Budda. Dzieciak '98 (2024)

"Chopin. Nie boję się ciemności" to dokument, splatający historie trzech wybitnych pianistów, których poza pasją do muzyki Chopina łączą trudne doświadczenia historyczne, odciskające piętno na życiu społeczeństw. W filmie mamy szansę poznać historie opowiedziane przez Leszka Możdżera, Wona Jae – Yeona oraz Faresa Marka Basmadjiego. Stajemy się też uczestnikami wyjątkowych koncertów, które bohaterowie zagrali w miejscach pamięci, m. in. w byłym nazistowskim obozie koncentracyjnym Auschwitz Birkenau.

Najnowsze dzieło Larsa von Triera, wielkiego manipulatora współczesnego kina, to prowokacja zacierająca granicę między fabułą a dokumentem. Tym razem von Trier wciągnął swego dawnego nauczyciela, Jorgena Letha, do przewrotnego eksperymentu: Leth ma pięciokrotnie przerobić swój sławny film pt. "Doskonały człowiek" stosując się do zasad i przeszkód narzuconych przez von Triera. Są one nieraz bardzo dziwaczne, czasem przekraczają granice moralnej przyzwoitości. Twórca "Dogville" hołduje bowiem zasadzie, że najciekawsze cechy artysty wychodzą na jaw w chwilach jego załamania. W tym celu każe mu zrealizować film animowany, choć Leth nie znosi animacji, a potem nakręcić jedną część wyłącznie z ujęć nie przekraczających pół sekundy, podczas gdy Leth jest znany z zamiłowania do długich scen i spokojnego montażu. Von Trier liczy więc, że jego dawny mistrz potknie się i stworzy kiepski film. "5 nieczystych zagrań" to szalenie odważny i intymny obraz, pełen czarnego humoru i prowokacji, obfitująca w pułapki gra i czołowe zderzenie dwóch wielkich osobowości.

Yula to piękna 10-letnia dziewczynka, która żyje w cieniu obfitości Moskwy – na największym w Europie złomowisku o nazwie Svalka. Położona 13 mil od Kremla, na obrzeżach wielkiej wizytówki Putina, Svalka to ogromna góra śmieci, wysoka na 17 pięter i rozciągająca się na ponad 2 mile. Jest to ogrodzony, otoczony murem teren, silnie strzeżony przez ochronę, aby powstrzymać intruzów. Nie wolno tu wchodzić ani filmować, gdzie wewnątrz murów śmietniska niekontrolowana jest działalność przestępcza. Kiedy ktoś wjeżdża na Svalkę, staje się niewolnikiem zatrudnionym przez mafię, która prowadzi nielegalne centra recyklingu na wysypisku. Wódka jest tutaj walutą. Dla większości ludzi, którzy wchodzą na Svalkę, jest to ostatni przystanek przed śmiercią, zwłaszcza gdy zimne rosyjskie zimowe burze przetaczają się przez tę górę pustkowi. Choć życie jest dla mieszkańców Svalki ponure i ponure, to jednak wydobywa z ludzi to, co najlepsze. Hojnie dzielą się ze sobą wódką i ostatnią bułką tartą oraz otwierają swoje zrujnowane szopy, aby schronić tych, którzy tego potrzebują. Pomimo nędzy, jaką życie tutaj ma do zaoferowania, ludzie dążą do normalności. Yula farbuje włosy i robi makijaż, żeby wyglądać pięknie. Żartuje; słucha muzyki przepięknie wykonywanej przez Dimę „Gitarzystę”. Czyta czasopisma, które znajduje na śmietniku, i słucha radia, aby wiedzieć, co dzieje się w świecie zewnętrznym, na który może tylko spojrzeć z góry śmieci. Od dzieciństwa Yula, podobnie jak inni, którzy mieszkają z nią na śmietniku, związała koniec z końcem, sortując moskiewskie śmieci. Marzy o ucieczce z tej opustoszałej krainy, jednak rok po roku mija i nic się dla niej nie zmienia. „Chciałbym mieć nadzieję na najlepsze, ale tak się nigdy nie dzieje. Dzieją się tylko złe rzeczy, a one stają się coraz gorsze. Może to działa wstecz. Powinieneś mieć nadzieję na najgorsze, wtedy wszystko będzie dobrze”. 16-letnia Yula. Film przez 14 lat śledzi życie Yuli – od jej niewinnych dziecięcych zabaw z innymi dziećmi, przez jej pierwszą miłość jako nastolatka, aż jako dorosła kobieta zdaje sobie sprawę, że jej przyszłość leży w jej własnych rękach i to koniec. dla niej — i dla niej samej — aby zmienić jej przeznaczenie; spróbować normalnego życia poza murami Svalki.