Zobacz Anioła (2022)

W 2005 roku irański kompozytor Nader Mashayekhi otrzymał propozycję poprowadzenia Orkiestry Symfonicznej w Teheranie. Od kilku lat mieszkał już w Wiedniu, gdzie studiował i pracował. Zdając sobie sprawę jak niska jest w Iranie pozycja przyjeżdżających z Zachodu muzyków, Mashayekhi zdecydował się jednak podjąć wyzwanie. Powrócił do Iranu z nadzieją i walizką, zawierającą jedno marzenie - chciał uprawiać muzykę w kraju, w którym się urodził. Po dwóch latach górnolotne zamierzenia i plany pokrył kurz, a nadzieje zamieniły się w zwątpienie. Film obrazuje ten szczególny proces. Przedstawiając jak najbardziej wiarygodny portret Mashayekhiego, reżyser stara się podkreślić emocjonalne zaangażowanie artysty, szukającego inspiracji zarówno podczas prób z młodymi muzykami w Teheranie, jak również w trakcie wędrówek po przepięknych, wyludnionych, pustynnych terenach i opuszczonych irańskich wioskach. Celem Mashayekhiego było stworzenie nowych muzycznych kompozycji. Polityczny kontekst pojawia się w filmie w sposób domyślny. Reżyser skupia się raczej na wykreowaniu odpowiedniej atmosfery. Buduje ją dzięki zachwycających pięknem, kontemplacyjnym zdjęciom, na tle których głos Mashayekhiego brzmi jak tajemniczy, intymny monolog. Odzwierciedla on nie tylko życie artysty i jego miłość do ojczyzny, lecz stanowi również pouczającą przypowieść na temat roli i znaczenia muzyki oraz poezji.

Dokument sytuacyjny o pokoleniu singli po trzydziestce mieszkających w średniej wielkości słowackiej wiosce i ich burmistrzu, który starając się utrzymać populację wsi, postanawia ich zjednoczyć. Jej burmistrzowi, emerytowanemu generałowi armii, zajęło siedem lat uporządkowanie całej wsi. Prawie wszystkie domy zostały wyremontowane, ogrody kwitną, są cztery sklepy spożywcze i dwa puby, a strumyk jest krystalicznie czysty. Burmistrz ma jednak stały problem. Wieś powoli, ale nieuchronnie wymiera. Postanowił zmierzyć się z „paneuropejskim trendem na wsi” i stara się zmotywować singli z wioski do zawierania małżeństw i zakładania rodzin.

"Sen o Warszawie" w reżyserii Krzysztofa Magowskiego, to pierwszy duży film biograficzny o Czesławie Niemenie, piosenkarzu, kompozytorze i multiinstrumentaliście, ikonie polskiej muzyki rozrywkowej. Okazją do jego realizacji stała się 10. rocznica śmierci charyzmatycznego artysty, zmarłego w styczniu 2004 roku. W filmie wykorzystano wiele nieznanych dotąd materiałów archiwalnych, które rzucają nowe światło na życie Niemena. Opowiadają o nim barwnie członkowie jego rodziny, zaprzyjaźnieni muzycy, krytycy, dziennikarze muzyczni - w sumie ponad 50 osób - a wszystko to na tle meandrów polityki kulturalnej PRL-u, odpowiedzialnej za zmienne losy jego kariery i recepcji jego twórczości w zależności od sympatii ówczesnych władz i krytyki. Film jest bogato ilustrowany muzyką Niemena, wybranego w 1999 roku w plebiscycie tygodnika "Polityka" na wykonawcę wszech czasów. Był człowiekiem-instytucją, jednym z nielicznych, którzy tworzyli nieprzerwanie dla czterech generacji Polaków. Jego twórczość nie tylko tworzy kanon polskiej piosenki i stanowi nieustającą inspirację dla młodszych artystów, a muzykę rozrywkową podniosła do rangi prawdziwej sztuki, ale i wrosła w polską kulturę popularną (film Magowskiego otwiera scena, gdy znad stadionu klubu Legia Warszawa niesie się chóralny śpiew kibiców: "Mam tak samo jak ty, miasto moje a w nim: najpiękniejszy mój świat, najpiękniejsze dni…"). Fani muzyka przypomną sobie jego najważniejsze przeboje, a starsi widzowie – własną młodość.