Z pozoru film przynosi etnograficzny portret jugosłowiańskich Cyganów; wystąpili w nim nieprofesjonalni aktorzy - Romowie posługujący się swym naturalnym językiem; na ekranie wybrzmiewają charakterystyczne dźwięki cygańskiej muzyki. Realizm filmu jest jednak pozorny. Najlepszym dla niego określeniem jest realizm magiczny. Kusturica przeplata liryzm i piękno z odrażającą ohydą. Bohaterowie uwikłani są w zdarzenia z pogranicza świata zdarzeń zwyczajnych i nadprzyrodzonych. Tragikomiczny klimat filmu, charakterystyczny dla całej twórczości Kusturicy, sugeruje już oryginalny tytuł filmu: "Powieszony dom", który rzeczywiście zawisa w powietrzu w jednej z najbardziej spektakularnych scen filmu. Bohaterem opowieści jest Perhana, młody Cygan obdarzony zdolnościami telekinetycznymi, który w poszukiwaniu zarobku wyjeżdża do Włoch. Pieniądze potrzebne mu są na opłacenie operacji chorej siostry i ożenek z piękną Azrą. Na miejscu okazuje się, że jego praca polega głównie na kradzieżach, żebraniu i stręczycielstwie. Wciągnąwszy się w interes z czasem zastępuje swego szefa i sam zaczyna prowadzić całe "przedsiębiorstwo". Musi także uporać się z zawirowaniami losu, który nie szczędzi mu dramatycznych niespodzianek.

W biednej romskiej wiosce mieszka czternastoletni Adam. Ma w życiu dwie tylko przyjemności: boks i towarzystwo rówieśnicy Julki. Po nagłej śmierci ojca, chłopiec zaczyna doświadczać okrutniejszej strony życia. Jego matka ponownie wychodzi za mąż, a ojczym wymaga od niego posłuszeństwa. I gdyby zmarły ojciec nie odwiedzał Adama, chłopak nie wiedziałby, którą ścieżką podążać. Młodzieńczy brak doświadczenia, samotność i porywczość, sprawiają, że wkrótce wpada w kłopoty. Wnikliwy, poruszający dramat z elementami surrealistycznego humoru.

Indie to początek "cygańskiej drogi", ojczyzna Romów. Od koncertowej pieśni o pięknej Cygance przechodzimy do Harisha, tancerza z Rajastanu, który godzinami nakłada makijaż, spódnice i biżuterię na każdy pokaz. Jest przystojnym mężczyzną około trzydziestki i nieoficjalnym liderem grupy, ponieważ mówi najlepiej po angielsku i w pobliżu każdej sali koncertowej w Ameryce i w Europie umie znaleźć indyjską restaurację. Kiedy spódnice z cekinami wirują wokół niego nad podłogą, dla większości widzów jest on tylko uderzająco piękną kobietą i zdecydowanie mu się ta kobieca rola podoba. Ale w maleńkiej kuchni jego rodzinnego domu w Jaiselmer widzimy jak Harish odmawia poranną modlitwę poojah, a obok stoi zdjęcie jego rodziców. Następnie wyjaśnia bez krztyny użalania się nad sobą, że zaczął tańczyć tylko dlatego, że największe dochody w jego mieście przynosi turystyka, a on musiał utrzymać rodzinę po przedwczesnej śmierci swoich rodziców. [opis dystrybutora]