Fortepian (1993)

Nagrodzony Oscarem film Jane Campion opowiada o Adie (w tej roli Holly Hunter), imigrantce na nowozelandzkim buszu i zaaranżowanym małżeństwie, która od lat nie mówi i żyje swoim życiem przy dźwiękach pianina. Jej mąż (w tej roli Sam Neill) jest człowiekiem bez większego zrozumienia, który próbuje zerwać więź między swoją nową żoną a jej fortepianem; w przeciwieństwie do niego jest dziki analfabeta Baines (w tej roli Harvey Keitel), wytatuowany samotnik, który sięga do duszy Ady i pomaga jej odzyskać kontakt z jej emocjami, a ostatecznie także z jej głosem. Film jest atrakcyjny wizualnie, ze stonowanymi kolorami i szeroko otwartymi przestrzeniami, i wykorzystuje ścieżkę dźwiękową Michaela Nymana w taki sposób, aby wszystkie elementy do siebie pasowały. Keitel i Hunter grają znakomite kreacje we wrażliwym i zmysłowym scenariuszu, podczas gdy Anna Paquin robi wrażenie jako mądra córka Ady, zawsze patrząca i zawsze świadoma. Campionowi udało się sprawić, że historia jest wzruszająca, angażująca i seksowna, i zasługuje na pochwały.

Jeśli ktoś chce zobaczyć prawdziwe aktorstwo, po prostu obejrzyj Hollie Hunter w tym filmie. Robi więcej z wyrazem twarzy niż dwudziestu aktorów za pomocą tysiąca słów. Jej postawa, jej obecność, jej determinacja są tak intensywne. W niektórych miejscach można jej było współczuć. Została wyrwana ze swojego świata z powodów, których nie możemy pojąć. Została uznana za zbędną. Kiedy przybywa, spodziewa się, że zostanie odpowiednio potraktowana. Anna Paquin jako jej córka aklimatyzuje się w nowym środowisku i zaczyna prosperować. Ale nie bez poświęceń. Fortepian jest symbolem tego, co zostało. Jej romans z Maorysami to częściowo pasja, częściowo zapłata. Nigdy nie wiemy, ile z każdego. Występy są oszałamiające na całym świecie i tym razem godne Oscarów. Jest kilka bardzo zmysłowych scen i scen z wielkim niebezpieczeństwem. Jest zadany ból, samolubstwo i władza. Hollie Hunter wznosi się ponad to wszystko i przedziera się przez to bagno (w tym przypadku deszczową, błotnistą dżunglę) i zwycięża na swój sposób.

Reżyserka i scenarzystka Jane Campion zaczęła pracę w kinie na początku lat 80. w Australijskiej Szkole Filmu i Telewizji... Wyraźnie wyszła ze swojego dziedzictwa kulturowego, aby zostać jedną z najlepszych reżyserek na świecie... Filmy Campion zazwyczaj mają zdradliwy teren o palącej emocjonalnej intensywności... Rozpoznajemy siebie w sposobie myślenia i zachowania jej bohaterów... Jej twórczość oznacza zerwanie z tragiką, gotykiem i sentymentem... Jej znakomity film, który zdobył trzy Oscary, w tym jedną za scenariusz dla Campion, nie opowiada o seksie, ale o pasji... Jane rzuca widzowi wyzwanie na wielu poziomach... Jej film (literatura inspirowana Wichrowymi Wzgórzami) bada nowe terytoria w rozkosznym radzeniu sobie z kobiecą seksualnością i przyjemnością w ekstazie miłosnego związku... W jednej ze scen Ada ze łzami złości uderza Bainesa mocno w twarz, jakby wypowiedziała słowa miłości... Z każdym nowym oddechem, z każdą chwilą, gdy ich oczy pozostają zamknięte, obietnica intymności potwierdza się i potwierdzone i szczegółowe... Tylko uczucia i emocje kierują ich instynktami... Żadna artystka nie podeszła do seksu w tak bezpośredni i wyzwalający sposób... Sceny Campion ukazują twarz Bainesa wyginającą się od wyrafinowanego bólu jego rozkoszy... Ada przysuwa głowę do piersi, a Baines przedziera się przez sukienkę z niecierpliwością na dotknięcie jej skóra... Nominowany do ośmiu Oscarów film opowiada historię Ady, silnej, upartej Szkotki z XIX wieku, która od szóstego roku życia nic nie mówi... Ada została zaaranżowana w małżeństwie z brytyjską emigrantką w Nowa Zelandia... Film zaczyna się od Ady, którą pięciu marynarzy niesie na brzeg, by spotkać się ze swoim mężem Stewartem, właścicielem ziemskim, który jest pozbawiony emocji i prawdziwej miłości... Jej obszerna wiktoriańska spódnica rozpościera się na ramionach i plecach mężczyzn... jej głowę czarny czepek... Wokół szyi notes i długopis... Campion udaje się dobrać obsadę do swojego celu i stylu... Ada nie jest łatwą rolą, a Holly Hunter gra ją bez próżności... Jej twarz jest pełna wyrazu, czasem delikatna, czasem smutna, czasem dowcipna, czasem miękka , podczas gdy jej dłonie i palce są szybkie i zgrabne... Ada przemawia językiem migowym, przetłumaczonym przez jej młodą córkę Florę, oraz ukochanym fortepianem, który jest głównym źródłem jej wyrazu... Z wielką przyjemnością czuje palce na klawiszach pianina... Ale na swój sposób spogląda na niepiśmiennego, niekulturalnego Bainesa, panuje tu bezczelność i brak szacunku... Patrzymy, jak nagle zatrzymuje się, z oburzeniem, gdy dotyka jej szyi... Harvey Kietel gra samotnego sąsiada George'a Bainesa, depresyjnego mężczyznę, który jest wszystkim, czym nie jest Stewart... Nigdy nie widział zgrabnej kobiety zachowującej się z takim oddaniem... Ada podchodzi do pianina... Chce go dotknąć, ale jest rozdarta przez swoje uczucia, chcąc tego, ale nie posiadając tego... Baines patrzy na Adę całkowicie pochłoniętą jej muzyką fortepianową... Wydaje się być zadowolony z oglądania... Czuje, że zbliża się nieodparcie, magnetycznie przyciągany do spektaklu ... Baines lubi jej palce poruszające się po klawiszach i drobne szczegóły ruchu na jej twarzy... Dwukrotnie zamyka oczy i głęboko oddycha... Doświadcza dziwnego poczucia uznania i pożądania... Czuje się bezsilny... Jest zdesperowany i romantyczny... Nie podziwia już jej zaabsorbowania fortepianem... Jest o to zazdrosny... Jego uwaga w końcu skupia się na jej szyi, która ugina się dalej lub bliżej fortepianu... Długa biel Ady szyja okazuje się nie do odparcia... Baines przechodzi przez pokój, całuje ją i pyta: „Czy wiesz, jak się targować, kiwa głową, jeśli potrafisz. Jest sposób na odzyskanie pianina. Anna Paquin została okrzyknięta jedną z najlepszych dziecięcych ról aktorskich w historii... Daje subtelny i złożony występ jako bardzo urocza dziewczynka rozdarta między matką a ojczymem... Spogląda na dom, nagle uświadamiając sobie, że gra na pianinie nagle się zatrzymała... Bada tajemnicę zaglądając przez różne szczeliny i dziury w luźno zbudowanej chacie... Jej przedsięwzięcie jest wyzwaniem i ciekawością... Jej złożony portret Flory przyniósł jej nagrodę dla najlepszej aktorki drugoplanowej... Sam Neill gra intensywnego, moralistycznego i bardzo wiktoriańskiego męża Alistaira Stewarta, który nigdy nie rozumie natury swojej kobiety... Podejrzliwie przygląda się chatce Bainesa... W środku dochodzą odgłosy, które go niepokoją... Wędrując po chacie, znajduje dziurę, w której może zobaczyć całujących się i rozbierających kochanków... Cofa się wściekły, ale kiedy moglibyśmy się spodziewać, że przebije się przez nią, podchodzi, by znów spojrzeć... Jane Campion tworzy film niezwykły, poetycki i liryczny, uzupełniony pięknymi zdjęciami nawiedzonego lasu, który przez wielu krytyków został uznany za arcydzieło... Jest pierwszą kobietą-reżyserką, która zdobyła Złotą Palmę w Cannes. ...

Fortepian to niesamowity film - oszałamiająca kinematografia - jak fortepian na plaży i tonące pianino na końcu. Nie ma wystarczająco wysokich pochwał dla przedstawienia Ady przez Holly Hunter. Ana Pacquin i Sam O'Neill również błyszczą. A Harvey Keitel – przechodząc na ojczysty – zaznaczając swoje ciało w rodzimym stylu – daje naprawdę sympatyczny i odważny występ. Ten film pozostaje z widzem długo po jego zakończeniu. Czasami rzeczywiście czułem wilgoć scenerii… przede wszystkim eksploruje rejony serca – poprzez innowacyjną muzykę i język ciała Huntera. Film, którego nie mogą przegapić ci, którzy cenią dobrą fabułę i dobre filmowanie. Dzięki Jane Campion za ten klasyk.

W przemyśle filmowym jest bardzo niewiele kobiet-reżyserów, które zostały odpowiednio docenione lub których prace zostały przedstawione widzom głównego nurtu. Jane Campion jest jedną z tych cennych reżyserek, która starannie kroczy i rzeźbi swoje dzieła tak, aby wspaniale płynęły jak muzyczne przerywniki. „Fortepian” to jej największe arcydzieło, film o takiej prostocie, opisany ze spokojną i pełną napięcia złożonością. Holly Hunter otrzymała Oscara za swoją fascynującą rolę Ady, niemej kobiety, która jest zmuszona do zaaranżowanego małżeństwa z nowozelandzkim właścicielem ziemskim, w którego rolę przekonująco wcielił się Sam Neill, sam rodowity australijski aktor. Ada podróżuje do Nowej Zelandii ze swoją młodą córką (Anna Paquin, również zdobywczyni Oscara w tym roku), kilkoma innymi rzeczami i jej cennym fortepianem, częścią niej, która wzmacnia jej głos, którego nie może wyrazić poprzez komunikację głosową. Uważam, że błędem byłoby zakładanie, że którakolwiek z postaci jest męczennikiem w tej tragicznej historii, ani nie byłoby słuszne myślenie, że postać Sama Neilla jest łotrem. Możesz pomyśleć, że to szaleństwo, ale myślę, że sam fortepian służy zarówno jako dobry, jak i zły omen dla wszystkich, którzy są w to zaangażowani. Odniosłabym to do pewnego rodzaju „puszki Pandory”, skarbu, który odsłania całe zło i grzech na świecie, ale który również daje nadzieję. Fortepian to pudło rezonansowe Ady, narzędzie, które pozwala jej uciec ze świata, który jej nie rozumie, ale też zagraża jej kompasowi moralnemu, wyrywa ją z małżeńskich konwencji i zmusza do zatracenia się. Szczególnie dobre są występy w „The Piano”, zwłaszcza Holly Hunter. Interesujące jest to, że Hunter gra na pianinie w filmie, tak naprawdę to sama Hunter występuje przed nami. Możesz wizualnie i dźwiękowo poczuć nastrój postaci Huntera poprzez muzykę, którą gra. My, publiczność, zatracamy się razem z nią, zagubieni w morzu muzyki. Widzimy, dlaczego Keitel jest w niej zakochany, a Neill ogarnia zazdrość i zdrada. Niewiele filmów pozwoliłoby nam wejść w emocje wszystkich trzech głównych bohaterów, ale ten film jest naprawdę wyjątkiem. Rzadko kiedy jesteśmy świadkami prawdziwego piękna uchwyconego na filmie. „Fortepian” jest tak oszałamiającym wizualnie filmem, że niemal odurzający jego klimat przenika ekran. Ten pejzaż dopełniają przedstawienia, wnoszące zrozumienie i tajemnicę do tego cudu. Czasami tego rodzaju symbolika może rozpraszać publiczność. „The Piano” odważa się podążać tą symboliczną ścieżką iz pełną emocjonalną siłą trafia w dziesiątkę. Ocena: cztery gwiazdki.