Błękitna Planeta (1998)

Ulrich Seidl wraca do Afryki – ostatnim razem był tu, realizując pamiętną fabułę "Raj: miłość", o seksturystyce starszych białych kobiet. Tym razem portretuje austriackich myśliwych, zażywających uroków mordowania zwierząt w rezerwacie. Wszystko jest jak najbardziej legalne – każde zwierzę jest odpowiednio wycenione, miejscowa ludność zarabia pieniądze na obsłudze gości (myśliwy w tydzień wydaje tyle, ile normalny turysta w dwa miesiące), tworzą się miejsca pracy i infrastruktura – cały biznes jest prowadzony przez Austriaka, który przeniósł się na Czarny Ląd. Film jest okrutnym rewersem programów przyrodniczych – widzimy śmierć i cierpienie zwierząt, fizyczne podniecenie myśliwych; ludzi, którzy przyznają sobie prawo do panowania nad naturą i czerpią satysfakcję z zadawania śmierci. Jak każda społeczność, tworzą oni swoje magiczne rytuały, które podtrzymują ich wspólnotę. Seidl portretuje ich w swoim stylu – bezlitośnie, ironicznie i ze swoistym dystansem. Jego bohaterowie starają się wytłumaczyć, co ich pociąga w polowaniu, dorabiając do pierwotnych instynktów pseudofilozoficzne teorie będące echem tych, które w połowie ubiegłego stulecia doprowadziły do śmierci milionów ludzi. Seidl zdziera maskę z „cywilizowanych” Europejczyków, pokazując ledwie skrywany rasizm, obojętność na biedę i fascynację przemocą. Film to przejażdżka po jego stałych motywach: brzydota ludzkiego ciała (zderzona z ciałami umęczonych zwierząt), obraz człowieka realizującego swoje mroczne żądze bez dbania o interes innych. Bohaterowie Seidla to zwykli mieszczanie – emeryci, nastolatki i zamożna klasa średnia. Seidl podchodzi do nich tak blisko, jak to możliwe – opowiadają o swoich emocjach bez żadnych zahamowań.

Film opowiada o spacyfikowaniu przez rosyjskie władze ruchu protestacyjnego, który powstał w ramach sprzeciwu wobec sfałszowania wyborów do Dumy w grudniu 2011 roku. Zdjęcia rozpoczęły się właśnie w wyborczym grudniu, zaś zakończyły 6 maja 2012 roku, w dniu rozbicia przez OMON demonstracji opozycji na Placu Błotnym. Dokument prezentuje m.in. postać młodego opozycjonisty Wsiewołoda Czernozuba, który planował protesty aż do skutku, został jednak zmuszony do opuszczenia Rosji. W tej chwili mieszka na Litwie. W filmie podjęty jest także temat podziału rosyjskiego społeczeństwa. Czy frakcje pro- i antyputinowska potrafią nawiązać dialog i znaleźć płaszczyznę porozumienia?

Rozwichrzona, porywająca opowieść o gdańskiej formacji artystycznej TOTART, która swoimi obrazoburczo-prześmiewczymi ujawnieniami rozsadzała ponurą, PRL-owską rzeczywistość lat 80. ubiegłego wieku. Z TOTARTu wywodzą się takie postaci naszej kontr- i pop-kultury jak Paweł Końjo Konnak, Ryszard Tymon Tymański, Darek Brzóska Brzóskiewicz czy Paweł Paulus Mazur. Co z totartowych ideałów udało się uratować w skomercjalizowanej rzeczywistości po roku 1989? I co się właściwie stało z duchowym przywódcą i ideologiem TOTARTu - Zbigniewem Sajnógiem, który odciął się od swojego dawnego środowiska, by ukojenia szukać w… sekcie Niebo? Film jest śledztwem w poszukiwaniu tego wielkiego nieobecnego, zaginionego lidera formacji. W szerszym ujęciu "TOTART" to historia pewnej generacji, której młodość przypadła na schyłek PRL-u, a czas wchodzenia w dorosłość naznaczony został przez burzliwy okres transformacji ustrojowych i mentalnych wczesnych lat 90.