Poskromienie złośnicy (2005)

We Włoszech Franco Zeffirelli jest najbardziej znany ze swojej pracy w wielkiej operze, a całe swoje doświadczenie w tej większej niż życie formie sztuki wniósł do dwóch filmów, z których jest najbardziej znany: ROMEO I JULIA z 1968 r. i The z 1967 r. POSKROMIENIE ZŁOŚNICY. Uczeni zwykle uważają POKRYCIE ZŁOŚNICY Szekspira za jedno z pomniejszych dzieł dramaturgów, ale od czasu pierwszego znanego wykonania w 1594 roku jest ono ulubieńcem publiczności. Chociaż wielu zalotników błaga o rękę Bianki, jej owdowiały ojciec jest zdeterminowany, by nie mogła wyjść za mąż dopóki jej starsza siostra Katherine nie wyjdzie za mąż – a Katherine jest porywczą, upartą i złośliwą kobietą, która uprzykrza życie wszystkim, którzy staną na jej drodze. Na szczęście dla Bianki Petruchio potrzebuje pieniędzy i jest więcej niż chętny do poślubienia Kate, bez względu na to, jak bardzo Kate jest odporna na cały pomysł. Oryginalny scenariusz Szekspira został tu i ówdzie przycięty i chociaż puryści mogą o tym krzyczeć, rezultat nie tylko sprawdza się w filmie, ale także pozwala uchwycić smak języka Szekspira znacznie lepiej niż jakakolwiek inna filmowa wersja SHREW zarówno przed, jak i później. Całość wygląda przepięknie: Zeffirelli wnosi swoje mistrzostwo w operze, która przełożyła się na projekt, a rezultatem są zachwycające walory produkcyjne, szczególnie w odniesieniu do kostiumów. Każdy wydany cent pokazuje na ekranie. Chociaż była bardzo dobrą aktorką filmową, Elizabeth Taylor nie jest nazwiskiem, którego można by się spodziewać po zagraniu Szekspira – ale gra w świetnym stylu, kopiąc, kłapiąc i warcząc z ogromnym rozmachem w pierwszej części filmu. a następnie sprawienie, że „oswajanie” Kate wydaje się całkowicie wiarygodne w drugiej części. W przeciwieństwie do wielu późniejszych sztuk Szekspira, SHREW nie jest szczególnie znany ze swojego języka; mimo to ostatnie przemówienie Katherine jest powszechnie znane i niezwykle godne zapamiętania, a Taylor przedstawia je z taką wiarygodnością, że żałuje się, że nie zagrała również innych klasycznych ról. Ówczesny mąż Taylora, Richard Burton, występuje jako celowo nieokrzesany Petruchio, który postanawia oswoić złośnicę i zostaje przez nią oswojony tak samo, jak ona przez niego. Burton był oczywiście przyzwyczajony do klasyki w ogóle, a Szekspira w szczególności i gra z ogromną brawurą. Obsada drugoplanowa, w tym młody Michael York, jest również bardzo dobra, a kiedy już wszystko zostało powiedziane i zrobione, POKOJANIE ZŁOŚNICY z 1964 roku jest świetną zabawą, nawet jeśli nie lubisz Szekspira. Transfer DVD jest bardzo fajny. Obraz ma sporadyczne skazy, najczęściej w tytułach początkowych i napisach końcowych, ale ogólnie jest niezwykły, pokazując każdy szczegół każdego zestawu i każdego kostiumu z doskonałym efektem. Dźwięk też jest całkiem niezły. Niestety, tak naprawdę nic nie stoi na przeszkodzie materiałowi bonusowemu, ale film jest tym, czego Taylor, Burton, York i Zefirelli robią to na brązowo. Coś więcej niż tylko warte oglądania: warte posiadania. GFT, recenzent Amazon

Sprośna komedia Szekspira była prawdopodobnie idealnym narzędziem dla Burtonów po czterech latach ich prawdziwego burzliwego małżeństwa. Chociaż Liz Taylor nie miała doświadczenia w odgrywaniu „barda”, w rzeczywistości jest zabawna jako Kate, ta ognista dziewczyna, która nie ma zamiaru stać się zabawką ani własnością żadnego mężczyzny. Richard Burton jest pewniejszy jako Petruchio i nie zawodzi, jest to niesamowity występ i jeden z jego najlepszych. W obsadzie Zeffirelliego zobaczymy także Michaela Horderna, Cyrila Cusacka, Natashę Pyne (jako siostra Kate Bianca) oraz Michaela Yorka (debiutującego w filmie jako zalotnik Bianki). Akcja może się nieco przeciągać z dala od głównych bohaterów (którzy zawsze mieli tendencję do zasypywania innych graczy w swoich filmach), ale dowcip i psoty oryginalnej gry przebijają. Jedyny mój problem dotyczyłby ostatniego przemówienia Kate. Ciekawe, że Taylor gra w ten sposób, ale domyślam się, że to nie koniec wyboistej jazdy dla tej dwójki!

To filmowa wersja sztuki Szekspira w sposób, w jaki Szekspir chciałby, aby była widziana - jako zabawna i zabawna. Wspaniały kolor scenografii i kostiumów przypomina nam, że ta historia rozgrywa się w słonecznej Italii – być może włoski reżyser uświadomi sobie i wydobędzie tę beztroską radość. Wszyscy aktorzy są wspaniali, tak naturalni w swoich rolach, że wiersze szekspirowskie brzmią jak wiarygodna codzienna rozmowa. Richard Burton doskonale sprawdza się w roli Petruchio, na początku pewnego siebie, zarozumiałego prostaka, który niejako przechodzi swój własny proces „oswajania”, by stać się kochającym mężem, dumnym ze swojej żony i zachwyconym szczęściem, które go czeka. Elizabeth Taylor jako aktorka nie spełnia wymagań Szekspira, ale z pewnością wygląda na swoją rolę i ogólnie radzi sobie całkiem nieźle, zwłaszcza że do samego końca dostaje dużo akcji, a nie przemawia w tym filmie . Zeffirelli robi cudowne rzeczy z grafiką - scena na początku, kiedy to, co wydaje się uroczystym nabożeństwem, nagle wybucha w dziki karnawał, może być postrzegane jako żartobliwe odbicie typowej reakcji widza na to radosne potraktowanie Szekspira; tam, gdzie spodziewamy się, że będziemy znudzeni uroczystym, wyzywającym szacunkiem w obecności Sztuki, nagle zostajemy porwani przez wesołą zabawę. A powracające przebłyski ogromnej groteskowej blondynki, w której nieustannie uczestniczy jej mała, ciemnowłosa, ładna siostra, zawsze odstraszająca potencjalnych zalotników tej ostatniej, to dowcipne podsumowanie głównej historii, którą oglądamy. Ten film jest świetnym wprowadzeniem do Szekspira dla każdego, kto nie widział wcześniej jego sztuk, i doskonałym antidotum dla każdego, kto został zastraszony myślą, że Szekspir jest „zbyt trudny” do zrozumienia dla kogokolwiek poza ekspertami i naukowcami.

To najlepszy wspólny film Burtona i Taylora. Jest pełen kolorów i zabawy, a także bardzo dobrej komedii. Wszyscy aktorzy są w nim genialni. To wielka, szalona pogoń za filmem, a kiedy słyszysz głęboki chichot Petruchia, ty też się śmiejesz. Opiera się na nagich podstawach sztuki Szekspira o Baptiście, bogatym mężczyźnie z dwiema niezamężnymi córkami. Starsza córka jest tak paskudna, że ​​nikt nie może jej wytrzymać na tyle długo, by ją poślubić, a wszyscy w mieście chcą poślubić młodszą córkę, ale nie mogą, dopóki starsza nie zostanie wydana za mąż. Pojawia się niegrzeczny łowca fortun i zgadza się zdjąć starszą córkę z rąk ojca za wysoką cenę. Po ślubie Petruchio postanawia przełamać dumę Kate i w końcu ją męczy, ale ona działa na niego własną magią iw końcu oboje odkrywają, że się kochają. Richard Burton powinien był zdobyć Oscara za tę rolę; on JEST Petruchiem. To hańba narodowa, że ​​tego nie dostał. A Liz jest naprawdę dobra jako Kate. Sprawia, że ​​wierzymy, że jest okropną ryjówką, a kiedy ujawnia się jej miękka strona, każe nam wierzyć, że przez cały czas mogła być słodka. Jeśli w ogóle możesz znaleźć ten film, spróbuj obejrzeć go w wersji na listy. Tęsknisz za dużo akcji w formacie panoramowania i skanowania. Jest pokazywany na kablu całkiem sporo, ale głównie na płatnych kanałach.

Jest to wystawna prezentacja klasycznej komedii Williama Szekspira, podkreślona idealnym połączeniem Elizabeth Taylor i Richarda Burtona w głównych rolach. Jej postać była wątpliwa, ale pani Taylor utrzymuje „Katharinę” w swoim zasięgu i pobudza pierwotną rolę dzięki atrakcyjnej aktualizacji. Burton równoważy doskonałą interpretację „Petruchio”. Bombastycznym Burtonom przeszkadza jedynie stosunkowo niewielki materiał; niektóre z tego humoru nie wykraczają poza wieki, chociaż wiele jest doceniane. Reżyser Franco Zeffirelli i kilka osób z tej firmy wkrótce zabrało się do pracy nad „Romeo i Julią” (1968), co było większym wykorzystaniem ich umiejętności. ******* Poskromienie złośnicy (2/27/67) Franco Zeffirelli ~ Elizabeth Taylor, Richard Burton, Michael York, Natasha Pyne