Party (2017)

Dorastałem w latach 80. i do tej pory nie widziałem tego filmu. Muszę przyznać, że pomimo szumu w tamtym czasie, jest to przyzwoity film o dojrzewaniu, który ostatecznie ustalił scenariusz dla wszystkich nastoletnich romcomów, które nadejdą. Ku mojemu zdziwieniu, trudy młodej Vic są nękane przez przygody jej patchworkowej rodziny, jej rozwiązującego romanse ojca, zmagającej się z problemami ekonomicznymi matki i odlotowej babci. Niezwykle przedstawia (z natury raczej oswojone) przygody miłosne 11-14-latków, innymi słowy, umowa polega na pierwszym pocałunku w usta, podczas gdy współczesne filmy są przeznaczone albo dla dzieci, albo dla młodych dorosłych na poziomie szkoły średniej, gdzie o wiele bardziej ryzykowny humor jest realny. To, co sprawia, że ​​film jest dziś wart obejrzenia, to ogromna przepaść kulturowa między wtedy a teraz. Wszystko wydaje się takie nudne, szare i zakurzone, tak jak pamiętałem tamtą epokę. Niektóre rzeczy, które uważam za szczególnie godne uwagi: * bohaterowie cały czas jedzą makaron; nawet stek z makaronem * twórcy filmu mieli coś do zrobienia w Niemczech; mamy seksownego nauczyciela niemieckiego, monsieur Lehmana, w części drugiej Vic chodzi do letniej szkoły pod Salzburgiem, a pulsujący serce Pierre wyrusza do egzotycznego Stuttgartu * Denise Grey (babcia Poupette) miała 84 lata, kiedy film został wydany; miała swój pierwszy występ aktorski w 1913 roku i zmarła w wieku 99 * samochód rodzinny, Talbot-Matra Rancho w luksusowej edycji Grand Raid (z reflektorami wyglądającymi jak reflektory policyjnego krążownika); w zasadzie pojazd klasy R4 stylizowany tak, by wyglądał, jakby właśnie wygrał Camel Trophy * tytułowe „boum” (impreza) jest niesamowicie kiepskie według współczesnych standardów, zasadniczo dzieci stoją wokół gramofonu, słuchają niewiarygodnie tandetnej muzyki i ssą colę * lokowanie produktu: podczas gdy nastolatki cały czas jedzą generyczne „super chipsy” (oczywiście nie pojawił się tutaj lukratywny kontrakt), stale lokuje się Lacoste i Talbot-Matra * moda wygląda niesamowicie oswojona i duszno, a dziewczyny prawie nie mają makijażu * filmowcy byli bardzo sprytni w marketingu muzyki, zdołali wyłowić nieznanych brytyjskich muzyków i nakłonili ich do napisania odpowiedniej piosenki, grali ją stale w każdym filmie i w ten sposób stworzyli całkiem solidne hity ("Dreams Are My Reality" Richarda Sandersona w pierwszej części oraz, w mniejszym stopniu, wykorzystujący praktycznie identyczne harmonie, „Your Eyes” Cooka Da Books (co?) w drugim odcinku) * szkoła, do której chodzi Vic, liceum Henri IV, to prestiżowe paryskie liceum

Przyjechałem tutaj myśląc, że „La Boum” to naprawdę „klasyk” dla tych, którzy dorastali w latach 80., ale po przeczytaniu wszystkich komentarzy wydaje się, że jest to film uwielbiany przez ludzi z całego świata! Rzeczywiście, to, co wydaje się tak pociągające w „La Boum”, to szczerość dziewczyny, która próbuje dorosnąć w Paryżu w latach 80., jej początkującej miłości, jej relacji z przyjaciółmi i radzenia sobie z trudnym małżeństwem rodziców. Wszyscy chcieliby mieć takie babcie jak Poupette! To był również klasyk dla nas w moim liceum; chcielibyśmy oglądać ten film rok po roku. To jedno z najmilszych wspomnień z naszej lekcji francuskiego – zarówno rozrywkowe, jak i edukacyjne (co za wspaniały sposób na naukę francuskiego!) – i lubiane przez obie płcie, w przeciwieństwie do filmów o nastolatkach z lat 80. nakręconych w USA. ten film, który zmusza do oglądania go w kółko. 9/10.

To film, który zapoczątkował karierę filmową Sophie Marceau. 14-letnia gwiazda przechodzi „bóle wzrostu” jako jedyne dziecko odnoszących sukcesy profesjonalistów. W końcu nadszedł wiek, w którym dzieci mogą mieć „boom” (imprezę) bez nadzoru rodziców! Zdenerwowani ojcowie siedzą w zaparkowanych samochodach, niepewni, czy „zobaczyć, co się dzieje” w mieszkaniu, w którym nastolatki świętują swoją niezależność. Ten film to nie tylko seria śmiechu, ale poważnie porusza kwestie, takie jak rywalizacja między rodzeństwem, rozwód i inne sytuacje istotne dla nastolatków. Są odosobnione sceny o surowym, dwuznacznym znaczeniu, kompletnie nieodpowiednie dla dzieci. Oglądanie przez nastolatków powinno leżeć w gestii rodzica! W przeciwnym razie jest to bardzo przyjemny „film, w którym dobrze się czujesz”. Temat miłosny „Reality” Richarda Sandersona, wówczas numer jeden na świecie, to piękna piosenka pojawiająca się w całej historii, dodająca magii. Mnóstwo europejskiego „smaku” sprawia, że ​​jest to wspaniały film. Czerpiąc korzyści z ogromnego sukcesu tego klasyka z 1980 roku, jest sequel z 1982 roku, znacznie słabszy „La Boum 2”. Ciesz się „La Boum” i zapomnij o sequelu

Widziałem ten film, gdy miałem 15 lat i od razu zakochałem się w Sophie Marceau. Ale zobaczenie go ponownie jako dorosłego nie było takim doświadczeniem, jakim było. Jest słodka i urocza, a nastoletnia bolesna, nadaje ton, jeśli nie rzeczywistą fabułę filmów Johna Hughesa z lat 80. – jest nieco głębsza i nie tak zwariowana jak „Szesnaście świec”, a Marceau ma nieco lepszą prezencję na ekranie niż Molly Ringwald. Byłem rozczarowany, że za drugim razem nie było tak cudownie (jestem znużony), ale nadal było to zabawne.