Major Henryk Dobrzański, były olimpijczyk, żołnierz, nie może pogodzić się z klęską Polski we wrześniu 1939 r. Odmawia złożenia broni i pójścia do niewoli, wraz z grupą swoich najbliższych podkomendnych rozpoczyna walkę partyzancką głównie na terenach Kielecczyzny. Każdy z żołnierzy dla bezpieczeństwa bliskich przyjmuje pseudonim. Major od tej pory nazywa się Hubal i jako taki przeszedł do historii czynu zbrojnego w czasie II wojny światowej na terenie Polski - wspaniała i godna najgłębszego szacunku i podziwu postać wielkiego żołnierza i patrioty.

Bohaterami filmu Huba są stary, chory mężczyzna i młoda kobieta z dzieckiem. On, odchodząc z fabryki, wyrwany z rytmu pracy traci kontrolę nad czasem. Nie może spać i jeść. Wysycha. Ona i dziecko są jak zrośnięty organizm. Ale ta bliskość polega na uzależnieniu i nierówności. Dziecko, najmocniej wczepione w życie, jest żarłoczne i wysysające, uwolniona na chwilę kobieta i tak skazana na przemoc, a Stary oddzielony od fabryki nie ma już skąd czerpać sił. Kiedy podejmują próby bycia razem, są jak święta rodzina a rebours. Ich przypadkowe wspólne życie to przenikanie się, zlewanie w jedno opresji. W filmie obserwacji podlega nie tylko monotonna codzienność bohaterów, ale również proces ich życiowej degradacji.