Piękny umysł Reżyser Ron Howard ma doświadczenie w bawieniu się sercem swojej publiczności. Pamiętasz w Apollo 13, kiedy los astronautów był niepewny? (Ok, więc jeśli pamiętasz swoją niedawną historię, wiedziałeś… ale jednak!) Albo pamiętasz w Parenthood, kiedy dzieciak Steve’a Martina miał dokonać kluczowego połowu? Ol Opie wciąż potrafi szarpać te struny najlepszym z nich. (I wiesz, nigdy nie przestanie nazywać go Opie, nawet przez tych z nas, którzy nigdy nie widzieli The Andy Griffith Show podczas jego pierwszego uruchomienia). w taki szczery, niezachwiany sposób, jaki mistrzowski Piękny Umysł przedstawia swoim widzom. John Nash to cudowne dziecko matematyki, które ma zdecydowany talent do rozwiązywania wcześniej nierozwiązywalnych problemów. Jest dysfunkcyjny społecznie, rzadko patrzy nikomu w oczy, ale wkłada całą swoją energię – i duszę – w stworzenie jednego oryginalnego pomysłu, pomysłu, który odróżni go od wszystkich innych umysłów matematycznych na Uniwersytecie Princeton. Ale John, jak większość osób, które kręciły o nich filmy, miał swoje wzloty i upadki. Spotyka i zakochuje się w pięknej uczennicy o imieniu Alicia (Jennifer Connelly) i rodzą dziecko. Ale John również cierpi na ogromne urojenia i zdiagnozowano u niego formę schizofrenii. Schizofrenia to ciężka choroba, ludzie - nadal nie jest w pełni zrozumiała, a Nash zdiagnozowano ją w połowie ubiegłego wieku. Spędza czas w sanatorium, gdzie lekarze starają się znaleźć lekarstwo. Russell Crowe jest absolutnie potężny jako zdezorientowany i zdezorientowany Nash. Chociaż na markizie jest napisane „Russell Crowe”, od razu zapomnisz, że to przystojniak z Gladiatora. Przecież on gra jakiegoś nerdowego naukowca! Ale Crowe całkowicie znika w roli i jest niezapomniany. Aktorzy zabijają dla ról takich jak ta, ponieważ daje im to szansę na pokazanie swoich aktorskich kotletów. Dla wielu aktorów jest to pocałunek śmierci, bo wtedy są obnażani jako biedni bohaterowie. Ale nie dla Crowe; jeśli już, to dowodzi to raz na zawsze, że jest wielkim mistrzem aktorstwa. Zdaję sobie sprawę, że brzmi to dla niego jak przesada, ale myślę, że kiedy aktorzy są określani jako „przystojniak” – ich umiejętności jako aktorów nie są postrzegane jako bardzo istotne. Hej, cholernie dobry wygląd działał przeciwko Tomowi Selleckowi i do pewnego stopnia działał również przeciwko Crowe'owi. I dobrze się starzeje. Akcja filmu toczy się przez dość długi czas, kończący się przyjęciem przez Nasha nagrody Nobla w 1994 roku. Makijaż na Nasha nie jest ani krzykliwy, ani kiczowaty; wygląda całkowicie autentycznie. I to jest esencja występu Crowe'a. To szczere, nigdy nie próbować podbić publiczności chytrym mrugnięciem tutaj lub podrzuceniem włosów tam. Crowe wykazuje niezwykłą równowagę, elegancję i jest całkowicie zdumiewający w swojej roli. Jego obsada drugoplanowa jest więcej niż zdolna. Jennifer Connelly jest lepsza, niż myślałem, że będzie; w większości ról jest cukierkiem dla oczu. Ale ta rola miała w sobie coś z mięsa, a ona się trzymała. Nie była to łatwa do odegrania rola i udało jej się to. A jej sceny z Crowe mają tę magię filmową, której każdy z nas szuka, kiedy idziemy do kina, ta jedna chwila, ta kompatybilna chemia, która zahipnotyzuje publiczność. I tak, to ma kilka bardzo, bardzo wzruszających momentów. Ostatnia scena, choć przewidywalna (nawet jeśli nie znasz wyniku w prawdziwym życiu), przyniesie więcej niż jedną łzę do oka. Tak, przyznaję, to mnie tu zaprowadziło. Ale jest dobrze; Zrobiłem tę starą sztuczkę z facetem płaczącym w kinie. Jeśli poczujesz, jak rondo spada z powieki, wykonujesz ruch w kierunku policzka, a następnie energicznie się drapiesz; ludzie mogą pomyśleć, że masz infekcję skóry i powoli odejść, ale przynajmniej nie będą myśleć, że jesteś dziewczęcym mężczyzną. W każdym razie jest to z pewnością jeden z najlepszych filmów roku. Wszystko jest na swoim miejscu: reżyseria, zdjęcia, a zwłaszcza aktorstwo.
Cyprian Kozłowski
Myślę, że to dobry pomysł, aby wiedzieć jak najmniej o tym filmie przed jego obejrzeniem. Teraz, kiedy to zobaczyłem, reklamy w telewizji wydają się zbyt wiele zdradzać. Mając to na uwadze, NIE CZYTAJ TEGO, JEŚLI NIE WIDZIAŁEŚ! To trudny film do sprecyzowania. Nie przypomina to żadnego innego filmu, jaki kiedykolwiek widziałem, ponieważ istnieje postać, która nie jest prawdziwa. Umysł Johna Nasha jest rzeczywistością filmu i dopiero w połowie filmu zdajesz sobie sprawę z tego, że zostałeś zabrany na przejażdżkę z chorobą tego człowieka i zaakceptowałeś to jako prawdziwy świat. To także bardzo bolesna sprawa. Od środka, John i wy widzicie świat inaczej, ponieważ zaczyna być leczony. Russell Crowe nie przesadza z tym ani na minutę i odwraca się w swoim zwyczajowym genialnym wykonaniu. Nie zdziwiłbym się wcale, gdyby zdobył swojego drugiego Oscara dla najlepszego aktora w marcu 2002 roku. Naprawdę jest taki dobry. Równie dobra, ale mająca mniej czasu na ekranie, jest piękna i piękna talent Jennifer Connelly, którą świat może wreszcie zobaczyć w głównym filmie. Jej chemia z Crowe jest kluczowa dla filmu i żaden z nich nie rozczarowuje publiczności pod tym względem. Bardzo mi się to podobało i czułem się, jakbym widział film, kiedy się skończył. Pokazał mi osobę w najlepszym i najgorszym wydaniu i wszystko pomiędzy, mistrzowski aktor na szczycie swojej gry. Jestem pewien, że Ron Howard zasługuje na wielkie uznanie, którego też nie dostanie.
Stefan Ostrowski
Im dłużej oglądam Russella Crowe, tym bardziej staję się wielkim fanem jego talentu aktorskiego. Tutaj ponownie demonstruje swoje umiejętności w roli, która mnie oczarowała. Oczywiście osoby chore psychicznie są zwykle fascynujące. Zobacz, jak popularny stał się program telewizji kablowej „Mnich”. Bohater grany przez Crowe'a, matematyk John Nash, nie jest tak ekscentryczny jak „Monk”, ale jego schizofrenia tworzy fascynujący portret bardzo zmartwionego człowieka. To kolejny z tych filmów Rona Howarda opartych na prawdziwej historii, więc nie bierz tutaj wszystkiego za prawdę ewangelii… ponieważ tak nie jest. (Jeden przykład: w prawdziwym życiu żona Nasha nie była tak pomocna, jak przedstawiono tutaj Jennifer Connelly). Kiedy pierwszy raz zobaczyłem ten film, byłem rozczarowany. Może spodziewałem się więcej, może czułem, że historia jest niesprawiedliwa wobec widza i czułem, że to tylko kolejna próba wyśmiania przez Liberalne Hollywood tych w latach 50., którzy byli przeciwni komunizmowi. Cóż, podczas drugiego oglądania, zaledwie kilka tygodni temu, nie miałem problemu z żadną z tych rzeczy, po prostu ciesząc się występami i elegancko wyglądającymi zdjęciami, dzięki jednemu z najlepszych operatorów w branży, Rogerowi Deakinsowi. . Nie zawsze jestem fanem reżysera Rona Howarda, ale jego filmy są zazwyczaj ciekawe i miłe dla oka. On i Crowe również wydają się być dobrą parą, o czym świadczy „Cinderella Man” z 2005 roku. Dla tych, którzy lubią mózgowy thriller, jest to bardzo intrygujący film. Ed Harris, Paul Bettany, Adam Goldberg, Judd Hirsch, Josh Lucas i Anthony Rapp zapewniają solidną pomoc wspierającą, a jeśli tego nie widzieliście, ta historia przyniesie wielką niespodziankę. Jeśli znasz zakończenie, drugie obejrzenie jest jeszcze bardziej interesujące, gdy śledzisz działania Nasha od początku.
Oliwia Baranowska
Obserwuj nas
Życzymy miłego seansu :)
Polub nas na Facebooku i bądź na bieżąco