W XIX wieku akupunkturzysta Soetsu mieszka ze swoimi córkami Oshiga i Osano w prowincji Shimousa w Japonii. Oszczędza trochę pieniędzy, zostaje lichwiarzem i pożycza swoje pieniądze samurajowi Fukami. Trzy lata później odwiedza Fukami, aby odebrać pieniądze, a samuraj zabija go i porzuca jego ciało na bagnach Kasane, gdzie ciała znikają i nigdy nie wracają na powierzchnię. Jednak przed śmiercią Soetsu przeklina Fukamiego, a samuraj szaleje i zabija jego żonę. Dwadzieścia pięć lat później Shinkichi, syn Fukamiego, uliczny sprzedawca tytoniu, spotyka Oshigę, nauczycielkę śpiewu w Edo, i zakochują się w sobie. Oshiga jest starszy od Shinkichi i wspiera go finansowo. Staje się niesławna w Edo, a kiedy jej uczennica Ohisa flirtuje z Shikichi, staje się zazdrosna i postanawia nie dawać jej więcej zajęć. Shinkichi postanawia opuścić Oshigę i przenieść się do swojej ojczyzny Hanyu z Ohisą. Oshiga kłóci się z Shinkichim i uderza ją w twarz Bachi jej Shamisen. Oshiga ma infekcję na twarzy i umiera; jednak przeklina Shinkichiego i obiecuje, że będzie nawiedzać i zabierać do grobu każdą kobietę, którą kocha.

Jasmila Žbanić pokazuje w tym poruszającym dramacie, przeboju festiwalu w Wenecji, jedną z najczarniejszych kart współczesnej historii Europy – masakrę w Srebrenicy. Główną bohaterką jest tłumaczka (Jasna Duričić) – ktoś między zagubionymi stronami, starająca się scalić świat zmierzający ku zagładzie. Klasyczną, męską optykę wojny zastępuje nieoczywiste spojrzenie kobiet – głównej protagonistki oraz urodzonej w Sarajewie bośniackiej reżyserki. To film, który zostaje mocno w głowie, porusza do żywego, rozszarpuje serca widzów. Ale robi to nie na zasadzie terapii wstrząsowej, lecz subtelnie, dzięki przemyślanej konstrukcji, rewelacyjnej reżyserii (to najlepszy film Žbanić od czasu berlińskiego sukcesu Grbavicy), genialnego montażu Jarosława Kamińskiego. Nominowaną do Oscara Aidę powinno się pokazywać obowiązkowo w szkołach, także naszych, jako ostrzeżenie i humanistyczną lekcję współczesnej historii.