Sie macie ludzie (2004)

Pięćdziesięciokilkuletnia Turczynka Hatidze Muratova, która nigdy nie wyszła za mąż, jest jedynym opiekunem jej, w większości niewidomej i przykutej do łóżka, osiemdziesięciopięcioletniej matki Nazife Muratovej. i chropowata Macedonia Północna. Hatidze w dużej mierze przetrwała w ciągu swojego życia jako pszczelarka miodna, uprawiając własny ul z dzikich zasobów, uprawiając ją zgodnie z tradycyjnymi i zrównoważonymi metodami. Musi kilka razy w roku pokonywać duże odległości autobusem, więc sprzedaje swój miód sprzedawcom na rynku publicznym w Skopje – często za wysoką cenę ze względu na jakość produktu, głównie w celach terapeutycznych – i utrzymuje z nimi dobre relacje. Żonaci koczownicy Hussein Sam i Ljutvie Sam wraz z siedmiorgiem dzieci rozbili swój ostatni obóz na posiadłości obok Hatidze's. Podczas gdy Samowie na ogół żyją jako hodowcy bydła mlecznego, umiejscawiając się tam, gdzie ich zwierzęta mogą się wypasać, Husajn postanawia podążać za lukratywnym interesem Hatidze, uprawiając własne ule miodne. To, co zaczyna się jako serdeczne sąsiedzkie stosunki, w tym Hatidze przekazuje swoją wiedzę pszczelarską Husajnowi, sprawy przybierają obrót, gdy Hussein postanawia nie zwracać uwagi na jeden kluczowy aspekt tej wiedzy, który prowadzi do katastrofy dla nich wszystkich, ponieważ Hatidze musi kontemplować swoją przyszłość , zwłaszcza w związku z rychłym odejściem matki, która zostawi ją samą na świecie.

Ulrich Seidl wraca do Afryki – ostatnim razem był tu, realizując pamiętną fabułę "Raj: miłość", o seksturystyce starszych białych kobiet. Tym razem portretuje austriackich myśliwych, zażywających uroków mordowania zwierząt w rezerwacie. Wszystko jest jak najbardziej legalne – każde zwierzę jest odpowiednio wycenione, miejscowa ludność zarabia pieniądze na obsłudze gości (myśliwy w tydzień wydaje tyle, ile normalny turysta w dwa miesiące), tworzą się miejsca pracy i infrastruktura – cały biznes jest prowadzony przez Austriaka, który przeniósł się na Czarny Ląd. Film jest okrutnym rewersem programów przyrodniczych – widzimy śmierć i cierpienie zwierząt, fizyczne podniecenie myśliwych; ludzi, którzy przyznają sobie prawo do panowania nad naturą i czerpią satysfakcję z zadawania śmierci. Jak każda społeczność, tworzą oni swoje magiczne rytuały, które podtrzymują ich wspólnotę. Seidl portretuje ich w swoim stylu – bezlitośnie, ironicznie i ze swoistym dystansem. Jego bohaterowie starają się wytłumaczyć, co ich pociąga w polowaniu, dorabiając do pierwotnych instynktów pseudofilozoficzne teorie będące echem tych, które w połowie ubiegłego stulecia doprowadziły do śmierci milionów ludzi. Seidl zdziera maskę z „cywilizowanych” Europejczyków, pokazując ledwie skrywany rasizm, obojętność na biedę i fascynację przemocą. Film to przejażdżka po jego stałych motywach: brzydota ludzkiego ciała (zderzona z ciałami umęczonych zwierząt), obraz człowieka realizującego swoje mroczne żądze bez dbania o interes innych. Bohaterowie Seidla to zwykli mieszczanie – emeryci, nastolatki i zamożna klasa średnia. Seidl podchodzi do nich tak blisko, jak to możliwe – opowiadają o swoich emocjach bez żadnych zahamowań.