Moje wielkie greckie wesele 2 (2016)

„My Big Fat Greek Wedding 2” to prawdopodobnie najlepsza kontynuacja, jaka mogła wyrosnąć z w dużej mierze zapomnianej, ale potwornie udanej niezależnej komedii romantycznej sprzed dwunastu lat. Można by teoretycznie nazwać to sequelem „za mało za późno”, coś, co Hollywood ostatnio dobrze wypuściło, tworząc sequele „Zakładu fryzjerskiego”, „Joe Dirt” i „Zoolander”, ale kiedy sequel jest tak podobny, zgodnie z jego poprzednik po tylu latach i praktycznie emanuje tym samym sentymentem, trzeba być nieco wyrozumiały i przypisać mu to, czego większość sequeli nie uchwyciła. Obie kontynuacje „Joe Dirt” i „Zoolander” były wadliwe z powodu samych koncepcji, a kiedy nadszedł czas, aby ponownie wypróbować tę koncepcję, ponad dekadę później, wydawało się to przestarzałe i desperacko wymuszone, gdy przyszło do próby zmodernizowania go dla czasy i dorosła publiczność. Podczas gdy „My Big Fat Greek Wedding 2” zawiera obowiązkowe sceny biednej Touli (Nia Vardalos), która próbuje nauczyć swojego kochającego ojca Gusa (Michael Constantine) obsługi komputera, to jednak udaje mu się skutecznie działać jako czarująca komedia chwil, nawet jeśli jego struktura i motyw narracyjny są tak podstawowe, jak to tylko możliwe. Film ponownie wkracza w życie bohaterów, których czule wspominamy z pierwszego filmu, dopiero teraz, w ich życiu małżeńskim i starszym wieku. Toula i Ian (John Corbett) toczą typowe zmagania, jakie większość małżeństw na pół długo/długo ma emocjonalnie i romantycznie, zwłaszcza z ich nastoletnią córką Paris (Elena Kampouris) w trakcie decydowania, gdzie pójść na studia. Podczas gdy ona chce wyjechać na Uniwersytet Nowojorski, jej rodzice chcą, aby została w Chicago i poszła na Uniwersytet Northwestern, ale Paryż jest ciągle przytłaczany przez jej graniczną, nieznośną grecką rodzinę do tego stopnia, że ​​nie chce tego. W międzyczasie rodzice Touli, Gus i Maria (Lainie Kazan), dochodzą do późnej starości, zwłaszcza Gus, który od jakiegoś czasu ma problemy z biodrami i pamięcią. Wszystko układa się dobrze między nim a jego żoną, dopóki Gus nie odkryje mocno represjonowanej rodzinnej tajemnicy, że ksiądz nigdy nie podpisał aktu małżeństwa, aby uczynić Gus i Marię oficjalnym związkiem, co oznacza, że ​​​​Gus i Maria nie są legalnie małżeństwem, pomimo pięćdziesięciu lat wspólnoty. Jak nigdy wcześniej tego nie odkryto, tak jakby nigdy nie musieli składać podatków ani brać udziału w żadnych innych czynnościach prawnych, nie jestem pewien, ale krótko mówiąc, nie są małżeństwem. Zamiast robić logiczne rzeczy i po prostu iść do sądu, aby uczynić małżeństwo oficjalnym, oczywiście rodzina musi to skomplikować, zaczynając od Marii, która chce nie tylko prawdziwej propozycji od Gusa, ale także pełnego ślubu, który rozbije bank. Więc wracamy do punktu wyjścia, tym razem planując ślub dla starszej pary, a nie młodszej. Tym razem jednak złodziejką scen jest nie tyle Vardalos grająca rolę, którą może praktycznie lunatykować, ale ciocia Voula, grana przez uroczą Andreę Martin. Niezbyt znacząca obecność w pierwszym filmie, wydaje się, że Vardalos zdecydowała się dać jedne z najlepszych żartów i śmiechu ciotce swojej bohaterki, której głośna obecność i hałaśliwe, choć inwazyjne maniery często skutkują silnym śmiechem w brzuchu. Również Michael Constantine daje z siebie wszystko w przedstawieniu, które prawdopodobnie może wykonać o każdej porze dnia; pomimo swojego charakteru, aktor nie może ukryć swojej energii i zrzędliwości w stylu Jacka Lemmona, kiedy przychodzi czas, aby naprawdę zaangażować się w bycie entuzjastyczną obecnością. Jest tutaj najbardziej godną pochwały obecnością. Reszta filmu jest cholernie bliska tego, co możesz sobie wyobrazić, jeśli zamkniesz oczy i wyobrazisz sobie potencjalne układy i wydarzenia dla rodziny Portokalos. Paris jest postacią fascynującą, ale niestety rozczarowującą, ponieważ pasująca do jej postaci i sytuacji, jest wypychana z kadru przez jej głośniejsze odpowiedniki. Byłoby miło zobaczyć układ obejmujący wyłącznie Paryż i jej decyzję o zmaganiu się z rodzicami, jej dziedzictwem i jej decyzją o tym, gdzie iść do szkoły. Zamiast tego dostajemy dość letnią fabułę, w której robi improwizowane plany balu z innym chłopakiem (Alex Wolff z The Naked Brothers Band), po tym, jak zostaje odrzucony przez najładniejszą dziewczynę w szkole. To mniej więcej tak banalne, jak Grecy całujący każdą stronę twarzy innej osoby, kiedy po raz pierwszy się widzą. Jednak „My Big Fat Greek Wedding 2” ma kilka niezwykle zabawnych momentów. Scena, w której Gus utknął w wannie, nie jest odtwarzana dla sprośnych i slapstickowych sztuczek, jakich można by się spodziewać, a scena między wszystkimi członkiniami Portokalos w salonie piękności jest uosobieniem tego, czego chciałem od tego filmu: dobra rozmowa między ludźmi, o których można sądzić, że są rodziną. Ze względu na ich ogólny talent i fakt, że robili to już wcześniej, chemia obsady jest zabawna, a wydarzenia w filmie są wystarczająco żywe i zwięzłe, aby zapewnić, że nigdy nie jest nudny i zawsze poruszający. To najlepsza kontynuacja, jaką prawdopodobnie mogłeś zrobić dwanaście lat później, a jeśli to ci wystarczy, to z pewnością wystarczy na deszczowy dzień w kinie.

sequel (rzeczownik) - „dzieło literackie, film itp., które jest kompletne samo w sobie, ale kontynuuje narrację poprzedniego dzieła”. Taka jest definicja na słowniku.com. Miriam-Webster.com mówi, że pochodzenie tego słowa to „średnioangielski, z sequele anglo-francuskiego, z łacińskiego sequela, od sequi do naśladowania”. Na nieszczęście dla Gusa Portokalosa, korzenia słowa „kontynuacja” nie można doszukiwać się w żadnym greckim słowie, ale w żaden sposób nie oznacza ono również „całkowicie oryginalne”. Właściwie oznacza to coś przeciwnego. Generalnie unikam czytania innych recenzji przed napisaniem mojej, ale kiedy zobaczyłem niskie oceny, które krytycy na różnych stronach przyznali „Moje wielkie greckie wesele 2” (PG-13, 1:34), musiałem przynajmniej wziąć zerknij na niektóre z ich komentarzy. Większość krytyki tego filmu można podsumować jednym słowem – „nieoryginalny” – ale czy to sprawiedliwe? To sequel, ludzie! Pomyśl o tym w ten sposób: Gdybyś pojechał spędzić czas z przyjacielem, którego nie widziałeś od 14 lat, czy byłbyś szczęśliwy, gdyby twój przyjaciel zachowywał się zupełnie inaczej niż ostatnio, gdy byliście razem? Co by się stało, gdyby ten przyjaciel odmówił rozmowy o historii, którą dzieliliście, zamiast tego nalegał na omawianie wszystkich nowych tematów, oczekując, że ta rozmowa będzie sprawiać ci taką przyjemność, jak małe wspomnienia? Cóż, ten film nie popełnia tych błędów – i jest za to pochwalony! Dla tych z nas, którzy pokochali oryginał z 2002 roku, oglądanie tego filmu jest jak wizyta u starego przyjaciela – a jest to wizyta wypełniona idealnym połączeniem miłych wspomnień i nowych doświadczeń, które są zarówno zabawne, jak i słodkie. Poprawka: Oglądanie „My Big Fat Greek Wedding 2” jest jak odwiedzanie DUŻO starych znajomych. Pierwsza to nasza gospodyni, aktorka i komediantka Nia Vardalos. Napisała scenariusz do oryginału, który stał się najbardziej dochodową komedią romantyczną wszech czasów (!) i przyniósł Vardalosowi nominację do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny. Oczywiście, od tego czasu zarówno hollywoodzcy typ, jak i zwykli fani pytali ją o kontynuację, ale troszczyła się wystarczająco o jakość i własną uczciwość, że mówi, że nie napisała kontynuacji, dopóki nie miała historii, którą uważała za wystarczająco dobrą, i była gotowa napisać go na tyle dobrze, by być godnym oryginału. A kiedy Vardalos pisał swoją nową historię, przywołała wszystkich głównych bohaterów z pierwszego filmu – i wielu mniejszych – i wszystkich granych przez oryginalnych aktorów! Nasze kalendarze mówią nam, że kontynuacja pojawiła się 14 lat po oryginale, ale to 18 lat dla Greka (a przynajmniej dla tych Greków). Toula (Vardalos) nadal mieszka obok swoich rodziców, Gusa (Michael Constantine) i Marii (Lainie Kazan) i nadal jest żoną Iana Millera (John Corbett), z którym wychowuje córkę Paris (Elena Kampouris). Paris jest 17-letnią licealistką, która, podobnie jak jej matka przed nią, pracuje na pół etatu w rodzinnej greckiej restauracji, czuje się przytłumiona przez swoją głośną, dumną, kochającą, ale wtrącającą się grecką rodzinę i chce tego przysłowiowego „ coś więcej” z jej życia. Paryż planuje pójść na studia – tak daleko od jej domu w Chicago, jak tylko mogą ją znieść kontynentalne Stany Zjednoczone. Toula z trudem radzi sobie z odejściem swojego jedynego dziecka – i z utrzymaniem pasji w zabieganym życiu jej i Iana. A potem jest reszta rodziny. Wystarczy przytoczyć kilka przykładów: najlepszy przyjaciel Iana, Mike (prawdziwy mąż Vardalosa, Ian Gomez), ożenił się i został policjantem. Kuzyn Touli, Angelo (Joey Fatone) jest ostatnim niezamężnym członkiem swojego pokolenia w rodzinie i jest z tego powodu trochę nieszczęśliwy. Babcia Touli Yiayia (Bess Meisler – podobno około 90.), która jest oczywiście także prababką Paryża, jest nie tylko żywa i kopiąca, ale nawet zabawniejsza i bardziej rozwinięta jako postać niż w pierwszym film. Nie zepsuję wielkich niespodzianek filmowych, opowiadając o zmianach w życiu wszystkich bohaterów, ale powiem, że prawie wszystkie ich historie są aktualizowane – i to w sposób na przemian zabawny, zaskakujący i zawsze logiczny i słuszny dla poszczególnych postaci. Pojawiło się też kilka nowych postaci, w których wcielają się znane twarze, takie jak Rob Riggle, John Stamos i Rita Wilson (producentka, która pomysł na oryginalny film wniosła do firmy produkcyjnej swojego męża, Toma Hanksa). Ale co z „wielkim, grubym greckim weselem” (nr 2) z tytułu filmu? Cóż, „moje” nie odnosi się już do Touli, ale do jej matki! Gus odkrywa, że ​​pozwolenie na ślub jego i Marii nie zostało podpisane przez licencjonowanego księdza, co oznacza, że ​​nigdy nie byli legalnie małżeństwem. Maria postrzega tę wiadomość jako okazję, by Gus zauroczył ją bardziej romantycznie niż za pierwszym razem i pokazał jej, jak bardzo mu zależy. Oczywiście (biorąc pod uwagę tytuł filmu), staruszek w końcu dostaje się do programu i Maria zaczyna planować dużego tłuszczu, wiesz – ale kiedy planowanie uderza w poważny szkopuł, zaczyna wyglądać na to, że w końcu nie będzie greckiego ślubu. To przygotowuje grunt pod wielki finał, który łączy wszystkie fabuły filmu w sposób, który jest bardziej zabawny, szczery i mniej przewidywalny, niż twierdzą niektórzy krytycy. „My Big Fat Greek Wedding 2” to wszystko, co powinno być sequelem. Scenariusz, reżyseria i silna gra aktorska pozostają wierne oryginalnym postaciom. Świetne gagi z pierwszego filmu są kontynuowane (chociaż niektóre są przesadzone), ale również dobrze sprawdzają się w pojedynkę, podczas gdy wiele nowych dowcipów i gagów wzrokowych jest głośno śmiesznych. Chociaż istnieje drobny wątek skoncentrowany na Gusie, bez którego mógłbym się obejść, wiele wątków fabularnych jest świeżych i wspaniale splecionych ze sobą. Ten film nie jest doskonały, ale jest prawie tak samo zabawny i ma jeszcze więcej serca niż jego ukochana inspiracja. "A"

Wiesz, co dostaniesz dzięki temu filmowi – i to zapewnia. To dobra kontynuacja. Minusem jest to, że fabuła jest dość cienka i niestety 50% żartów znajduje się w zwiastunie. Ale to dobry film i fajnie jest widzieć wszystkich z oryginalnej obsady 14 lat później, w tym rodziców Iana Millera. Najśmieszniejsze momenty miały miejsce, gdy młodzi wnukowie Gusa naśladowali go, wyjaśniając, jak rdzeń każdego słowa, o którym możesz pomyśleć, pochodzi z języka greckiego. Ładne kamee od Rity Wilson (żony Toma Hanksa i powód, dla którego powstał pierwszy film), babeczki, duże kieliszki Touli i Windex. Mnóstwo żartów "w" dla tych z nas, którzy pokochali pierwszy film i myśleli, że to odświeżająca odmiana od typowej hollywoodzkiej taryfy. Dobra robota, Nia Vardalos. A tak przy okazji, wygląda oszałamiająco w czerwonej koronkowej mini sukience na końcu filmu.

Nie mogę uwierzyć, że czekaliśmy tak długo, aby ponownie odwiedzić tę niesamowitą kolekcję postaci. Kiedy ukazał się oryginał, były jak odświeżająca burza, dając nam zabawne, ale wnikliwe spojrzenie na inny świat, ale miał dość podobieństw z większością z nas. Wszyscy moglibyśmy odnieść się do dynamiki krewnych, samotności, miłości i innych tematów. W jakiś sposób motywy powróciły, ze świeżym podejściem, które jest podobne do oryginału i wiele pokoleń ma do czynienia z podobnymi problemami. Toula wróciła i nadal zmaga się z bliskością i wtrącaniem się rodziców. Niedługo doświadczy również własnej separacji z córką, która należy do nowego pokolenia i może być przytłoczona zbyt dużym uczuciem. Ze względów technicznych rodzice Touli nie są „legalnie” małżeństwem i trzeba to naprawić. To otwiera drzwi do serii żartów, jednolinijek i kilku bardzo zabawnych sytuacji. Mogliby nie działać, gdyby nie to, że obsada, choć wygląda na starszą, pozostaje tak urocza jak zawsze. Są głośne i po prostu je kochamy. Widzimy, jak Paris dowiaduje się, że potrzebuje rodziny, gdy nadejdzie czas na podjęcie decyzji, a także ma stać się częścią grupy, gdy członkowie rodziny muszą sobie nawzajem pomagać. Oczywiście nie byłby to film grecki, gdybyśmy wciąż nie mieli różnych tradycji i nie zderzyli się z amerykańskimi odpowiednikami. To nie jest obraźliwe, tak jak dodanie innego rodzaju przyprawy do miksu, no i oczywiście na zdjęciu nowy ślub i wszyscy są w to zaangażowani. Jedną z najświeższych postaci jest Bess Meisier jako babcia, która o dziwo wciąż jest w pobliżu i jest zabawniejsza niż kiedykolwiek, swoimi gestami i nowym wyglądem w dalszej części obrazu. Ciesz się jej idealnym nadchodzącym momentem. Ogólnie rzecz biorąc, MFGW2 to mile widziany powrót naszych starych przyjaciół, więc ciesz się świętowaniem, bądź gotowy do uśmiechu, śmiechu i miłej zabawy.

Pozdrowienia ponownie z ciemności. Minęło 14 lat, odkąd rodzina Portokolas przejęła kina, kasy i swobodną rozmowę w prawie każdym otoczeniu towarzyskim. Chętnie przyznam, że mimo moich skłonności do poważniejszego filmu, byłem wielkim fanem niespodziewanego megahitu z 2002 roku. Film był odświeżający i obserwacyjny, z komentarzem na temat dumnych kultur i helikopterowego rodzicielstwa – ale przede wszystkim był zabawny. Ciasta Bundt i Windex na zawsze będą częścią tradycji filmowej, jak przypomina nam ten sequel. Biorąc pod uwagę mnożenie się hollywoodzkich sequeli, przeróbek i wyobrażeń, jedyną zaskakującą rzeczą jest to, że ślub numer 2 trwał tak długo. I tak, to jedyna niespodzianka. Nia Vardalos oczywiście napisała ten scenariusz jako list miłosny do fanów oryginału. Pasuje jak ciepły koc – wygodny i znajomy. Sceneria, postacie i dowcipy są znajome, ale nadal przyjemne i łatwe do oglądania. Z tym tytułem wiemy, że czeka nas kolejny grecki ślub. Jednak Toula (Pani Vardalos) i Ian (John Corbett) mają jedną córkę – 17-letnią Paris (Elena Kampouris), a jej główną decyzją jest, czy zostać lokalną na studiach, czy opuścić Chicago i rodzinę na NYU. Ponieważ ślub nie jest dla córki, należy do rodziców Touli. Wygląda na to, że Gus (Michael Constantine) i Maria (Lainie Kazan) żyją w grzechu od 50 lat – wszystko dlatego, że ksiądz nigdy nie podpisał aktu małżeństwa. Niech rozpocznie się histrionika! Reżyser Kirk Jones (Nanny McPhee, Waking Ned Devine) pozostaje wierny duchowi scenariusza i spuścizny Vardalosa, a większość filmu jest dla fanów oryginału niczym jeden wielki wewnętrzny żart. Windex pojawia się w każdym z trzech aktów, a my dostajemy ujęcie udekorowanych ciast Bundt, trochę przerysowanych makijaży i fryzur oraz stały napływ członków rodziny, którzy po prostu nie mogą powstrzymać się od bycia głośnym i podniesionym w biznesie wszystkich. Większość oryginalnej obsady powraca. Andrea Martin powraca jako ciotka Voula kradnąca sceny, a Mama-Yiayia (Bess Meisler) dostaje swoje zwykłe „wyskakujące okienka” oraz wzruszający moment w świetle reflektorów ślubnych. Nowe twarze to między innymi Alex Wolff (brat Nata, syn Polly Draper) na balu maturalnym w Paryżu; a Rita Wilson (również producentka z mężem Tomem Hanksem) i John Stamos mają kilka scen jako grecka para; podczas gdy Mark Margolis („Breaking Bad”, „Better Call Saul”) pojawia się jako brat Gusa z ojczyzny. Nostalgia i znajomość są tutaj kluczami i nie ma powodu, aby być zbyt krytycznym wobec filmu, który jest tak przyjemny i beztroski. "Proszę bardzo!"