Jest środek zimy 1961 roku. Mieszkający w Greenwich Village piosenkarz folkowy Llewyn Davis, niegdyś połowa zespołu Timlin and Davis, który odniósł niewielki sukces, zwłaszcza na lokalnej scenie, próbuje rozwinąć karierę solową. Rozwiązanie Timlina i Davisa było spowodowane okolicznościami, na które Llewyn nie miał wpływu, nie było możliwości ponownego zjednoczenia. Llewyn, który nie ma pieniędzy, ucieka się do spania na obrotowych kanapach przyjaciół, nie ma nic przeciwko proszeniu kogokolwiek ze swoich przyjaciół o miejsce na nocleg, zwłaszcza kolegów śpiewaków folkowych, zawodowych i osobistych partnerów Jeana i Jima. Pomimo tego, że potrzebuje przyjaciół, nie ma też nic przeciwko paleniu mostów, aby pozostać wiernym sobie jako profesjonalny muzyk, a także swojej złości i frustracji z powodu swojej obecnej sytuacji. Jego sytuacja czyni go ślepym i nieświadomym tego, co dzieje się w życiu innych osób. Jego sytuacja ekonomiczna pogarsza się, ponieważ jego pierwszy solowy album, Inside Llewyn Davis, nie sprzedaje się, częściowo z powodu problemów z jego menadżerem, Melem Novikoffem. To paragraf 22, ponieważ jego bezdomność utrudnia jego zlokalizowanie, jeśli pojawi się koncert w ostatniej chwili, co dodatkowo utrudnia jego zdolność do zarabiania pieniędzy. I wydaje się, że ostatnio gromadzi coraz więcej rzeczy, w tym kota, nie mając gdzie ich trzymać na stałe, chyba że miałby się ich pozbyć. Może tylko być w stanie znieść bycie symbolicznie zepchniętym w dół w pogoni za karierą, zanim coś będzie musiało się zmienić w jego życiu.