Powaqqatsi (1988)

"Jestem jednym spośród 7 miliardów ludzi na Ziemi. Od 40 lat fotografuję naszą planetę i różnorodność jej mieszkańców, ale cały czas mam wrażenie, że ludzkość nie zrobiła żadnego postępu. Nadal nie potrafimy żyć razem i zastanawiam się, dlaczego tak się dzieje. Nie szukam odpowiedzi w statystykach czy analizach, ale w samym człowieku" – tłumaczy Yann Arthus-Bertrand, słynny reżyser i fotograf, znany w Polsce z albumowego wydania swoich zdjęć pt. "Ziemia z lotu ptaka". Tworzy on z tego filmu porywające i wizualnie epickie kino dokumentalne. To zbudowana z wielu historii, opatrzona zachwycającymi obrazami Ziemi szczera przypowieść o tym, kim jest człowiek, jakie są jego ciemne i jasne strony i co tak naprawdę łączy nas wszystkich. W filmie podróżujemy z ekipą po całej planecie, obserwując wypowiedzi różnych ludzi z kilkudziesięciu krajów świata, o różnej narodowości, wieku, kolorze skóry i religii. Przeprowadzono wywiady z 2000 rozmówców z 60 państw, którym zadano ten sam zestaw 40 pytań. Przekrój rozmówców jest szeroki: od afgańskich uchodźców, przez Żyda, który stracił córkę w samobójczym zamachu terrorystycznym, Irlandkę, która dorastała bez biologicznych rodziców, po amerykańskich więźniów skazanych na karę śmierci. Celowo nie określono dokładnie ich tożsamości. Nie znamy ich imion ani miejsca zamieszkania. Stajemy w ten sposób twarzą w twarz z Innym, z przedstawicielem naszego gatunku, z niesprecyzowanym nią lub nim – obywatelami naszego świata, mającymi różne emocje, sposób myślenia i percepcję rzeczywistości. Obserwujemy tym samym zbiorowe ludzkie doświadczenie we wszystkich jego formach i odmianach – od głęboko osobistych, często tragicznych historii o biedzie, przemocy domowej i cierpieniu, po opowieści o miłości, radości, a także euforii płynącej z samego faktu życia. Zaczynamy zdawać sobie sprawę, czym dla ludzi może być szczęście, miłość, małżeństwo, zemsta, przemoc, wolność, homoseksualizm, bieda i śmierć. Poznajemy, czym tak naprawdę jest nasza egzystencja na Ziemi i z jakimi stanami i problemami się wiąże. Nasza planeta zobrazowana jest tu w niezwykle wysublimowany sposób. Wykorzystano nigdy wcześniej nie pokazywane zdjęcia Ziemi z lotu ptaka, którym towarzyszy odpowiednio dobrana pod względem nastroju muzyka. Dzięki temu na ekranie powstaje filmowa oda na temat piękna otaczającego nas świata. Zdjęcia do filmu kręcono przez trzy lata. Ekipa filmowa liczyła 6 osób, a do przeprowadzenia wywiadów zatrudniono dziennikarzy.

Nauczyciel, Georges Lopez, zapewnia dzieciom naukę czerpaną nie tylko książek, ale i otaczającego ich świata, sportu, natury, sztuki i technologii w codziennym zastosowaniu. Ten tradycyjny, spokojny człowiek o filozoficznym usposobieniu zbliża się do emerytury, a bogactwo jego życiowego doświadczenia jest skałą, na której spoczywa wykształcenie jego podopiecznych. Jedną z zalet filmu jest wyważony kontrast pomiędzy świeżym spojrzeniem na świat dzieci i mądrością, którą Lopez wzbogaca ich podróż ku wiedzy. Film opiewa przygodę zdobywania wiedzy w sprzyjających warunkach. Dzieła Philiberta zawsze są wynikiem współpracy z ich bohaterami, których reżyser darzy szacunkiem. Jego dojrzałość jako filmowca zawiodła nas do źródła spostrzeżeń reżysera: dziecięcej ciekawości.

Jak to się robi, najnowszy film nominowanego do Oscara reżysera, Marcela Łozińskiego, to prowokacyjny obraz nadwiślańskiego modelu demokracji, ironiczny a zarazem przerażający portret polskiej sceny politycznej. Łoziński przez trzy lata przyglądał się realizacji eksperymentu, zorganizowanego przez największego polskiego specjalistę od marketingu politycznego i mającego udowodnić, że każdego można doprowadzić na szczyty władzy. W epoce kiedy skład polskich elit politycznych pozostawia wiele do życzenia, Marcel Łoziński z gorzkim uśmiechem na twarzy pokazuje, że "rząd dusz" to jedynie parę zgrabnych socjotechnicznych tricków. Łoziński opowiada o świecie, w którym cynizm i polityczna skuteczność ważą więcej niż jakiekolwiek idee, a partyjne barwy są jedynie mniej lub bardziej malowniczym dodatkiem do koloru, kupionego pod okiem specjalisty od wizerunku, krawatu. Efekt chłodnej obserwacji Łozińskiego jest tyleż komiczny co porażający. Tymochowicz, niczym producenci osławionego Big Brothera, organizuje casting i wyłania kilkanaścioro ludzi, którzy pod jego okiem mają poznawać tajniki psychologicznego wpływu na "tak zwane masy". Przez trzy lata prowadzi ich przez meandry polskiej polityki, tak by jeden z nich sięgnął szczytów władzy. W trakcie tej dwuznacznej gry kolejni uczestnicy wykruszają się, ponieważ muszą stawić czoła coraz bardziej cynicznym i makiawelicznym zadaniom. Jednak ci najbardziej wytrwali, wspierani przez wszechwiedzącego Tymochowicza, rozpętują uliczne demonstracje, sieją zamęt w politycznych kuluarach, zawstydzają baronów SLD i negocjują z przewodniczącymi. W rezultacie mamy tu do czynienia z jednym wielkim "semantycznym nadużyciem", któremu przyświeca znane skądinąd hasło, że przecież "ciemny lud to kupi".