Przedstawiono ostatnie dwa lata (1888-1890) z życia Vincenta van Gogha, te lata spędzone głównie w południowej Francji, a konkretnie w Arles. Kieruje się swoją sztuką i tym, co ta sztuka dla niego znaczy, w przeciwieństwie do podstawowego celu, jakim jest zarabianie pieniędzy, których nie sprzedaje, nie sprzedając żadnego ze swoich obrazów, a tym samym będąc wspieranym finansowo i emocjonalnie przez swojego brata Theo van Gogha. W przeciwieństwie do swojego przyjaciela i kolegi artysty Paula Gauguina, który ma odrobinę sukcesu, Van Gogh jest postrzegany jako mniej kontemplacyjny na temat swojej pracy, w dużej mierze ze względu na szybkość, z jaką maluje i to, co jest postrzegane jako przypadkowy styl grubych pociągnięć. malować na płótnie, ale prawdopodobnie jest bardziej kontemplacyjny, niezależnie od tego, jak bardzo jest płodny. Ta ogólna kontemplacyjna natura objawia się bardziej jako szaleństwo, pozorne lub rzeczywiste, o czym świadczy niesławny akt dotyczący jego lewego ucha.