Jerzy Bydgoszcz (Tymon Tymański), lider zespołu Tranzystory z Pruszcza Gdańskiego, popada w coraz większe zadłużenie. Nieoczekiwanie pomoc w wyjściu z kryzysu oferuje komornik Czesław Skandal (Grzegorz Halama), który za część zysków ze sprzedaży biletów zostaje menadżerem grupy. Razem z kierowcą Stanem Gudeyką (Robert Brylewski), byłym liderem punkowej kapeli Iperyt, wyruszają w trasę koncertową po Polsce.

Odwieczna puszcza ciągnąca się po horyzont. Pomiędzy drzewami widać małą polanę skąpaną w promieniach słonecznego światła. W światło wchodzi woj dzierżący włócznię, którą wbija w sam środek polany. Zrywa się huraganowy wiatr, a w miejscu, w które wbito włócznię, wyrasta wczesnośredniowieczne miasto... Tak zaczyna się ośmiominutowa animowana wyprawa przez tysiącletnią historię Polski - od Państwa Piastów po obrady Okrągłego Stołu i upadek komunizmu. Projekt zrealizowano jednocześnie w dwóch wersjach: zwykłej 2D i stereoskopowej 3D. Na Animowaną historię Polski składa się około 90 ujęć, w których dostrzec można w sumie 900 unikalnych postaci. Do ich stworzenia użyto ponad czterdziestu "postaci klocków", czyli modułów głów, torsów, rąk, uzbrojenia itp. Na potrzeby filmu stworzono ponad 150 ręcznie malowanych teł, z których kilkadziesiąt wykorzystano.

Czterej znani czescy aktorzy, koledzy ze szkoły filmowej, Matonoha (Tomáš Matonoha), Liška (Pavel Liška), Daniel (Marek Daniel) i Polášek (Josef Polášek) postanawiają spełnić dawne marzenie i wspólnie nakręcić film. Udaje im się wkrótce namówić kolejne osoby do wsparcia projektu, dzięki czemu prace mogą się rozpocząć. Mimo entuzjazmu i zaangażowania członków ekipy, produkcja napotyka na całe mnóstwo przeszkód. W końcu prace nad zdjęciami zmieniają się w prawdziwą walkę o przetrwanie.

Film dokumentalny w reżyserii Małgorzaty Olimpii Świderskiej daje unikalną możliwość poznania przedmiotów różnego formatu, które stały się symbolami swoich czasów. Zostały stworzone przez polskich projektantów od początku XX w. po czasy współczesne. Poznajemy nazwiska, które w innych okolicznościach geopolitycznych miałyby szansę zaistnieć na równi z "wielkimi światowego designu". Bohaterami filmu są rozpoznawalne przez wszystkich meble, znane z domowych zbiorów przedmioty z ceramiki, porcelany i szkła, charakterystyczne tkaniny, małe bibeloty, ale też samochody i lokomotywy. Pamięć o przedmiotach użytkowych dnia codziennego sprzed kilkudziesięciu lat jest równie ważna, jak osiągnięcia artystyczne związane ze sztuką czystą. Wiedza na temat wzornictwa to kapitał, z którym każdy człowiek powinien wchodzić w dorosłe życie.

Dokument opowiadający o tych, którzy w 2002 roku odwiedzili Żary. Jak wyglądali, jak byli ubrani, jak się zachowywali, jaki tworzyli nastrój, co mówili. Dla tych, którzy byli na Przystanku Woodstock, będzie to niezwykłe przypomnienie każdej spędzonej tam chwili. Dla tych, którzy nigdy do Żar nie przyjechali - wielkie widowisko. Cały dźwięk realizowany jest w systemie dolby surround 5.1, dzięki któremu widz będzie miał złudzenie, że znajduje się na koncercie, na własnej skórze doświadczy potężnego brzmienia muzyki i gwaru publiczności. Zabraknie tylko małej dawki kurzu, aby poczuć się w 100% jak na Przystanku Woodstock.

Kilka epizodów z życia tytułowego bohatera filmu układa się w studium portretowe małomiasteczkowego społeczeństwa, stanowiąc szkic do obrazu polskiej prowincji. "Darmozjad polski" jest fabularyzowanym dokumentem etnograficznym, pozbawionym całkowicie akcji. Jej miejsce zajmuje obserwacja, świat oglądany jest z perspektywy człowieka chorego na paraliż telewizyjny, poszukującego w życiu odpowiedzi na kilka najprostszych pytań, na przykład: Która jest godzina ? Co będzie na obiad ? Skąd się wziąłem i kim jestem ? Fabuła została oparta na prostym schemacie: oto minął właśnie kolejny beznadziejny dzień, znowu jest tak, jak było wczoraj, a jutro będzie tak samo, jak dziś. "O Boże, jak tu jest strasznie nudno" - mówi jedna z bohaterek. I tak z dnia na dzień. Suchy zapis codzienności zostaje pozostawiony bez komentarza i wyciągania pospiesznych wniosków . . . "Film zaczyna się w momencie, kiedy bohater opuszcza dom wariatów i idzie na spacer po mieście. Odnajduje ruiny domu, w którym się kiedyś urodził. Dom jest właśnie rozbierany i bohater, jakby pod wpływem widoku tych ruin, zaczyna sobie przypominać różne fakty ze swojego życia. Zadaje sobie pytanie "kim jest?" W odpowiedzi przywołuje w pamięci obrazy z lat dzieciństwa, różne sytuacje, osoby" - streszczał fabułę "Darmozjada polskiego" Łukasz Wylężałek. Scenariusz filmu czekał na realizację 12 lat. Wreszcie, głównie dzięki inicjatywie Jerzego Kapuścińskiego, kierownika artystycznego II programu TVP, przedsięwzięcie ruszyło z martwego punktu. "Darmozjad polski" to jeden z najtańszych polskich filmów powstałych w latach dziewięćdziesiątych. Jego budżet wyniósł tyle, co dwóch teatrów telewizji. Znani aktorzy zgodzili się zagrać za groszowe stawki. W obsadzie dominują zresztą naturszczycy. Debiutantami są także: operator, scenograf, dźwiękowiec, kierownik produkcji, montażysta i jeszcze kilku innych, bez których żaden film nie mógłby powstać. Świat przedstawiony w filmie Wylężałka znajduje się na pograniczu jawy i snu. Akcja toczy się na polskiej prowincji, różnej jednak od tej z utworów Andrzeja Barańskiego czy Janusza Kondratiuka. Wylężałkowi bliżej raczej do kina czeskiego, zwłaszcza spod znaku młodego Miloça Formana. Są w "Darmozjadzie..." sceny nieodparcie śmieszne, ale są i refleksyjne czy wręcz tragiczne. Nie ulega natomiast wątpliwości, że udało się Wylężałkowi powiedzieć coś ważnego o współczesnej Polsce, a zwłaszcza o zamieszkujących ją "zwykłych zjadaczach chleba". [filmpolski.pl]