Oddech (2017)

Może minąć trochę czasu, zanim zobaczymy, jak Breath jest postrzegany na liście najlepszych australijskich filmów wszechczasów, ale niezależnie od tego, jak debiut fabularny Simona Bakera jako reżysera w odpowiednim czasie zostanie uznany, Breath jest z pewnością jednym z najbardziej imponujących filmów lokalnych w roku. i prawdopodobnie jeden z najlepszych dotychczas nakręconych filmów o sile i ponętnej naturze surfingu. Oparta na powieści Tima Wintona o tym samym tytule, Oddech koncentruje się wokół nastoletnich przyjaciół Pikelet i Loonie (w tej roli przybysze Samson Coulter i Ben Spence), którzy w małym nadmorskim miasteczku w zachodniej Australii rozpoczynają romans z falami i zaprzyjaźniają się z starsi i żonaci, kochający surfowanie Sando, które wpłynie na bieg ich życia. Jest to przyjemna i bliska opowieść, która jest bardzo bliska sercu Wintona jako zapalonego surfera i od dawna mieszkającego w Australii Zachodniej, a Baker nie tylko świetnie radzi sobie z mieszaniem nastoletnich scenariuszy dojrzewania, ale doskonale oddaje majestatyczne i złowrogie piękno oceanu. Oddech wygląda pięknie, starannie uchwycony przez Bakera i jego DOP, Mardena Deana i Ricka Rificiego, jest to jeden z bardziej urzekających wizualnie lokalnych filmów, które kiedyś pojawią się na naszej drodze i dlatego uzasadnia dodatkowy powód, aby uchwycić tę adaptację na dużym ekranie poza jej ładnie spreparowany dramat postaci. Z Pikeletem i Looniem mamy dwóch nastoletnich chłopców, z którymi prawdopodobnie wszyscy spotkaliśmy się już w naszych czasach, Pikelet cichy i introwertyczny typ oraz Loonie bardziej beztroski i pochopnie myślący rozrabiaka, a ponieważ ci dwaj nietypowi towarzysze przywiązują się do życia nieco smutny Sando i jego niespokojna żona Eva (w tej roli Elizabeth Debicki), Breath kreuje prawdziwy i żyjący świat, w którym wszystko układa się zgodnie z kształtem życia tych postaci. Ostatnie powiedzenie - Oddech to metodyczny i pozbawiony bagażu dramat o dorastaniu, którego podstawą jest szacunek i uchwycenie związku Australii z morzem. Doświadczenie dawno odsunięte od świata Mentalisty, Simon Baker tutaj określił się jako wybitny reżyser, który będzie jednym z najlepszych australijskich filmów tego roku. 4 kotlety jagnięce z 5

Nagradzane powieści nie zawsze prowadzą do nagradzanych filmów. Jak wiemy, nieograniczona przestrzeń wyobraźni powieści panuje wolna, podczas gdy film jest ograniczony wzrokiem i dźwiękiem. Film o dojrzewaniu Oddech (2017) jest piękny dla oka, ale jego sztampowe postacie i banalne dialogi sprawiają, że jest to raczej zwyczajne tłumaczenie powszechnie przyjętej książki Tima Wintona. Historia jest oprawiona jako nostalgiczna retrospekcja w średnim wieku do dorastania w wiosce leśnej na spektakularnym wybrzeżu Australii Zachodniej. Podążamy oczami młodego nastolatka o imieniu Pikelet (Samson Coulter), który wraz ze swoim trafnie nazwanym najlepszym przyjacielem Looniem (Ben Spence) zostaje wprowadzony w kulturę surfingu lat 70. Ich marzenia o podbijaniu wielkich fal urzeczywistniają się, gdy zaprzyjaźniają się z 40-letnim byłym topowym surferem i hipisem off-the-grid o imieniu Sando (Simon Baker). Staje się ich mentorem, inspirując ich podobnym do zen dogmatem o opanowaniu własnych lęków i puryzmie robienia czegoś tak bezsensownie eleganckiego, jak jazda na niebezpiecznie dużej fali. Tymczasem gburowata dziewczyna Sando, Eva (Elizabeth Debicki), kuleje w tle z przewlekłą kontuzją spowodowaną przez narciarstwo wyczynowe na najwyższym poziomie. Jest chłodna w stosunku do nastolatków, dopóki Sando i Loonie nie wyruszają do Indonezji, by gonić jeszcze większe fale, pozostawiając młodego Pikeleta samej sobie. Inicjacja seksualna nie zawsze jest przywoływana przez mgliste soczewki. Eva ma niebezpiecznie dziwny gust w łóżku i nie ma żadnych skrupułów z powodu braku dojrzałości chłopca. Chociaż kamera spędza dużo czasu na oglądaniu ich razem, nigdy nie jest wystarczająco blisko, aby uzyskać ocenę 18+. Pikelet znajduje się między dwoma światami: z jednej strony niewinnymi kolegami ze szkoły, a z drugiej światową kobietą, która używa go jako zabawki. Nie różni się tak bardzo od przestrzeni między opanowaniem fali dla zabawy a pogonią za nią, aby udowodnić, że się nie boisz. Trwałym punktem kulminacyjnym Breath jest jego zdjęcia. Bujne lasy deszczowe, nierówne skaliste wybrzeża i wałki z białymi grzywami są uchwycone z niemal lirycznym pięknem. Kamery spędzają dużo czasu na wodzie i pod nią, a niektóre ujęcia fal mogą sprawić, że będziesz mógł złapać oddech. Bohaterowie są jednak jednowymiarowi, dialogi często nieautentycznie mistyczne, nie ma śladu narracyjnego napięcia. Eva pozostaje osobą mroczną, a jej przeszła kariera sportowa jest ledwo wspominana. Osiągnięcia kobiet nie liczą się zbytnio w męskim świecie, ale film długo, ale w dużym uproszczeniu, zastanawia się nad tym, co to znaczy być mężczyzną. Szczególnie mdłym przykładem jest początek filmu, w którym dwoje nastolatków porusza się na małych dziecięcych rowerach BMX, ale dzień po inicjacji seksualnej Pikelet nagle pojawia się na pełnowymiarowym rowerze. Naprawdę; czy to wystarczy? Jeśli Breath ma poważne przesłanie o dorastaniu z wartościowymi wartościami, to tylko wisi w otchłani, nieukształtowany i niezbadany. Bez wątpienia będą różne odpowiedzi od tych, którzy czytali książkę, tych, którzy czule pamiętają lata 70. i tych, dla których seks i surfing to wciąż droga do dorosłości. Jeśli coś osiągnie, podkreśla, jak dużo bardziej złożone jest dorastanie w dzisiejszych czasach.

Co za wspaniały kawałek kina! Nie tylko oszałamiające krajobrazy potraktowane oszałamiającą kinematografią, ale autentyczność odczuwanego ludzkiego doświadczenia komunikowana w prostych narracyjnych i dramatycznych terminach. Zapomnij o gatunkowych wybrykach, zapomnij o autorskiej pretensjonalności, zapomnij o artystycznych pozerach. Genialnie realistyczna historia Tima Winstona spotyka się z genialnie realistycznym potraktowaniem filmowym przez wszystkich zaangażowanych, Simon Baker udowadnia, że ​​autentyczne przeżycie jest najlepszym przewodnikiem w obowiązkach reżyserskich. Traktuje historię i jej tematy jak prawdziwy lokalny Australijczyk, który czuje się jak w domu z historią i postaciami, które ją zamieszkują. Trzeba mu przyznać, że nie próbował zamienić autentyczności tej australijskiej historii na bardziej umiędzynarodowione podejście oparte na rynku. I to trzymanie się prawdziwego ducha historii Winstona przynosi ostateczną dywidendę: traktuje widza szereg uniwersalnych tematów dotyczących przyjaźni, dorastania, roli środowiska naturalnego w naszym życiu itp. Filmowa Brzytwa Ockhama w najlepszym wydaniu. Utrzymuj to w prostocie, utrzymuj to w czystości, utrzymuj to w czystości. Piękny film, wizualnie i emocjonalnie, bezpretensjonalny i autentyczny. Wielu australijskich reżyserów pojechało do Hollywood, aby tak się stało. Simon Baker wraca do domu, aby to zrobić i robi to znakomicie. Panie Baker, proszę więcej!

Spędziwszy czas w Australii niedługo po okresie, w którym pojawił się ten film, kiedy byłem tylko trochę starszy od dwóch głównych aktorów, mogę docenić dokładność ówczesnego życia nastolatków i to, jak było w Australii. Uwielbiam autentyczną australijską dosadność i podróż do czasów bez obaw związanych z komputerem i wszechobecną elektroniką. Surfingowy aspekt filmu jest oszałamiający – surowe, prawdziwe oldschoolowe surfowanie przed smyczami, a nawet pianki były powszechne, ponieważ chłopcy zaczynali od samych szortów. Najlepszą rzeczą w tym filmie są dwaj 14-letni kumple surfi, Pikelet (Samson Coulter) i Loonie (Ben Spence), których aktor/reżyser Simon Baker w cudowny sposób odnalazł. Kiedy kręcisz film o surfingu z nastolatkami, musisz wybrać między znanym, doświadczonym aktorem, którego można nauczyć surfowania (lub możesz wstawić dublet), a znaleźć prawdziwego surfiera, który nigdy nie grał. Baker poszedł tą drugą drogą i uderzył w paydirt z tymi chłopcami - zrobili kilka oszałamiających dużych scen surfingowych, gdy starszy mentor surfingu hipisów Sando (Baker) uczy ich bardziej zaawansowanych umiejętności surfowania i znajduje nieuchwytne duże fale w wyjątkowo dzikim i pięknym regionie Danii wybrzeża Australii Zachodniej. Coulter jest niezwykle wrażliwy i osiąga sukcesy, co kończy się trudną rolą, a Spence jest na miejscu jako niebezpieczna, poszukująca dreszczyku emocji nastolatka uzależniona od adrenaliny. Ci chłopcy byli autentyczni na sterydach, a hazard bez wcześniejszego doświadczenia się opłaca. Do tej pory ten film był solidnym 9, ALE, a to jest duże, ale film przybiera mroczny obrót w dwóch obszarach. Po pierwsze, to, że mężczyzna po czterdziestce zabrałby 14-letniego uzależnionego od surfingu sam ze sobą na dłuższą wyprawę surfingową do Indonezji (znanej surfingowej mekki australijskich surferów) jest podejrzane nawet jak na standardy lat 70-tych. O wiele gorszy jest romans, który pojawia się między Pikeletem i bardzo uszkodzoną fizycznie i emocjonalnie żoną Sando, Eve (Elizabeth Debicki), która miała nie tylko charakter kryminalny (dorosła kobieta prawdopodobnie późno 20/30-lata rozpoczynała seks z chłopcem, o którym wiadomo, że ma zaledwie 14 lat). ale w środku ich gorącego romansu, który miał miejsce, gdy Sando był w Indonezji, Eve inicjuje Pikelet we własne autoerotyczne praktyki z przewidywalnym szkodliwym wpływem. Nawet biorąc pod uwagę, że Coulter miał 16 lat w czasie kręcenia filmu, cała sprawa rzuca cień na to, co do tej pory było fantastycznym filmem. Wyobraź sobie oburzenie, że napisali to jako 14-letnia dziewczyna surfująca, a Sando ją uwodzi. Podwójny standard w stosunku do przepustki, gdy starsze kobiety uprawiają seks ze średnimi nastoletnimi chłopcami, widać w tym filmie i nie jest to budujące. Poza tym, ogólnie rzecz biorąc, był to fantastyczny film. Lokalizacja była surowa i szorstka, w przeciwieństwie do dziewiczych plaż dostępnych w większości filmów o surfingu, kinematografia była pierwszorzędna, aktorstwo, zwłaszcza nowicjuszy, było wspaniałe, a całość miała autentyczność w czasie rzeczywistym i przestrzeni.