Dyktator (1940)

Ta genialna i innowacyjna komedia zawiera wiele bezcennych momentów i świetne wyczucie tempa, choć zbyt długa. Satyra Chaplina z kilkoma klasycznymi scenami, ma podwójną rolę jako żydowskiego fryzjera i dyktatora Hynkela, obraźliwe przedstawienie Hitlera. Wtedy fryzjer jest mylony z hitlerowskim tyranem i dochodzi do dezorientujących wydarzeń. Zabawne i niezwykłe aktorstwo dookoła, jako oszałamiający partner z Jackiem Oakie jako Napolini (podobny do Mussoliniego), Henry Daniel jako Gasbstich (podobny do Himmlera) i Billy Gilbert jako Herring (podobny do Goeringa). Pierwszy film mówiony Chaplina został znakomicie sfotografowany przez Karla Strussa. Ten wspaniały film zawiera wiele zabawnych scen, najzabawniejsze z nich to: 1) Ta, w której podczas I wojny światowej fryzjer-żołnierz wraz z drugim pilotem lecą w zakręconym samolocie, nie będąc tego świadomym 2) Kiedy dyktator Adenoid Hynkel mówi o przesadzeniu przemówienia, w tym przekręcony mikrofon 3) Hynkel bawiący się ogromnym światowym balonem 4) Żyd-fryzjer golący mężczyznę dopasowując się do tańca węgierskiego: numer 5 Brahmsa 5) kiedy Hynkel i Napolini starają się utrzymać swoje ciała wyżej niż inni w m.in. fotel fryzjerski . Produkcja filmu rozpoczęła się w 1937 roku, a nakręcono ją w 539 dni, kiedy niewielu ludzi wierzyło, że nazizm jest zagrożeniem, jak miało to miejsce w przypadku jego premiery w 1940 roku; jednak ten film został ostatecznie zdystansowany jako pierwsza satyra antynazistowska. Hitler zakazał wystawiania filmów Niemcom ze względu na satyrę na niego i umieścił go na swojej liście śmierci po proponowanym podboju Ameryki. W filmie zagra Paulette Goddard, trzecia z jego czterech żon, pobrali się w 1936 roku, chociaż żadne ogłoszenie o małżeństwie nie zostało dokonane później, kiedyś skończył Wielki Dyktator. Zdjęcie zostało wydane w 1940 roku, kiedy Chaplin przeżył skandal moralny przez pozew o ojcostwo, ale spotkanie z Domem Działań Nieamerykańskich było sygnałem dla USA, by odmówić mu ponownego wjazdu z Wielkiej Brytanii i uciekł do Szwajcarii. Ten film był największym w historii przebojem kasowym Charlesa Chaplina, przynosząc w tamtym czasie około 5 milionów dolarów.

„Wielki dyktator” (United Artists, 1940) stał się długo oczekiwanym, mówiącym debiutem komika kina niemego, Charliego Chaplina (który również napisał i wyreżyserował), w satyrze politycznej na Adolfa Hitlera. czas. Gra żydowskiego fryzjera i Hynkla, dyktatora Tomanii. Część humoru na pierwszy rzut oka nie da się wchłonąć, ale po wielokrotnym oglądaniu jest coraz lepiej. Mój osobisty, klasyczny moment pojawia się, gdy Chaplin w zakładzie fryzjerskim pracuje nad łysym klientem, goląc go podczas słuchania klasycznej kompozycji w radiu, nigdy nie tracąc rytmu. Po raz drugi i ostatni razem z Chaplinem zagra Paulette Goddard jako Hannah. Goddard stała się jedyną główną damą Chaplina, która kiedykolwiek odniosła sukces na własną rękę, podczas gdy inni po prostu dryfowali do filmów „B” lub znikali. Jack Oakie jako Napaloni, dyktator bakterii (parodia Mussoliniego), pojawia się pod koniec historii, ale dzieli się z Chaplinem niektórymi z jego genialnych komediowych momentów. Zarówno Chaplin, jak i Oakie zdobyli nominacje do Oscara za swoje kreacje (Chaplin dla najlepszego aktora/Oakie dla najlepszego aktora drugoplanowego), ale bez zwycięstw. Henry Daniell jako Garbitsch i Reginald Gardiner jako Schultz również znajdują się w centrum uwagi. Oprócz scenariusza Chaplina wyśmiewającego aktualne kwestie dotyczące inwazji nazistów w Europie, „Wielki Dyktator” umiejętnie łączy satyrę z dramatycznymi wydźwiękami. Nie można przegapić jego końcowej sceny, w której Chaplin wygłasza przemówienie, w którym wzywa wszystkich ludzi do podążania drogą pokoju, braterstwa i demokracji. To, czy ten film jest ponad, czy poza „Zupą z kaczki” braci Marx (Paramount, 1933), jest kwestią gustu każdego. (***)

Najodważniejszym filmem Charliego Chaplina ze względu na chęć zmierzenia się z Adolfem Hitlerem przed prawie wszystkimi innymi, „Wielki dyktator” był także Chaplinem, który wcielał się w dźwięk 11 lat po wszystkich innych. Jeśli miałby to być koniec największego Cichego Klauna w kinie, zrobił, co mógł, aby pokonać największego potwora w historii. Są dwa powody, by polubić „Wielkiego Dyktatora”. Jednym z nich jest to, że Chaplin był po stronie aniołów, z niemałym ryzykiem, biorąc pod uwagę ambicje celu. Po drugie, nie zapomniał, żeby było śmiesznie. Zasadniczo remake Prince And The Pauper, „Dictator” przedstawia Chaplina zarówno jako Adenoida Hynkela, okrutnego, choć nieudolnego „Phooey” (znanego również jako „Führer”) z Tomainii, jak i weterana żydowskiej I wojny światowej, przejmująco pozostawionego bez imienia jako ukłon w stronę Zwykły człowiek, który chce tylko w spokoju pracować w swoim zakładzie fryzjerskim. Podczas gdy Hynkel zmaga się ze swoimi dwiema wielkimi pasjami, nienawidząc Żydów i kochając wojnę, fryzjer znajduje miłość i powód do wiary. Komedię tutaj można podzielić na wielkie i dobre, przy czym większość tych pierwszych przedstawia Chaplina jako Hynkela. Jest tu po prostu o wiele zabawniejszy jako zły facet, bez względu na to, czy gra go szeroko (skaczące sekretarki, wygłaszające przemówienia w dławionym nienawiścią żarłoku), czy subtelny (po zastrzeleniu człowieka, który twierdzi, że „dopracował” kuloodporny garnitur, Hynkel po prostu się odwraca i odchodzi z trzywyrazową krytyką: „Daleko od ideału”. Hynkel to postać, która rozwiązuje legendarny problem Chaplina z dźwiękiem, bez względu na to, czy ubiera jego bełkoczącego podwładnego Herringa (Billy Gilbert), czy stara się zachować spokój, gdy inny dyktator Napaloni (Jack Oakie) odrzuca jego próby zastraszenia. Powiedziany przez jego prawą rękę Garbitsch (Henry Daniell), że ludzie sprzeciwiają się trocinom w chlebie, sapie: „Czego więcej chcą? To z najlepszego drewna, jakie nasze młyny mogą dostarczyć!” Komedia wokół fryzjera staje się bardziej pracochłonna. Może dlatego, że wiele z tego obraca się przeciwko uciskowi Żydów, chociaż Chaplin próbuje uczynić z nich słabszych i zakorzenić zainteresowanie. To tutaj film staje się podstępny, nie dlatego, że kpi z tego, czego nie można się wyśmiewać, ale dlatego, że spotykane przez nas postacie, w tym Fryzjer, są dość nijakie, a humor niejednolity. Jest tu trochę bardzo zabawnego materiału, ale także nadmierne kawałki, w których ludzie zostają klonowani za pomocą patelni lub poplamieni wybielaczem. Przynajmniej Chaplin uniknął walki na ciasta w głodującym getcie. Słynna ostatnia scena jest dla wielu wielkim przegrodą; w nim Chaplin wychodzi poza charakter, by zwrócić się do nas, publiczności o… o czym? Świat potrzebuje więcej miłości, a mniej nienawiści, jak sądzę. To filozoficznie zduszone przesłanie, zarówno antyfaszystowskie, jak i dziwnie pacyfistyczne w czasach, gdy legiony Hitlera pochłaniały Europę, z ostrzeżeniem Chaplina przed „maszynarzami z umysłami maszynowymi”, jakby wciąż kręcił „Czasy współczesne” i czasami uderzał w niebo dla słabego efektu. Dla mnie to beznadziejny sposób na zakończenie dobrej komedii, jeśli to konieczne, biorąc pod uwagę stawkę. Hitler był prawdziwy i wołanie go o to, kim był, miało prawdziwą wartość, jeśli chodzi o zmobilizowanie tych, którzy zostali wezwani do jego pokonania. Jeśli nie wykracza poza czas tak dobrze, jak to możliwe, „Wielki Dyktator” nadal jest świetną komedią, która dostarcza mocnego śmiechu i mocniejszych historycznych oddźwięków.

Hynkel, dyktator Tomanii, jest rozpieszczonym dzieckiem, które wpada w złość, gdy nie może dostać tego, czego naprawdę chce... A to, czego po prostu chce, to nic innego jak świat... W jednej z niezwykłych scen sztuki Chaplina Hynkel wykonuje balet ze „światem”, który pęka, gdy myśli, że ma go w zasięgu ręki… Chaplin ma też kilka kąśliwych słów o wojnie i filmach wojennych... W scenie na początku filmu, która rozgrywa się w czasie I wojny światowej, posłaniec tomański rozbija samolot i myśli... Niedługo umrze.. W stanie delirium zaczyna wypowiadać śmieszne słowa... Pusta podwójna gadka nadal wznosi się w genialny start we wszystkich bohaterskich scenach śmierci z filmów wojennych... W innej scenie, kiedy zostaje uciekinierem w żydowskim getcie i przejmuje dowództwo ruchu oporu wzniecającego bunt wśród starców, planuje zabić dyktatora... Jedna z grup musi zabić bezwzględnego zdobywcę Austerlich... Ktokolwiek jest Wybrany naturalnie umrze, ale jego heroiczna śmierć zostanie nagrodzona, a jego imię zabłyśnie jak gwiazda w historii Tomanii... Sekwencja, w której on i cztery inne postacie jedzą kremówki zawierające monety, aby ustalić, kto ma poświęcić swoje życie, aby zamordować dyktatora, to gorzka wesołość przepełniona wielkim strachem... Mimo wszystkich swoich rozczarowujących niedociągnięć, „Wielki Dyktator” jest nadal filmem znaczącym dla ironicznych tonów filmu, dodając coś, czego ani Chaplin, ani nikt inny nie mógł mu dać: ironię historii… Konieczność zamordowania Hynkla zapowiada zamach na Hitlera dokonany przez jego generałów... Siłę oryginalnej satyry przewyższa jedynie historyczne naśladownictwo sztuki... Ze wspaniałą sekwencją, taką jak wypadek ze strzelaniem do kaczek, który prowadzi do tego, że dyktator jest mylony z pokornym żydowskim fryzjerem i vice versa, „Wielki dyktator” jest pierwszym gadającym filmem Chaplina… Tym razem „Charles”, a nie „Charlie”, chce powiedzieć więcej poprzez swój film, a nie przez zabawną komedię, ostatnią, w której używa swojego słynnego „Włóczęgi”.

Slogan „Wielkiego Dyktatora” to „komediowe arcydzieło” i nie mogłem wymyślić lepszej linii podsumowującej ten film. To przezabawna satyra polityczna, ale dostarcza też niezwykle ważnego przesłania. Film ten ukazał się w czasach, gdy Hitler był u szczytu władzy, a główny bohater, dyktator Hynkel, jest oczywiście nawiązaniem do niego. Charlie Chaplin jest po prostu wybitny w tym filmie w swojej pierwszej wypowiedzianej roli. Granie dwóch zupełnie różnych postaci, Hynkla i żydowskiego fryzjera, tak przekonująco w tym samym filmie, jest naprawdę niezwykłe. Przemowa Chaplina na końcu, która jest bardzo JEGO przemówieniem, mimo że gra postać, to kawał kina, którego nigdy nie zapomnę. Taka potężna, poruszająca i zniewalająca mowa, która pozostaje aktualna nawet dzisiaj. Robienie komedii z takiej tragedii to ryzykowna sprawa, ale antyfaszystowskie przesłanie Chaplina zapewniło, że nie została odebrana w niewłaściwy sposób. „Wielki dyktator” to przezabawny, ale znaczący i mocny film. Genialny kawałek kina.