Uciekając przed nazistami w czasie II wojny światowej, Żyd wykopał walizki pełne drogich mu rzeczy na parterze. Wojna pozbawiła go rodziny, a potem bez końca przewraca ziemię Antwerpii w poszukiwaniu walizek, przez co wygląda na obsesję. Ciągle sprawdza stare mapy i kopie, starając się odnaleźć te, które zgubił. Jego córka Chaya jest piękną, nowoczesną dziewczyną, która szuka pracy na pół etatu. Jako niania odnajduje miejsce w wielodzietnej wielodzietnej rodzinie chasydzkiej, choć jej świeckie maniery wyraźnie kłócą się z wieloma przykazaniami. Jednym z powodów jej akceptacji jest to, że matka rodziny jest absolutnie przeciążona gospodarstwem domowym, więc zostaje mimo oporu ojca, normalnie - niekwestionowanego autorytetu w rodzinie. Nawiązuje szczególną więź z najmłodszym z chłopców, czteroletnim Simchą, dotychczas niezdolnym do mówienia. Uczy go podczas spaceru po parku i wygląda na to, że podczas zbliżającego się sederu paschalnego Simcha będzie mógł zaśpiewać fragmenty Hagady. Stary odpychający kierownik budynku jest nieustannym mokrym kocem dla całej rodziny, a teraz także dla Chayi. Jednak w przeciwieństwie do spostrzegawczych Żydów nie może być ofiarą i nie zamierza znosić jego antysemickich sztuczek, więc walczy z nim, wzbudzając w ten sposób podziw dzieci i gniew głowy rodziny. Niestety spacery z Simchą kończą się tragedią: po przemyceniu się do parku tonie w stawie, a część chasydów obarcza odpowiedzialnością Chayę. Piękny, ciepły obraz przepełniony współczuciem i humanizmem, czyniący zrozumiałym nawet zachowanie nadinspektora - podłego żałosnego antysemity: jest tak strasznie samotny, że ma tylko swojego psa do rozmowy.