Waleczne rybki (2019)

Widziałam ten film latem 1994 roku jako młoda lesbijka, która właśnie wychodziła z szafy i nigdy nie miała dziewczyny. Odkryłem, że chemia między Maxem i Ely jest tak realna, że ​​tęskniłem za takim związkiem. Trop Darii był również bardzo dobrze zrobiony, ponieważ wiele lesbijek podziela tę postawę.

Widać, z jaką pasją podchodzili do tematu pisarze Rose Troche i bajecznie utalentowana Ginewra Turner, tworząc ten film i musiała to być dla nich praca z miłości. Nie sądzę, że ten film jest tylko dla gejów, jestem heteroseksualnym mężczyzną, któremu też się podobał, więc musiał działać na wielu poziomach. Myślałem, że to piękny film, który ma wiele do powiedzenia i był bardzo dobrze nakręcony. To sprawiło, że stałam się wielką fanką Guinevere Turner, właśnie oglądałam Kazanie do zboczeńca z nią w głównej roli zeszłego wieczoru, co też mi się podobało immensley... ma dużo talentu i oczywiście wybiera swoje role selektywnie. To artystyczny film, który myślę, że niektórzy ludzie mogą oglądać w niewłaściwych intencjach… będą rozczarowani, ale co z tego… nie są ludźmi, dla których scenarzyści zamierzali ten film.

Te kobiety, choć podobne do postaci z komiksów „Wale, na które trzeba uważać”, są niezwykle realistyczne w swoich interakcjach, działaniach i wzorach ubioru / autoprezentacji. W końcu istnieje powód, dla którego DTWOF jest niezwykle popularnym komiksem lesbijskim. Postacie w „Go Fish” są wzorowane na prawdziwych lesbijkach, a nie na hollywoodzkich kreacjach. Odnosi się wrażenie, że część filmu jest napisana na podstawie scenariusza, a inne części są reklamowane. Obejrzałem ten film (raz po raz) i pomyślałem, że TO SĄ lesby! To NIE jest hollywoodzki film z błyszczącymi hollywoodzkimi dziewczynami i wysokobudżetowymi efektami specjalnymi. Ten film jest RAW i spodoba się lesbijkom i miłośnikom kina niezależnego. Uwaga: jeśli myślałeś, że „Bound” to kwintesencja lesbijskiego filmu, NIE spodoba ci się „Go Fish”.