Nolan Mack jest szanowanym sześćdziesięcioletnim żonatym profesorem literatury, prowadzącym spokojne i spokojne życie. Pewnej nocy, jadąc do domu, prawie wpada na kanciarza. Przepraszam za to, co mogło się stać, Nolan rozpoczyna rozmowę z młodym mężczyzną (o imieniu Leo) i kończą w pokoju hotelowym. Nolan jednak nie jest tam dla seksu; zakochał się w Leo. Mimo że zdał sobie sprawę, że był gejem w wieku dwunastu lat, Nolan nigdy nie był w stanie wyrazić swojej orientacji seksualnej. Jednak Leo krystalizuje uczucia i pragnienia Nolana. W jakim stopniu wpłynie to na jego życie małżeńskie i karierę zawodową?

Zmagający się z problemami scenarzysta Joe Gillis zostaje zaczepiony przez dwóch agentów repozytoriów i szuka schronienia w czymś, co wygląda jak opuszczony dom. Okazuje się, że zamieszkuje ją Norma Desmond, niegdyś królowa niemych obrazów, a dziś zapomniany relikt. Zdesperowany, szukając pracy, Joe zgadza się zredagować okropny scenariusz, który Norma napisała dla swojego pojazdu powrotnego. Oboje tworzą dziwaczny, symbiotyczny związek, podczas gdy Joe desperacko próbuje uciec.

Świeżo po wyjściu z więzienia Mitchel nie chce mieć nic wspólnego z przestępczością, ale przyjmuje żart od Billy'ego, marginalnego łapówkarza, i towarzyszy Billy'emu w wyprawach po czynsz. Jest także oldschoolowy, chcąc zemścić się na dwóch młodzieńcach za napaść na żebraka, z którym się zaprzyjaźnił. Ma napiętą siostrę, którą musi chronić, i proponuje mu pracę w ochronie słynnej aktorki przed paparazzi. Linie fabularne łączą się, gdy Michaelowi podoba się aktorka, a szef mafii Billy'ego, Gant, znajduje sposoby, aby zmusić Michaela do pracy dla niego. Ostrzega również Michaela przed zemstą na napastnikach jego przyjaciela. Jakie opcje ma Michael: czy jest jakiś sposób, aby uniknąć Ganta, chronić swoją siostrę i znaleźć drogę do miłości?

Tytułowa Jeanne Dielman to uwięziona w kieracie domowej rutyny samotna matka, okazyjnie dorabiająca prostytucją, chowająca zdobyte w ten sposób pieniądze w wazie na zupę. Przedmioty codziennego użytku, podobnie jak banalne czynności, odgrywają tu kluczową rolę: to właśnie w tym filmie pojawiają się legendarne długie sceny obierania ziemniaków czy robienia sznycla. Akerman w duchu feminizmu drugiej fali zwróciła uwagę na niewidzialne dla kina gesty i pracę kobiet. „Mam reputację trudnej, a to dlatego, że interesuje mnie codzienność i ją chcę pokazywać. Tymczasem ludzie chodzą do kina głównie po to, by od codzienności uciec” – mówiła w 1982 roku. Kładła tym nacisk na to, byśmy zamiast „spędzać” na filmach czas, intensywnie odczuwali jego upływ. I to czas jest kolejnym ważnym bohaterem tego filmu. Ale ten manifest awangardowego kina i sztandarowe dzieło feminizmu ma też swój ukryty temat: jest nim życie po traumie Holocaustu. Grana przez Delphine Seyrig postać wzorowana jest na jednej z ciotek Chantal Akerman.