Ten film jest opisywany jako „Chłopiec jest świadkiem rozpadu małżeństwa jego rodziców po tym, jak jego matka znajduje innego mężczyznę”. I chociaż myślę, że to prawda, myślę, że jest to nieco bardziej złożone. Jest to również trochę historia o dojrzewaniu, w której Joe musi dorosnąć i być dorosłym w tej rodzinie, ale wydaje się również, że mama przechodzi kryzys wieku średniego (choć nie jest jeszcze w wieku średnim) i próbuje odkryj, kim jest poza byciem „doskonałą gospodynią domową z lat 50.”, w której być może czuje się uwięziona. W tym filmie jest dużo symboliki. Tłem tego filmu jest szalejący pożar, a mieszkańcy miasta desperacko próbują ugasić. A to koreluje z Joe i jego własną rodziną. Próbuje ugasić pożar we własnej rodzinie. Ponadto Joe pracuje w studiu fotograficznym, a Paul Dano (reżyser i współscenarzysta) powiedział nawet, że ma to być PORTRET życia rodzinnego. Mówiąc o Paulu Dano, myślę, że dobrze poradził sobie ze swoim reżyserskim debiutem. Myślę, że wizualnie w tym filmie jest kilka wspaniałych ujęć. Jak na przykład, gdy Joe obserwuje pożary (i jest idealnie wyśrodkowany – prawdopodobnie ponownie, aby naśladować atmosferę portretu). Również tam, gdzie Joe ma się poddać, ale zaczyna padać śnieg, a nadzieja odzyskała. Film najbardziej mi się podobał. Kadrują film, podążając za perspektywą Joe. I myślę, że jest to najbardziej skuteczne w sprawianiu, że czujesz się dla tego dzieciaka, moim jedynym problemem jest to, że jest kilka części, w których wydaje mi się, że są luki w historii. Nie zdradzając zbyt wiele, jest scena, w której Jerry (Jake Gyllenhaal) postanowił szukać zemsty i kończy się to odwrotnym skutkiem. A jednak następnym razem, gdy go widzimy, wszystko wydaje się być w porządku. I nigdy tak naprawdę nie wyjaśniono, co się stało. Jest krótka uwaga, że uznali, że to „nieporozumienie”, ale tak naprawdę nigdy nie widzisz, co się stało, a on również zostaje zraniony podczas tego, i to też nigdy nie zostanie powtórzone. Wiem, że Paul i Zoe (drugi pisarz) adaptowali to z książki i być może tak też tam jest. Ale osobiście uznałem to za trochę frustrujące. Potrzebowałem trochę więcej. Carey Mulligan jest w tym fantastyczny. Zasłużyła na to, by jej imię zostało wrzucone do kapelusza na sezon nagród. Myślałem też, że Ed Oxenbould też był wyjątkowy. Dobrze słyszeć, ponieważ jest na ekranie przez prawie większość filmu. Zdecydowanie nie mogę się doczekać kolejnych jego rzeczy. Myślałem też, że Jake Gyllenhaal był dobry, ale nie ma go w dużej części filmu, więc po prostu nie wyróżniał się tak bardzo, jak Carey czy Ed. Ogólnie film mi się podobał. To nie było idealne, ale całkowicie sprawdziłbym inny film, który reżyseruje Paul Dano.
Dawid Kwiatkowski
Podczas tworzenia dramatu familijnego jedną rzeczą jest posiadanie wszystkich odpowiednich elementów, które sprawią, że emocje zadziałają. „Dzikie życie” to robi. To jednak inna sprawa, by wszystkie te utwory naprawdę coś znaczyły i poruszyły emocje publiczności. „Wildlife” zawodzi w tym kluczowym zadaniu, czyniąc go ostatecznie kiepskim doświadczeniem. Dla podstawowego podsumowania fabuły, ten film opowiada historię rodziny w Montanie z lat 60. XX wieku. Jerry (Jake Gyllenhaal) stara się znaleźć pracę w mieście i zamiast tego zgłasza się na ochotnika do walki z pożarami. Podczas jego nieobecności żona Jeanette (Carey Mulligan) przeżywa swój własny kryzys wieku średniego, prowadząc romans ze sprzedawcą samochodów miejskich Warrenem (Bill Camp). W samym środku tego wszystkiego znajduje się syn Joe (Ed Oxenbould), który w wieku 14 lat próbuje dowiedzieć się, czy lubi piłkę nożną i nawigację w kobiecej przyjaźni. Jednym z głównych pozytywów, jakie mogę powiedzieć o "Wildlife" jest to, że zawiera kilka solidnych występów aktorskich, z których najważniejszym jest młody Oxenbould. Chociaż jego postać nie ma zbyt wiele miejsca na emocję (smutna wada scenariusza), wydaje się, że jest „w środku” prawie każdej kluczowej sceny. Gyllenhaal nigdy nie jest rozczarowaniem, jak zwykle, a Mulligan (podobnie jak Oxenbould) najlepiej radzi sobie z otrzymanym materiałem. Główny problem polega jednak na tym, że widz nigdy tak naprawdę nie rozumie, o czym ma być film. Na początku wydaje się, że skupia się na Jerrym, ale potem odchodzi na jakiś czas. Następnie uwaga przenosi się na Jeanette, której zmiana osobowości, gdy tylko jej mąż odchodzi, jest prawie zbyt wstrząsająca, aby można było w to uwierzyć (a przynajmniej potrzebowała więcej rozumowania). Wreszcie są chwile, kiedy film naprawdę wydaje się, że może być po prostu o Joe, ale żadnemu z jego życia poza jego relacjami z rodzicami nie poświęca się w ogóle żadnej rozbieżności ani znaczenia, poza nominalnym ustaleniem jego wieku i okresu dojrzewania. Tak więc, oglądając „Wildlife”, nigdy tak naprawdę nie czułem, że wiem, co chciałem przekazać. To sprawiło, że emocje, które próbuje zadać, bardziej przypominają cios wzrokiem niż strzałą w serce. Rzadkość reszty produkcji (stabilne ujęcia kamery, bardzo mała obecność muzyki) nie pomaga sprawie. Nigdy nie nudziłem się wprost podczas oglądania, ale też nigdy nie byłem blisko „w pełni zainwestowanego”.
dr Damian Zawadzki
Obserwuj nas
Życzymy miłego seansu :)
Polub nas na Facebooku i bądź na bieżąco