W 2005 roku irański kompozytor Nader Mashayekhi otrzymał propozycję poprowadzenia Orkiestry Symfonicznej w Teheranie. Od kilku lat mieszkał już w Wiedniu, gdzie studiował i pracował. Zdając sobie sprawę jak niska jest w Iranie pozycja przyjeżdżających z Zachodu muzyków, Mashayekhi zdecydował się jednak podjąć wyzwanie. Powrócił do Iranu z nadzieją i walizką, zawierającą jedno marzenie - chciał uprawiać muzykę w kraju, w którym się urodził. Po dwóch latach górnolotne zamierzenia i plany pokrył kurz, a nadzieje zamieniły się w zwątpienie. Film obrazuje ten szczególny proces. Przedstawiając jak najbardziej wiarygodny portret Mashayekhiego, reżyser stara się podkreślić emocjonalne zaangażowanie artysty, szukającego inspiracji zarówno podczas prób z młodymi muzykami w Teheranie, jak również w trakcie wędrówek po przepięknych, wyludnionych, pustynnych terenach i opuszczonych irańskich wioskach. Celem Mashayekhiego było stworzenie nowych muzycznych kompozycji. Polityczny kontekst pojawia się w filmie w sposób domyślny. Reżyser skupia się raczej na wykreowaniu odpowiedniej atmosfery. Buduje ją dzięki zachwycających pięknem, kontemplacyjnym zdjęciom, na tle których głos Mashayekhiego brzmi jak tajemniczy, intymny monolog. Odzwierciedla on nie tylko życie artysty i jego miłość do ojczyzny, lecz stanowi również pouczającą przypowieść na temat roli i znaczenia muzyki oraz poezji.