1969. Wraz z nową administracją Richarda Nixona w Białym Domu, amerykański prokurator generalny John Mitchell wnosi oskarżenie przeciwko Tomowi Haydenowi i Renniemu Davisowi, przywódcom Studentów na rzecz Demokratycznego Społeczeństwa, Abbie Hoffman i Jerry'emu Rubinowi, przywódcom Międzynarodowych Partii Młodych (Yippies or Young Hippies), David Dellinger, lider Mobilization to End the War in Vietnam (The Mobe), osoby Lee Weiner i John Froines oraz Bobby Seale, krajowy przewodniczący Czarnych Panter, zgodnie z nigdy nieużywanym prawem Rap Brown: za „ spisek mający na celu przekroczenie granic stanowych w celu podżegania do przemocy” za ich role w proteście przed Narodową Konwencją Demokratyczną (DNC) w Chicago poprzedniego lata, protest, który stał się gwałtowny. Protest był przeciwko eskalującemu udziałowi Stanów Zjednoczonych w wojnie wietnamskiej, DNC wybrany do podwojenia wojsk przez ówczesnego prezydenta Lyndona B. Johnsona niemal z dnia na dzień i przypuszczalnego kandydata Demokratów na prezydenta, Huberta H. Humphreya, kontynuującego takie działania, jeśli zostanie wybrany. Po części dlatego, że korzystają z tego samego zespołu prawnego, w skład którego wchodzą William Kunstler i Leonard Weinglass, pierwsza siódemka jest uznawana za Chicago 7, a Seale jest outsiderem z wielu powodów, w tym jako jedyny z ośmiu osób kolorowych. Jeśli zostaną skazani, mogą odbyć maksymalną karę dziesięciu lat więzienia. Chociaż ta ósemka jest świadoma siebie nawzajem, niektórzy nigdy nie spotkali się przed protestem i rzadko współpracowali. W związku z tym prokurator naczelny Richard Schultz, podobnie jak wszyscy inni zaangażowani w tę sprawę, zdaje sobie sprawę, że zarzuty, a co za tym idzie proces, są motywowane politycznie, a nie kwestią sprawiedliwości zgodnie z prawem, przy czym każdy z ośmiu z ośmiuset lub tak protestujący wybrani z bardzo konkretnych powodów politycznych i jako były prokurator generalny pod rządami Johnsona, Ramsey Clark, nie mieli zamiaru postawić zarzutów po rozpatrzeniu sprawy przez Departament Sprawiedliwości.

Głodna sławy Roxie Hart (Renée Zellweger) marzy o życiu na scenie Vaudville i spędza noce, bawiąc się nim w jasnych światłach Chicago, nieustannie mając nadzieję, że znajdzie szczęście i zostanie zastrzelona w latach dwudziestych. w stanie uciec od nudnego męża Amosa (John C. Reilly). Zachwycona uwodzicielską piosenkarką klubową Velmą Kelly (Catherine Zeta-Jones) (która zostaje następnie aresztowana za zabójstwo męża i siostry - po odkryciu ich romansu), Roxie poznaje Freda Casely'ego (Dominic West), mężczyznę, który przekonuje ją, że potrafi „spraw, by jej kariera w showbiznesie wystartowała”. Jednak po tym, jak Roxie poddała się zabiegowi „kastingu”, a Fred miał z nią swój nikczemny sposób, ujawnia, że ​​nie ma więcej powiązań w showbiznesie niż ona. To ostatnia kropla dla Roxie, a jej ciągły gniew z powodu odrzucenia eksploduje. Strzela do Freda Casely'ego i zabija go. Po odkryciu jej niewierności mąż Roxie, Amos, odmawia wzięcia na siebie winy za morderstwo i Roxie zostaje wysłana do więzienia, do czasu powieszenia. W więzieniu w końcu poznaje kochaną brukownicę Velmę Kelly, która obecnie cieszy się ogromnym zainteresowaniem mediów z powodu podwójnego morderstwa, które popełniła wcześniej w opowieści. Dzieląc się brzękiem z Velmą, to zbiór innych przebiegłych kobiet, które czekają na proces za morderstwo własnych partnerów. Velma trzyma się z dala od Roxie, jednak strażnik więzienny, opiekunka Mama Morton (Queen Latifah), oferuje Roxie możliwość reprezentowania przez sprytnego chicagowskiego prawnika Billy'ego Flynna (Richard Gere). Billy jest bardziej agentem public relations showbiznesu niż prawnikiem i skłania brukowce do myślenia, że ​​Roxie jest tylko niewinną „dziewczyną na dobry czas”, która poszła niewłaściwą ścieżką, niż intrygującą morderczynią. Tabloidy szaleją na punkcie nowej dziewczyny z bloku, a Roxie w końcu zostaje gwiazdą. Jednak ze względu na nową sławę Roxie zapomniano o Velmie. Jest zmuszona zwrócić się do Roxie z propozycją udziału w jej akcie Vaudville (wypełniając lukę pozostawioną przez jej zamordowaną siostrę), ale Roxie odrzuca swoją ofertę, myśląc, że nie potrzebuje wsparcia w przebiciu rachunku. Jednak tak jak spadła gwiazda Velmy, podobnie jak Roxie, kiedy do diabła Kitty Baxter (Lucy Liu) przybywa do więzienia pod zarzutem wielokrotnego morderstwa, prasa zapomina o Roxie i teraz ona i Velma są w tej samej łodzi. Mając jeszcze jedną sztuczkę, Roxie udaje się zwrócić na siebie uwagę mediów i nadchodzi jej dzień w sądzie. Billy jest teraz gotowy do roli najlepszego showmana.