parze, której widzimy, jak cieszą się zmierzchem swojego życia i ich wzajemnym towarzystwem , ponieważ córka Eva (Isabelle Huppert) przez większość czasu przebywa za granicą. Niestety Anne doznaje udaru mózgu i więcej, co powoduje, że jest sparaliżowana z jednej strony, stopniowo polegając na podstawowej opiece zapewnianej przez Georgesa, aby przetrwać dzień po dniu. A biorąc pod uwagę wiek Georgesa, bycie głównym opiekunem jest również wyzwaniem i stresem zarówno psychicznym, jak i fizycznym, ponieważ złożył Anne przysięgę, że będzie nieugięty w jej przestrzeganiu, że nie będzie już więcej wizyt w szpitalu ani że włoży ją w Dom. Wiele rzeczy, które Haneke umieścił w swoim filmie, to twarde prawdy krążące wokół poświęcenia uwagi pacjentowi, od takich rzeczy jak karmienie i zmiana pieluch, wykonywanie prac domowych, w tym korzystanie z pomocy innych przy zakupach spożywczych, po wymagania sprzętowe, takie jak komoda lub regulowane łóżko. Podczas sprzątania i na każdym kroku, w którym chcesz zachować godność pacjenta, może wystąpić pewna nieśmiałość, ponieważ ostatnią rzeczą, jaką chcesz zrobić, jest spadek morale. Pogorszenie jest bolesnym świadkiem, ponieważ Eva przechodzi od siły do ​​całkowitego przykucia do łóżka, ze zdolnością komunikacji, bardzo kluczową rzeczą, odebraną, gdy upośledzenie mowy podnosi swoją brzydką głowę, kiedy terapia może zdziałać tylko tyle. Haneke nie przemilcza koniecznych aspektów cierpienia, nawet jeśli jest wykonywany przez nieopiekuńcze domowe pielęgniarki, i prawdopodobnie wprowadził odrobinę strachu, gdy ktoś się starzeje, choruje i zostaje poddany łasce innych. Georges regularnie odwiedza swoją córkę, ale za każdym razem, gdy próbują usiąść i porozumieć się, można niemal poczuć odległy rozdźwięk między nimi. To, co znakomicie osiągnęły historia i scenariusz Haneke, to możliwość powiedzenia tak wiele bez mówienia w ogóle, kierowanie aktorów do wydobywania pomysłów i komunikacji zwrotnej poprzez ich rzemiosło aktorskie, dzięki czemu jest to bardzo satysfakcjonujące doświadczenie oglądania i analizowania człowieka relacje i stan każdego z bohaterów, nawet gdy Ewa musiała spędzać większość czasu w łóżku, i ukazując ograniczony zakres emocji, które może zjednoczyć pacjent po udarze mózgu. Być może ja też czułem się winny za każdym razem, gdy Eva wraca do domu, aby sprawdzić najnowszy status swojej mamy i taty, ponieważ odzwierciedla to, jak bardzo chciałbym móc robić więcej, gdyby nie współczesne zobowiązania lub to, co byśmy chcieli myśleć jako o zobowiązaniach. Będąc filmem Haneke, poznaliśmy kilka mrocznych momentów, przez które można przeskoczyć, kiedy najmniej się tego spodziewaliśmy, zwłaszcza gdy tytuł jest tak łagodny jak Miłość w wielu formach. Chociaż to, co było szokujące, nie było czymś narracyjnie nowym w filmach nakręconych przez innych, wciąż wywierało ogromny wpływ, utrzymując się przez jakiś czas, co moim zdaniem było dość niegodziwe, pozostawiając rzeczy bogate i otwarte na debatę po projekcji. Haneke każe ci pracować nad interpretacją wydarzeń, nigdy nie mówiąc ci gadatliwych szczegółów, niepotrzebnych do karmienia łyżką, woląc, abyś doświadczył i coś z tego zabrał, chociaż była to prawdopodobnie jedna z jego mniej tępych prac. Do tego filmu przyczyniły się również role Jean-Louisa Trintignanta i Emmanuelle Rivy, którzy nie popełnili błędu. Trintignant powraca na duży ekran po 7 latach nieobecności, z napisaną specjalnie dla niego rolą, którą należycie oddał. Jego Georges wydawał się złamany i zirytowany w jednym. Może wydawać się, że Emmanuelle Riva dostała łatwiejszą rolę, będąc w łóżku, a czasami nieobecna przez większość czasu, ponieważ Georges trzyma jej Annę w zamknięciu, ale zasługuje na jej świetne aktorstwo bez konieczności nadmiernego działania lub nadmiernej kompensacji za stan, w którym musi się rozwinąć. Dział makijażu również zasługuje na uwagę, ponieważ jest w stanie realistycznie postarzyć ją również na ekranie. Amour kontynuuje zdobywanie umysłów różnych krytyków i zdobywanie nagród w obiegu festiwalowym, a także wyróżnień na koniec roku. Powinno być ciekawie, jeśli zakończy się odejściem ze statuetką Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego w przyszłym roku. Zalecana!