Leo ma szesnaście lat. Dla niego życie ma tylko dwa kolory: biały i czerwony. Chłopak kocha grać w piłkę nożną, słucha muzyki na cały regulator i stara się o niczym nie myśleć. Lubi szkołę, ale tylko w godzinach popołudniowych, gdy nie ma w niej nauczycieli. Kolor biały jest dla niego absolutną pustką. Czerwony to krew pulsująca w żyłach przed meczem. To też kolor włosów Beatrice, dziewczyny jego marzeń. Niestety, dziewczyna zdaje się nawet nie zauważać jego istnienia. Leo dowiaduje się, że Beatrice jest chora na białaczkę. Biel walczy z czerwienią. Choroba z życiem. Chłopak postanawia zrobić co w jego mocy, aby uratować ukochaną. Ale czy nie jest za późno?

Po przeprowadzce do San Francisco z Nowego Jorku w 1972 roku, czterdziestoletni Harvey Milk skupia się na swoim życiu jako aktywista gejowski w dzielnicy Castro. Aktywizm na rzecz praw gejów zamienia się w aktywizm polityczny, gdy Milk decyduje, że może skuteczniej przemawiać na rzecz społeczności gejowskiej jako polityk, wybrany lub nie. Po kilku wyborach i przegranych zarówno w wyborach miejskich, jak i stanowych, Milk staje się pierwszym jawnym homoseksualistą w Stanach Zjednoczonych, który zostaje wybrany na urząd polityczny, kiedy zdobywa stanowisko nadzorcy w San Francisco w 1977 roku. Jego liczne polityczne fronty obejmują jeden z narodową antygejowską krucjatą Save the Children, prowadzoną przez piosenkarkę Anitę Bryant. Bliżej domu Milk toczy ciągłą walkę ze swoim kolegą z przełożonego, Danem Whitem, zagorzałym konserwatystą społecznym.