Odnoszący sukcesy dyrektor reklamy Howard Inlet (Will Smith) popada w depresję kliniczną po tragicznej śmierci swojej córki. Spędza czas samotnie, rzadko śpi lub jedząc, a przy biurowych łańcuchach i konstrukcjach domina. Jego bliscy przyjaciele i partnerzy biznesowi, Whit Yardsham (Edward Norton), Claire Wilson (Kate Winslet) i Simon Scott (Michael Peña) obawiają się o zdrowie psychiczne Howarda, a także o przyszłość swojej firmy, ponieważ jego zachowanie kosztowało ich wiele profilować klientów i pozostawić ich na skraju bankructwa. Jako udziałowiec większościowy Howard podkopał również ich starania o sprzedaż firmy.

Jep Gamberdella – przystojny, czarujący mężczyzna – pomimo pierwszych oznak starzenia się w pełni korzysta z miejskiego życia. Chodzi na szykowne kolacje i przyjęcia, gdzie jego bystry dowcip i przyjemne towarzystwo są zawsze mile widziane. Na tarasie jego rzymskiego apartamentu z widokiem na Koloseum, wydaje przyjęcia, na których "ludzka aparatura" rozbierana jest do naga i gdzie rozgrywana jest komedia nicości.

Geniusz fotografii? Wizjoner z piekła rodem? Zwykły skandalista? Kim był Helmut Newton, autor kultowych, przesiąkniętych erotyzmem kobiecych aktów? Sposób, w jaki portretował kobiety, nadal prowokuje do pytania: czy były one podmiotami, czy przedmiotami? Zaskakujący obraz Helmuta Newtona ujawniają fotografowane przez niego top modelki, gwiazdy i aktorki. Catherine Deneuve, Grace Jones, Charlotte Rampling, Isabella Rossellini, Claudia Schiffer – portretowane portretują i odkrywają przed nami prawdę.

Francois van Heerden (Deon Lotz) – czterdziestoparoletni, białoskóry i łysiejący obywatel Republiki Południowej Afryki – zdaje się prowadzić spokojny, ustabilizowany żywot. Ma żonę, dzieci, pokaźne konto w banku, prowadzi własny biznes. Coś go jednak dręczy, coś gnębi, coś sprawia, że nie jest szczęśliwy, a twarz jego wykrzywia grymas udręki. Udręki, która wzmaga się od momentu, gdy Francois ujrzał na rodzinnym weselu urodziwego bratanka, Christiana (Charlie Keegan). Drugi film w karierze scenarzysty i reżysera Olivera Hermanusa miał premierę w maju ubiegłego roku na festiwalu w Cannes. Wzbudził tam gwałtowne dyskusje wśród krytyków i publiczności (zwłaszcza z powodu nie mniej gwałtownej sceny pojawiającej się pod koniec) oraz otrzymał "Queerową Palmę". Z kolei, na festiwalu w Zurychu nagrodzono odtwórcę głównej roli, Deona Lotza. "Piękno" było także oficjalnym kandydatem RPA do Oscarów.

Trzydziestoletnia Marcela marzy o lepszym, ciekawszym życiu. Pomimo gorących i namiętnych nocy, małżeństwo Marceli przeżywa kryzys. Zmęczona ciągłymi kłótniami z mężem i niepewnością jutra wraz z dziećmi wyprowadza się do matki. Kiedy wydaje się, że nic już dobrego ją nie spotka, poznaje starszego mężczyznę. Evžen jest nie tylko bogaty, ale również nonszalancki i obyty w wielkim świecie, mieszka w malowniczej Toskanii. Przed doświadczoną przez los kobietą otwiera się perspektywa wymarzonego, lepszego życia u jego boku.

Aktywistka Nan Goldin i artystka Nan Goldin są ze sobą nierozerwalnie związane. Reżyserka Laura Poitras (nagrodzona Oscarem za"Citizenfour" prezentowany na festiwalu MDAG w 2015 roku) pokazuje życie i twórczość Goldin ze swojej perspektywy. Podąża także na organizowane przez swoją wyjątkową bohaterkę kreatywne protesty. Artystka opuściła dom w młodym wieku i dokonała przełomu jako fotografka dzięki "Balladzie o seksualnej zależności" ("The Ballad of Sexual Dependency") – serii porywających, kolorowych, intymnych zdjęć przedstawiających gejowską subkulturę, ją samą, jej rodzinę i przyjaciół. Obecnie całą energię poświęca założonej przez siebie grupie aktywistycznej PAIN (Prescription Addiction Intervention Now), która staje w obronie osób uzależnionych od środków przeciwbólowych i walczy z producentami tych leków – rodziną Sacklerów. Za pośrednictwem firmy Purdue Pharma zarobili miliardy dolarów na sprzedaży środku OxyContin, przyczyniając się do kryzysu opioidowego w USA. Goldin przepisano ten lek po operacji kolana i od razu się od niego uzależniła. Do tamtego momentu znała Sacklerów tylko jako filantropów, którzy sponsorowali wiodące muzea, w których wystawiano jej własne prace. Dziś przewodzi grupie walczącej o pociągnięcie do odpowiedzialności winnych za kryzys, który doprowadził do śmierci pół miliona Amerykanów. Ich protesty wieńczą pozwy prowadzone pro bono przez najlepszych prawników w Stanach. Tytuł filmu odnosi się do opinii psychiatrów na temat siostry Goldin – Barbary, która popełniła samobójstwo w zakładzie psychiatrycznym. W raporcie na jej temat powtarzało się jedno zdanie: ona widzi przyszłość, całe piękno i rozlew krwi.