Oficer policji Amadeus Warnebring (Bengt Nilsson), urodzony w rodzinie z muzycznymi korzeniami, paradoksalnie nienawidzi muzyki. Pewnego dnia jego przekonania stają pod znakiem zapytania, kiedy grupa zwariowanych muzyków, kierowana przez piękną i buntowniczą Sanne (Sanna Persson), decyduje się użyć miasta jako instrumentu muzycznego. Ich sztuka powoduje chaos i bałagan w mieście. Kiedy Warnebring dowiaduje się, że kobieta, którą kocha, należy do gangu muzyków, których tropi, pozostaje mu tylko jedno: przeniknąć do przerażającego świata rytmu i muzyki, których całe życie unikał.

W lipcu 1986 roku mała Pia została zgwałcona i brutalnie zamordowana. Sprawcy nigdy nie złapano, choć oczom widza ukazuje się jego twarz. Fabuła przeskakuje 23 lata do przodu, do roku 2009, kiedy to jedenastoletnia Sinikka znika bez śladu. Okoliczności jej zaginięcia prowadzą policję do przypuszczenia, że morderca z przeszłości powrócił, by zebrać ponownie ponure żniwo. W sprawę angażuje się grupa detektywów, a wszystko z boku obserwuje matka Pii oraz pewien mężczyzna, który jest bezpośrednio związany z tragicznym wydarzeniem z lat 80. W przeciwieństwie do tego, co sugeruje tytuł, „Cisza” jest pełnym emocji filmem kryminalnym. Reżyser postawił na pogłębienie psychologiczne postaci i snuje na ekranie opowieść o nieskończonych mrokach ludzkiej duszy.

Dokument Philipa Gröninga jest pierwszym filmem przedstawiającym życie w Wielkiej Kartuzji, głównym klasztorze zakonu kartuzów we Francji. Film jest bardzo oszczędny w formie. Poza psalmami śpiewanymi przez zakonników, nie ma w nim dodatkowej muzyki. Nie ma też wywiadów, komentarzy, ani innych dodatkowych materiałów. Jest tylko cisza i obserwacja codziennego, ustalonego rytmu życia społeczności zakonnej.

Wiosna 1978. Szymon jest małym chłopcem. Bawiąc się z kolegami podczas Lanego Poniedziałku, niechcący staje się sprawcą wypadku samochodowego, w którym giną rodzice kilkuletniej dziewczynki, Magdy. Ona sama wychodzi z katastrofy bez szwanku. To wydarzenie odciska niezatarte piętno na psychice chłopaka. Lato 2000. Szymon i Magda są już dorośli. On jest kolejarzem, ona pracuje w dużej firmie kosmetycznej. Magda (zwana także Mimi) nie pamięta wypadku sprzed ponad dwudziestu lat. Nie pamięta właściwie niczego ze swojego dzieciństwa. Jej życie upływa pomiędzy pracą a dyskotekami techno. Podczas jednej z szalonych zabaw Mimi poznaje Szymona. Przypadek? Z całą pewnością nie, Szymon bowiem przez dwadzieścia lat próbował się czegoś dowiedzieć na jej temat, dręczony poczuciem winy. Początkowo niechętnie, potem coraz bardziej zafascynowana swoim wielbicielem dziewczyna odbywa niezwykłą wyprawę w przeszłość, aby wreszcie odkryć samą siebie...