Makrokosmos (2001)

"Jestem jednym spośród 7 miliardów ludzi na Ziemi. Od 40 lat fotografuję naszą planetę i różnorodność jej mieszkańców, ale cały czas mam wrażenie, że ludzkość nie zrobiła żadnego postępu. Nadal nie potrafimy żyć razem i zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje. Nie szukam odpowiedzi w statystykach czy analizach, ale w samym człowieku" – tłumaczy Yann Arthus-Bertrand, słynny reżyser i fotograf, znany w Polsce z albumowego wydania swoich zdjęć pt. "Ziemia z lotu ptaka". Tworzy on z tego filmu porywające i wizualnie epickie kino dokumentalne. To zbudowana z wielu historii, opatrzona zachwycającymi obrazami Ziemi szczera przypowieść o tym, kim jest człowiek, jakie są jego ciemne i jasne strony i co tak naprawdę łączy nas wszystkich. W filmie podróżujemy z ekipą po całej planecie, obserwując wypowiedzi różnych ludzi z kilkudziesięciu krajów świata, o różnej narodowości, wieku, kolorze skóry i religii. Przeprowadzono wywiady z 2000 rozmówców z 60 państw, którym zadano ten sam zestaw 40 pytań. Przekrój rozmówców jest szeroki: od afgańskich uchodźców, przez Żyda, który stracił córkę w samobójczym zamachu terrorystycznym, Irlandkę, która dorastała bez biologicznych rodziców, po amerykańskich więźniów skazanych na karę śmierci. Celowo nie określono dokładnie ich tożsamości. Nie znamy ich imion ani miejsca zamieszkania. Stajemy w ten sposób twarzą w twarz z Innym, z przedstawicielem naszego gatunku, z niesprecyzowanym nią lub nim – obywatelami naszego świata, mającymi różne emocje, sposób myślenia i percepcję rzeczywistości. Obserwujemy tym samym zbiorowe ludzkie doświadczenie we wszystkich jego formach i odmianach – od głęboko osobistych, często tragicznych historii o biedzie, przemocy domowej i cierpieniu, po opowieści o miłości, radości, a także euforii płynącej z samego faktu życia. Zaczynamy zdawać sobie sprawę, czym dla ludzi może być szczęście, miłość, małżeństwo, zemsta, przemoc, wolność, homoseksualizm, bieda i śmierć. Poznajemy, czym tak naprawdę jest nasza egzystencja na Ziemi i z jakimi stanami i problemami się wiąże. Nasza planeta zobrazowana jest tu w niezwykle wysublimowany sposób. Wykorzystano nigdy wcześniej nie pokazywane zdjęcia Ziemi z lotu ptaka, którym towarzyszy odpowiednio dobrana pod względem nastroju muzyka. Dzięki temu na ekranie powstaje filmowa oda na temat piękna otaczającego nas świata. Zdjęcia do filmu kręcono przez trzy lata. Ekipa filmowa liczyła 6 osób, a do przeprowadzenia wywiadów zatrudniono dziennikarzy.

Myśliwy polujący na króliki odkrywa w lesie zmumifikowane ciało 40-letniego mężczyzny. Lekarze twierdzą, że zgon nastąpił około stu dni wcześniej. Zmarły prowadził dziennik, z którego możemy odtworzyć ostatnie dwa miesiące jego życia. Pod koniec sierpnia udał się w góry, które kiedyś odwiedził jako student. Zachwycony ich dostojnym pięknem, pomyślał, że to idealne miejsce na śmierć. Po kilkunastu latach zjawia się tu ponownie. Notuje: „w plecaku mam wszystko, co potrzebne do samobójstwa”. Nie zamierza się wieszać ani skakać ze skały. Wybrawszy ustronne miejsce, z folii i gałęzi buduje namiot, w którym postanawia zagłodzić się na śmierć. Ma ze sobą kilka książek (Beckett, Dante), trochę lekarstw przeciwbólowych, kilka świec i radio. Pije wyłącznie wodę deszczową. Nie dowiadujemy się wiele o motywach jego decyzji.

Piotr Łazarkiewicz żył szybko, zachłannie, jakby podświadomie czuł, że ma mało czasu. Ktoś napisał: "umarł w biegu". Jego czas był zawsze wypełniony po brzegi, a jednocześnie ci, którzy go znali często podkreślają, że - obcując z nim - mieli poczucie, że zawsze miał dla nich czas. To film opowiedziany z perspektywy jego odejścia, ale nie panegiryk. Piotr był zwyczajny, skromny, nieśmiały, bliski i prawdziwy. Zawsze w skórzanych spodniach, z papierosem w ustach, z długimi włosami, jąkający się, z lekko ironicznym dystansem.