Młody dziennikarz Gareth Jones (James Norton) zyskał sławę, pisząc artykuł o swoim spotkaniu z Adolfem Hitlerem, zaraz po przejęciu przez niego władzy w 1933 roku. Teraz ambitny Walijczyk przymierza się do kolejnego wielkiego tematu – gwałtownej modernizacji Związku Radzieckiego. Chcąc gruntownie zbadać sprawę, reporter decyduje się na podróż do Moskwy, aby przeprowadzić wywiad ze Stalinem. Na miejscu poznaje młodą dziennikarkę Adę Brooks (Vanessa Kirby), pracującą dla Waltera Duranty’ego (Peter Sarsgaard), dzięki której odkrywa, że prawda o stalinowskim reżimie jest brutalnie tłumiona przez sowieckich cenzorów. Słysząc zatrważające plotki na temat wielkiej klęski głodowej w ZSRR, Jones udaje się w samotną podróż przez Ukrainę. Dziennikarz staje się naocznym świadkiem tragedii Hołodomoru. Miliony ludzi umierają z głodu, podczas gdy tony zboża sprzedawane są za granicę, by sfinansować proces industrializacji radzieckiego imperium. Po powrocie do Londynu, Jones pisze artykuł ukazujący horror, którego doświadczył. Publikacja jest wyciszana, a jej autentyczność podważana przez zachodnich dziennikarzy, pozostających pod wpływem Kremla. Pomimo śmiertelnych pogróżek, Gareth nie ustaje w walce o prawdę. Swoimi odkryciami postanawia podzielić się z młodym, aspirującym pisarzem – George’em Orwellem.

Po jego śmierci życie Charlesa Fostera Kane'a - magnata prasowego i wszechstronnego Amerykanina - opowiadane jest z perspektywy tych, którzy go znali. Reporter prasowy przeprowadza wywiad z osobami z życia Kane'a, mając nadzieję na poznanie znaczenia ostatniego słowa Kane'a, Rosebud. Kane został wysłany do szkoły z internatem w młodym wieku po tym, jak jego matka wzbogaciła się dzięki roszczeniu górniczemu, które zostało przekazane jej w zamian za czynsz. Dorobił się ogromnej fortuny w wieku 25 lat i szybko kupił gazetę. Jego pomysł na wiadomości polegał na tym, żeby je ogłaszać, a wraz ze swoim dobrym przyjacielem, Jedediahem Lelandem, świetnie się bawili. Nieudany w jego staraniach o urząd polityczny, jego relacje z otoczeniem zaczynają się pogarszać i umiera, stary i samotny, szepcząc słowo Rosebud.

Niejaki John Doe wysyła do redakcji poczytnego dziennika list, w którym grozi publicznym popełnieniem samobójstwa. Rozgoryczony obywatel chce skoczyć z dachu ratusza i w ten sposób zaprotestować przeciwko aktualnej sytuacji na świecie, zwłaszcza wszechobecnemu bezrobociu. Odzew jest natychmiastowy. Tajemniczy John Doe dostaje się na pierwsze strony gazet i w oczach zwykłych ludzi urasta do rangi bohatera narodowego. Wszyscy chcą odwieść desperata od jego zamiaru i pomóc mu w ułożeniu sobie życia. Poniżone władze miasta i podejrzliwi dziennikarze domagają się, by Doe się ujawnił i organizują dla niego konferencję prasową. Jest jednak pewien problem. John Doe tak naprawdę... nie istnieje. Wymyśliła go młoda dziennikarka, Ann Mitchell (Barbara Stanwyck), żeby odegrać się na nowym właścicielu gazety za zwolnienie jej z pracy. Gdy Henry Connell (James Gleason), dyrektor naczelny "Nowego Biuletynu", poznaje prawdę, postanawia zatrudnić kogoś, kto zgodzi się wcielić w rolę Johna Doe. Ostatecznie wybór pada na ubogiego wagabundę, byłego gracza w baseball, Johna Willowby'ego (Gary Cooper). Trochę naiwny, ale wzbudzający sympatię i zaufanie, młody człowiek w bardzo krótkim czasie staje się ulubieńcem całej Ameryki. Lecz wkrótce pojawiają się tacy, jak m.in. wyrachowany przedsiębiorca D. B. Norton (Edward Arnold), którzy będą chcieli wykorzystać popularność Johna do własnych, niekoniecznie szlachetnych, celów...

Po przeprowadzce do San Francisco z Nowego Jorku w 1972 roku, czterdziestoletni Harvey Milk skupia się na swoim życiu jako aktywista gejowski w dzielnicy Castro. Aktywizm na rzecz praw gejów zamienia się w aktywizm polityczny, gdy Milk decyduje, że może skuteczniej przemawiać na rzecz społeczności gejowskiej jako polityk, wybrany lub nie. Po kilku wyborach i porażkach, zarówno w przypadku mandatu miejskiego, jak i stanowego, Milk zostaje pierwszym otwarcie homoseksualnym mężczyzną w Stanach Zjednoczonych, który zostaje wybrany na urząd polityczny, kiedy zdobywa stanowisko nadzorcy w San Francisco w 1977 roku. Jego liczne polityczne fronty obejmują jeden z narodową antygejowską krucjatą Save the Children, prowadzoną przez piosenkarkę Anitę Bryant. Bliżej domu Milk toczy ciągłą walkę ze swoim kolegą z przełożonego, Danem Whitem, zagorzałym konserwatystą społecznym.

Norwegia, kraj porządnych ludzi. A najbardziej porządnym z porządnych jest Nils. W uznaniu ciężkiej pracy na rzecz społeczności oraz przepustowości lokalnych dróg zdobył właśnie tytuł Obywatela Roku. Radość Nilsa nie trwa jednak długo. Jego syn staje się przypadkową ofiarą w porachunkach przestępczego półświatka. Nils decyduje się na własne, amatorskie śledztwo. Porządek musi być. Jego niekonwencjonalne metody niezamierzenie wywołują wojnę wśród konkurujących gangów. Nawet w kraju tak porządnym i poukładanym jak Norwegia sprawy nie zawsze toczą się zaplanowanym torem.

Film zaczyna się od tragicznego wypadku bohatera, który wydarza się przed wejściem do budynku telewizji i jest niejako związany z wizytą Prezydenta RP w budynku. Następnie akcja toczy się w szpitalnej sali, gdzie bohater zostaje przywrócony do życia. W halucynacjach pacjenta odtwarza się jego 60-letnie życie – dzieciństwo, młodość i dorosłość – i splata się z powojenną historią Polski poprzez różne systemy polityczne, aż do zaskakującego końca.

Dokument. W roku 1992, po rozpadzie Czechosłowacji, były dysydent polityczny, przywódca aksamitnej rewolucji, dramaturg i eseista, Václav Havel, został ogłoszony pierwszym prezydentem nowego państwa - Republiki Czeskiej. Tym samym były wróg publiczny otrzymał społeczny mandat, uprawniający go do transformacji państwa i jego instytucji. Mając świadomość, że tego typu wydarzenia są czymś wyjątkowym, Havel pozwolił swojemu przyjacielowi, filmowcowi Pavelowi Koutecký'emu, na towarzyszenie mu z kamerą, zarówno na Hradczanach (siedziba prezydenta), jak i w podróżach po świecie. W rezultacie powstał "Obywatel Havel", pełnometrażowy film dokumentalny, zbudowany z niepokazywanych nigdzie dotąd obrazów, dzięki któremu możemy zobaczyć portret człowieka znajdującego się w samym centrum międzynarodowej polityki i zainteresowania mediów, próbującego utrzymać równowagę pomiędzy byciem osobą publiczną a swoim życiem osobistym, a jednocześnie starającego się o to, by przeprowadzić swój naród od komunizmu do wolnej, demokratycznej przyszłości. Materiały do filmu powstawały przez 13 lat, począwszy od 1992 roku.