Ślepa miłość Juraja Lehotskiego to film o miłości niewidomych. Zbudowany z epizodów, przedstawia kilka różnych par. Peter uczy muzyki w szkole w Lewoczy i przygotowuje koncert. Uwielbia opowiadać żonie zmyślone historie. Zakochany w Monice Miro jest Romem. Usiłuje przekonać do siebie niechętnych mu rodziców dziewczyny. Elena jest w dziewiątym miesiącu ciąży. Wspólnie z mężem zastanawia się nad tym, jaka będzie przyszłość dziecka niewidomych. Zuzana uwielbia muzykę klasyczną. Jak wiele nastolatek, marzy o kochającym chłopaku i większość czasu spędza, poznając nowe osoby przez internet. Reżyser z dużą dozą humoru opisuje różne stany egzystencjalne swoich bohaterów. Wiele scen buduje jakby przez przypadek, wydobywając treści z klasycznej dokumentalnej obserwacji. To jednak tylko złudzenie. Każdy z epizodów opowiedziano w inny sposób, w zgodzie z dynamiką i emocjami poszczególnych bohaterów. W jednym wypadku takim centralnym punktem będzie bujna wyobraźnia, w innym – głęboko przeżywana tęsknota. Peter uwielbia wymyślać i naśladować dźwięki. Kiedy snuje przed żoną jedną z fantastycznych historii, reżyser przenosi go wprost do nierealnego, podwodnego świata (widzowie mogą w tym miejscu podziwiać wspaniale zrealizowaną sekwencję animowaną). Dla Mira najważniejsza jest Monika, dlatego nie rozstaje się z jej głosem nagranym na dyktafon. Lehotsky nie stara się odpowiedzieć na pytanie, jak kochają niewidomi. Interesuje go raczej to, co uniwersalne w przeżywaniu szczęścia i spełnienia.