Pieśni ziemi (2023)

Jak to się robi, najnowszy film nominowanego do Oscara reżysera, Marcela Łozińskiego, to prowokacyjny obraz nadwiślańskiego modelu demokracji, ironiczny a zarazem przerażający portret polskiej sceny politycznej. Łoziński przez trzy lata przyglądał się realizacji eksperymentu, zorganizowanego przez największego polskiego specjalistę od marketingu politycznego i mającego udowodnić, że każdego można doprowadzić na szczyty władzy. W epoce kiedy skład polskich elit politycznych pozostawia wiele do życzenia, Marcel Łoziński z gorzkim uśmiechem na twarzy pokazuje, że "rząd dusz" to jedynie parę zgrabnych socjotechnicznych tricków. Łoziński opowiada o świecie, w którym cynizm i polityczna skuteczność ważą więcej niż jakiekolwiek idee, a partyjne barwy są jedynie mniej lub bardziej malowniczym dodatkiem do koloru, kupionego pod okiem specjalisty od wizerunku, krawatu. Efekt chłodnej obserwacji Łozińskiego jest tyleż komiczny co porażający. Tymochowicz, niczym producenci osławionego Big Brothera, organizuje casting i wyłania kilkanaścioro ludzi, którzy pod jego okiem mają poznawać tajniki psychologicznego wpływu na "tak zwane masy". Przez trzy lata prowadzi ich przez meandry polskiej polityki, tak by jeden z nich sięgnął szczytów władzy. W trakcie tej dwuznacznej gry kolejni uczestnicy wykruszają się, ponieważ muszą stawić czoła coraz bardziej cynicznym i makiawelicznym zadaniom. Jednak ci najbardziej wytrwali, wspierani przez wszechwiedzącego Tymochowicza, rozpętują uliczne demonstracje, sieją zamęt w politycznych kuluarach, zawstydzają baronów SLD i negocjują z przewodniczącymi. W rezultacie mamy tu do czynienia z jednym wielkim "semantycznym nadużyciem", któremu przyświeca znane skądinąd hasło, że przecież "ciemny lud to kupi".

Osobisty, emocjonalny, pełen pasji, dynamiczny dokument, opowiadający o zajadłej rywalizacji i niezwykłych osobowościach graczy w rugby. Szczególnych graczy: zawodnicy są sparaliżowani, poruszają się na wózkach inwalidzkich. Po wypadkach samochodowych, bójkach na pięści, postrzałach, niefortunnych skokach do wody czy w wyniku ciężkich chorób - resztę życia spędzają w pozycji siedzącej. "Gra o życie" opowiada o grupie zawodników światowej klasy niepodobnych do tych z pierwszych stron gazet. Przebywając wraz z nimi drogę od sali gimnastycznej w środkowych Stanach do areny olimpijskiej w Atenach twórcy każą nam wyzbyć się wszelkich stereotypów na temat niepełnosprawnych. To film o tym, że sport może stanowić cel i sens życia, ale też o sile, o mądrości i odwadze, o rodzinie, o zemście, o seksie, o akceptacji i zwycięstwie nad losem. O radości na przekór wszystkiemu.

Niezwykła pasja zwykłych ludzi wyłania się z motocyklowego dokumentu "Co nas kręci", którego siłą są wywiady z przeciętnymi pasjonatami dwóch kółek. Mimo, że część z nich z motocyklizmem miała do czynienia zawodowo jak Kenny Rogers, pierwszy Amerykanin na podium Moto GP, Jason DiSalvo, zwycięzca Daytony czy Keith Code, twórca California Superbike School to reżyser Bryan H. Carroll oszczędza nam tej wiedzy aż do napisów końcowych, tworząc wrażenie, że jednośladów może dosiadać każdy i czerpać z tego bez względu na wiek, płeć i liczbę kończyn niezwykłą przyjemność. "Co nas kręci" to także opowieść o początkach motocyklizmu z migawkami trójkołowych pojazdów, służących jako maszyny serwisowe na drewnianych torach dla kolarzy. O pierwszych cafe racerach, a także wyprzedzającego dzisiejsze pokolenia hipsterów o lata świetlne w byciu "cool" Eda Krentza, zwycięzcy pierwszej edycji Daytona 200 w 1937 r. Nie ich pożółkłe zdjęcia jednak, lecz widok kilkulatków na pierwszych crossowych maszynach z nieodłączną opowieścią "gdzie ukryłem mój pierwszy motocykl, by nie znalazła go mama" odpowiada jednoznacznie na pytanie – co nas kręci.