Zawód: kobieciarz (2020)

Jest marzec 2005 roku, a ta niezwykła niemiecka produkcja właśnie ukazała się na DVD w Australii. Przeniesienie jest całkiem niezłe, biorąc pod uwagę problemy z oryginalnymi materiałami. W swoim pierwszym wydaniu odniósł tutaj spory sukces i jest uważany za pochodną Cabaret/Salon Kitty. Luksusowo wyprodukowany i ze zdumiewającą obsadą, na szczęście dla nas pozwalającą na występy i śpiewanie kilku prawdziwych sław filmowych, JUST A GIGOLO jest prawie równoległym wszechświatem do życia Sally Bowles i Michaela z Kabaretu, z równie przekonującym i obskurnym światem. Bowie czasami wygląda nawet jak Michael York. Widzowie muszą uzbroić się w cierpliwość i pozwolić, by historia rozwinęła się w niezręcznie zredagowany sposób. Często wydaje się, że jest to dubbing i post wyprodukowany z echem efektów dźwiękowych. Same numery muzyczne są warte wypożyczenia na tym Gigolo. Mam nadzieję, że wkrótce zostanie wydany w twoim kraju. W przeciwnym razie Umbrella Entertainment z Melbourne Australia może ci pomóc. Dostali to skądś. Na pudełku znajduje się również logo KINOWELT. Jeśli chodzi o ścieżkę dźwiękową, to była ona wtedy produkowana i mam ją na winylu, więc pomoże Wam sklep z rocznikami (!) LP. Ścieżka dźwiękowa jest również znakomita.

To jeden z najbardziej niezwykłych filmów, jakie kiedykolwiek widziałem. To niecodzienne, wrażliwie sfilmowane spojrzenie na Niemcy Weimarskie w wersji z wszechświata równoległego. „Kabaret” to nie jest! Jeśli kiedykolwiek będziesz miał okazję to zobaczyć, nie chcę zepsuć ci zakończenia . . . ale kiedy to zobaczysz, powiesz sobie: „Oczywiście! Dlaczego nie przewidziałem, że to nadejdzie?!?” David Bowie gra coś w rodzaju niewinnego ne'er-do-dobre wyrzuconego z armii niemieckiej po I wojnie światowej i dryfującego przez egzystencję; nie może znaleźć ze sobą nic wspólnego poza zatrudnieniem się jako „żigolo” dla bogatych, proto-eurotrajskich wdów wojennych w salach balowych, gdzie „tańczą, by zapomnieć”. Ojciec Bowiego jest niegdyś dominującym tyranem, którego uciszył udar. Bowie próbuje przekazać mu wiadomość, że zszedł tak daleko, by grać w żigolaka, zdradę ideałów macho swojego ojca, ale tata siedzi tylko w kamiennej ciszy – niepokojąca scena. Bowie gra biedną zagubioną duszę. Gdy zachodnia cywilizacja wokół niego rozpada się, złowroga postać prześladuje go i próbuje przejąć nad nim kontrolę; ten gość jest niejasno homoseksualny (tylko sugerowane), a jeden z jego zdań jest prawdziwym jękiem podwójnego entendre: „W końcu będziemy cię mieć!” Marlene Dietrich jest w tej historii centrum romantycznej grawitacji; ze smutkiem, słodko mówi Bowiemu rację bytu opuszczonych kobiet tańczących z żigolakami w salach balowych - jedyny sposób na złagodzenie straty i zażegnanie rozpaczy. Następnie wykonuje piosenkę „Just a Gigolo”, wydobywając z jej głębi całe złamane serce. Koniec filmu jest mroczny i naprawdę mrożący krew w żyłach. Idź to zobaczyć, jeśli możesz!

W żadnym wypadku nie jest to okropne, ale jest to dość męczące. W JUST A GIGOLO występuje David Bowie jako weterynarz z I wojny światowej, który wraca do domu i stwierdza, że ​​tak naprawdę nie ma żadnych umiejętności ani perspektyw… stąd jego kolej na utytułowany zawód. Bowie jest całkiem niezły, choć trochę zbyt stonowany, podczas gdy drugoplanowa obsada, w tym Sydne Rome, Kim Novak i Maria Schell grają, działają, działają! Fajnie się je ogląda, po prostu nie pasują do Bowiego. Film wyreżyserowany przez aktora Davida Hemmingsa ma wyblakły, przygnębiający wygląd, a mimo to pojawia się wiele humoru, zwłaszcza gdy na ekranie pojawia się Rzym, jako zepsuta gwiazda filmowa. Marlene Dietrich pojawia się na chwilę i mimo zaawansowanego wieku wygląda całkiem nieźle. Idzie powoli, ale po nudnej pierwszej godzinie udaje mu się zabawić.