Simona (2022)

Chiński artysta, architekt i kurator Ai Weiwei to znaczący głos chińskiej opozycji, od lat aktywnie krytykujący władze w Chinach i walczący o prawa człowieka. Współtwórca wielu konceptualnych instalacji, w tym słynnej ekspozycji Sunflower Seeds w Tate Modern, a także Stadionu Narodowego w Pekinie, zaangażowany był w ujawnienie szeregu nadużyć przy budowie szkół, które zawaliły się podczas trzęsienia ziemi w prowincji Syczuan w 2008 roku. W kwietniu 2011 roku został aresztowany przez władze chińskie, a następnie przez 81 dni przetrzymywany w nieznanym miejscu i przesłuchiwany w sprawie rzekomego przestępstwa gospodarczego, unikania płacenia podatków, niszczenia dokumentów księgowych, a także bigamii i rozpowszechniania pornografii w Internecie. O uwolnienie artysty, który naraził się komunistycznym przywódcom, nazywając ich gangsterami, wystąpiły rządy Stanów Zjednoczonych, Niemiec i Wielkiej Brytanii. Po rzekomym przyznaniu się do winy, został w czerwcu 2011 roku zwolniony z więzienia za kaucją, pod warunkiem, że nie będzie wypowiadał się publicznie i nie opuści Pekinu. Film pokazuje jak Ai Weiwei żyje po wyjściu z więzienia i jak nerwową grę prowadzi nadal z chińskimi władzami, które obserwują każdy jego krok tylko po to, aby wytoczyć mu kolejne zarzuty. Widzimy zarówno jego życie prywatne w domowym areszcie z żoną i synem, o których losy obawia się coraz bardziej, jak również usilną próbę ponownego wejścia w rolę zaangażowanego aktywisty. Nie jest to łatwe zadanie, bo po wyjściu z więzienia Ai Weiwei nie tylko cierpi na bezsenność i zaniki pamięci, a policja śledzi każdy jego ruch, lecz musi również odnaleźć się pomiędzy życiem rodzinnym a nieustannym zainteresowaniem mediów i świata sztuki. Zachowuje jednak stoicki spokój, a jedynym sposobem na rozładowanie emocji i frustracji okazać się może kolejna instalacja, którą Ai Weiwei planuje pokazać zagranicą.

Zimą 2011 roku po kontrowersyjnym przebiegu wyborów w Rosji Władimir Putin został ponownie wybrany na prezydenta kraju. W odpowiedzi na to setki tysięcy Rosjan wyszło na ulice, aby podać w wątpliwość legalność wyborów, a tym samym legitymację Putina do rządów. Wśród protestujących były trzy młode radykalne feministki: Nadieżda Tołokonnikowa, Maria Alochina i Jekatierina Samucewicz, współzałożycielki zespołu punkowego Pussy Riot. W kolorowych kominiarkach na głowach, pończochach i letnich sukienkach weszły do słynnego soboru Zbawiciela w Moskwie i zaczęły satyryczny performance, śpiewając pieśń "Bogurodzico, przegoń Putina". Po 40 sekundach zostały aresztowane, wytoczono im pokazowy proces, oskarżono o "chuligaństwo motywowane nienawiścią religijną" i skazano na dwa lata więzienia w łagrach. "Pussy Riot. Modlitwa punka" jest kroniką tego "małego" aktu protestu, który zdobył rozgłos na całym świecie i stał się symbolem walki z opresyjnym reżimem. Nadając tej antyputinowskiej rebelii ludzką twarz, film pokazuje historię trzech młodych kobiet, które – zdumione reakcją władzy – za kratami więzienia pozostają gotowe bronić swoich racji. Ich osobista odwaga, poświęcenie własnym przekonaniom i świadomość polityczna wywarły wpływ na aktualną sytuację polityczną w Rosji i pokazały, że sztuka może stać się doskonałym narzędziem protestu.

W styczniu 2005 roku w australijskim Sydney, pod auspicjami producenta Hala Willnera, odbył się unikalny koncert w hołdzie Leonardowi Cohenowi zatytułowany "Came So Far For Beaty". W filmie znalazło się trzynaście spośród epickiego zestawu trzydziestu czterech utworów zaprezentowanych na koncercie. Ten oszałamiający koncert przeplatany jest obszernym wywiadem z samym Cohenem o przebiegu całej jego kariery. Podobnie, jak niedawno wydane "Kroniki" Boba Dylana, wspomnienia przesycone są atmosferą poetyckiej nostalgii. Cohen, wspomagany szerokim wachlarzem stworzonych przez siebie grafik i osobistych zdjęć, opowiada o swym dostojnym procesie twórczym ("Nie popędza się przedsiębiorstwa"), "brutalnej krytyce" wymienianej z poetami z rodzimego Montrealu, czasach Chelsea Hotel, herbacie i pomarańczach z prawdziwą Suzanne, jego azylu na Mount Baldy i kilku innych sprawach. Pośród wielu darów Cohena, brzmienie i składnia jego wypowiedzi są źródłem wyjątkowej przyjemności. Nawet jego luźne uwagi, gdy mówi: "Nigdy nie czułem się dobrze w dżinsach, nigdy do mnie nie pasowały", mają epicki wydźwięk. (...). Nieskazitelna muzyczna biografia autorstwa Lian Lunson to wielki dar dla wygłodniałych fanów Cohena, a zarazem wspaniały podręcznik dla "pięknych przegranych" nowej generacji.