Połówki (2023)

„Nigdy nie pozwól sobie wmówić, kogo masz kochać i kogo nienawidzić. Zawsze ci źle doradzą.” – tak mawiała babcia Tommaso, najmłodszego syna właściciela makaronu w Apulli we Włoszech, który teraz wraca do domu z Rzymu. Wraca, by stanąć twarzą w twarz ze swoją rodziną i w końcu wyznać, kim jest naprawdę. I kogo kocha.   Na Tommaso czeka zacna, choć nieco ekstrawagancka familia: babka, która ciągle wspomina swoją nieudaną miłość, matka Stefania, stłamszona przez mieszczańskie konwenanse i nadmiernie krytyczny wobec swoich dzieci ojciec Vincenzo. Ekscentryczna ciotka Luciana, siostra Elena, która buntuje się przeciwko roli kury domowej oraz brat Antonio, który wraz z Tommaso ma w przyszłości przejąć rodzinny makaronowy interes. Jest także Alba, zawodowo związana z rodziną Cantone. Kiedy Tommaso w czasie uroczystej kolacji, będzie chciał oświadczyć, że jest gejem, ubiegnie go brat, który wyzna własne sekrety. Vincenzo wyrzuca Antonia z domu, z rodziny i z fabryki, po czym doznaje zawału. Tommaso przejmuje rodzinny interes, ale nie ma do niego serca. Brakuje mu przyjaciół i życia w Rzymie. Jak jednak mógłby ryzykować pogorszenie stanu zdrowia ojca? Niespodziewana wizyta przyjaciół zagrozi rodzinnym wstydliwym tajemnicom…

Pierwszy prawdziwy sukces zawodowy słynnej francuskiej aktorki Marii Enders odniósł dwadzieścia lat temu jako współgłówna rola w sztuce pisarza Wilhelma Melchoira, a następnie w filmie „Maloja Snake”, który wybrał Marię, wówczas nieznaną, osobiście. Zagrała Sigrid, oportunistyczną osiemnastolatkę w emocjonalnie zależnym związku lesbijskim z czterdziestoletnią Heleną, która znajdowała się na trudnym etapie swojego życia. Maria odrzuciła zbliżające się odrodzenie sztuki w Londynie, w której zagra teraz Helenę, którą ponownie wspiął się reżyser Klaus Diesterweg. Jest wiele powodów, dla których odrzuciła tę rolę, w tym: bycie na wrażliwym etapie własnego życia, przechodząc przez bolesny rozwód; wspomnienie samobójstwa Susan Rosenberg, oryginalnej Heleny, po pierwotnym przebiegu sztuki, samobójstwo rzekomo odzwierciedlające to, co dzieje się z Heleną; i bolesne wspomnienia spektaklu, w których wciąż żywi żal do tego, kto był jej starszym męskim kostiumem, Henrykiem Waldem, z którym miała wówczas romans. Maria zastanawia się i przyjmuje rolę, gdy Wilhelm niespodziewanie umiera, dowiadując się o wiadomościach w drodze na Festiwal Filmowy w Zurychu, gdzie miała odebrać nagrodę w imieniu pustelnika Wilhelma. Maria zaczyna żałować swojej decyzji, głównie z powodu pracy z dziewiętnastoletnią Jo-Ann Ellis jako Sigrid, Jo-Ann, wyszkoloną aktorką, której hollywoodzki styl życia doprowadza ją do samozniszczenia, to zachowanie, które Maria, która nienawidzi Internetu i plotki na ten temat z Hollywood, nie wiedziały przed podpisaniem umowy. Ale najtrudniejsza dla Marii może być rola, która otwiera jej własne relacje zawodowe i przyjaźń z jej młodszą amerykańską asystentką Valentine, dwójką, która przebywa w górskiej rezydencji Wilhelma w Sils Maria w Alpach Szwajcarskich, gdzie Maria przygotowuje się do sztuka i gdzie wiele miejsc było inspiracją dla tematów sztuki.

Obsypany nagrodami debiut młodego bośniackiego reżysera Danisa Tanovicia. Bośnia, lato 1993 roku. Na otwartym polu są rozmieszczone naprzeciw siebie wojska Serbów i Bośniaków. Między nimi znajduje się obszar zwany "ziemią niczyją", a na nim okop. Przez przypadek trafiają do niego Bośniak i Serb. By ratować trzeciego żołnierza, muszą się sprzymierzyć. Ale nie jest to łatwe. Wiele ich dzieli. O żołnierzach uwięzionych w okopie dowiadują się dziennikarze. Brytyjska reporterka Jane Livingstone przekazuje relacje na żywo.