Stanisław pracuje w muzeum sztuki w Warszawie; nie jest to dobrze płatna praca, a jego szef jest trochę podwładnym. Gdy w magazynie brakuje obrazu, szef oskarża Stanisława i daje mu 24 godziny na jego zwrot lub pójście do więzienia. Otóż ​​Stanisław jest niewinny, więc nie może go zwrócić i postanawia pożyczyć trochę ubrań od żony i jej perukę i ukrywać się jako kobieta, Maria. Dostaje pracę jako pokojówka, chociaż jego praktyczne umiejętności domowe są prawie nieistniejące, ale kolejność zakochanych mężów, trudnych dzieci i ekscentrycznych szefów napędza go od jednej pracy do drugiej. Tymczasem jego wysiłki, by utrzymać kontakt z żoną, sprawiają, że zaczyna podejrzewać jego związek z inną dziewczyną, z którą rozmawia, a kiedy miłośnie całuje żonę, dziewczyna jest zgorszona, widząc coś, co wygląda na całujące się dwie kobiety. [To był rok 1973 w Polsce, pamiętaj.] Wreszcie dostaje przyzwoite miejsce, pracując dla dyrektora biura architektonicznego; ale ten człowiek musi napisać i wygłosić prezentację na temat zalet swoich propozycji urbanistycznych, a to nie jest jego mocna strona. Stanisław (jako Maria) pomaga przy tekstach i to jest tak skuteczne, że szef chce, aby Maria towarzyszyła mu w samej prezentacji. Jest jednak pewien szkopuł: Maria musiałaby udawać mężczyznę! Szef znajduje stary garnitur i każe Marii go założyć; ale nie jest pod wrażeniem wyniku i gani Marię za zrobienie tak kiepskiego show jako mężczyzna. Oczywiście Maria nadal chodzi i siada jak dziewczyna, więc żona szefa udziela „Marii” coachingu w męskiej mowie ciała. Czy Stanisław zostanie na zawsze uwięziony w ucieczce i udający Marię?