Crimson Peak. Wzgórze krwi (2015)

Miałem dość tych filmów w stylu przestraszenia, że ​​coś się czai w ciemnym kącie, takich jak Insidious and the Conjuring. A Guillermo Del Toro musiał pomyśleć o tym samym, ponieważ Karmazynowy Szczyt to przepięknie wyglądający film w stylu gotyckim z niesamowicie zaprojektowanymi dekoracjami, które mają niesamowitą ilość szczegółów. Dodaje to świetnej, mrocznej i ponurej atmosfery do filmu i łagodzi potrzebę wspomnianych wcześniej strachów przed skokiem. Historia jest dobrze napisana i ma świetne postacie, w które grają Mia Wasikowska, Tom Hiddleston i inni dobrze obsadzeni aktorzy. Niestety otrzymał tylko umiarkowane recenzje krytyków i został również nieco zignorowany przez publiczność na korzyść nie mniej gęsiej skórki. Cholerne dzieciaki, wszystko rujnują! emotikon mrugnięcia Ale może uzyskać drugie życie w obwodzie wideo, ponieważ ludzie mogą nadal odkrywać ten bardzo przyjemny film. Wielkie kciuki w górę dla mnie!

Duchy są prawdziwe. Edith Cushing (Mia Wasikowska) wiedziała o tym od dzieciństwa, kiedy zmarła jej matka, a jej duch ostrzegł ją: „Strzeż się Karmazynowego Szczytu”. Jako młoda kobieta próbuje opublikować swoją historię o duchach tylko po to, by stawić czoła seksizmowi. Angielski baronet Thomas Sharpe (Tom Hiddleston) przyjechał do Ameryki w poszukiwaniu inwestycji od ojca Edith, Cartera Cushinga (Jim Beaver) w wynalazek maszyny do wydobywania gliny. Carter nie ufa upadającej arystokracie i jego siostrze Lucille Sharpe (Jessica Chastain). Jego śledczy Holly znajduje coś potępiającego i płaci Thomasowi, aby opuścił jego zakochaną córkę Edith. Carter zostaje zamordowany, a Edith poślubia Thomasa. Wracają do Anglii, ale dr Alan McMichael (Charlie Hunnam) jest podejrzliwy, gdy fortuna Cushinga zostaje zlikwidowana do Sharpes w Anglii. To piękny gotycki horror Guillermo del Toro. Jest po prostu przepiękny. Z drugiej strony w historii brakuje emocji i przerażenia. Nie ma prawdziwej tajemnicy, ponieważ rodzeństwo Sharpe wcześnie rozkłada swoje karty. Jest również mało prawdopodobne, aby Carter nie wyjawił tajemnicy swojej córce. Wszystko to usuwa napięcie. Rezydencja Sharpe'a wygląda pięknie w nawiedzony sposób. Historia wymaga trochę przeróbek, aby wprowadzić bardziej ekscytujące napięcie.

Ten film jest niesamowity wizualnie. Każdy, kto zna niektóre inne prace Del Toro, zobaczy wiele jego charakterystycznych elementów wizualnych, co wcale nie jest złe, a projekt duchów był odświeżająco innowacyjny i wkomponowany w ogólny styl wizualny. Fabuła jest ciekawa, gdy już się rozkręci, choć nieco przewidywalna. Niestety są pewne zauważalne wady. Najbardziej oczywistym jest to, jak powoli zaczyna się ten film, pozornie niewiele dzieje się przez pierwsze dwadzieścia minut. Nacisk kładziony jest bardzo na fabułę i chociaż niektóre postacie rozwijają się wolniej, ponieważ wiąże się to z fabułą, inne mogą czuć się niedorozwinięte. Kiedy łączy się to z powolnym startem, pierwsza część tego filmu staje się dość nudna. Niektóre z chronologii tego filmu mogą również wydawać się nieco dziwne, gdy się przyjrzymy. Jednak mimo swoich wad to wciąż dobry film i wart obejrzenia. 7/10

„Crimson Peak” miał wiele do zaoferowania, z utalentowanym reżyserem i chociaż ten recenzent nie jest wielkim fanem Mii Wasikowskiej, dwóch utalentowanych aktorów w Tom Hiddleston i Jessica Chastain, a fabuła miała ogromny potencjał. Niestety ten wielki potencjał nie jest w pełni wykorzystany. „Crimson Peak” nie jest okropnym filmem, po prostu jest frustrująco nierówny, biorąc pod uwagę talent przed i za kamerą oraz to, jak przy odpowiednim wykonaniu fabuła i połączenie nadprzyrodzonego horroru i gotyckiego melodramatu / romansu (ten ostatni z którym w istocie jest film, mimo że reklamuje się go w sposób wprowadzający w błąd) mógł być naprawdę intrygujący. Najlepszą rzeczą w „Crimson Peak” są wartości produkcyjne, które są po prostu wspaniałe (w każdym razie zdecydowana większość z nich). Kostiumy i dekoracje są nie tylko bogato kolorowe, wytwornie eleganckie i wspaniale gotyckie, ale mają w sobie prawdziwy klimat i głębię. Jest też nastrojowo i sugestywnie oświetlony i pięknie nakręcony. Partytura muzyczna zdecydowanie prześladuje, dając odpowiednią ilość dreszczy i niuansów. Mistrzowskie mistrzostwo stylu wizualnego Guillermo Del Toro jest widoczne, podobnie jak w przypadku pierwszej trzeciej części jego umiejętności łączenia więcej niż jednego nastroju naraz. Pierwsza trzecia to zabawna i bogata atmosfera. „Crimson Peak” również korzysta z występów Toma Hiddlestona i Jessiki Chastain. Choć miejscami może wydawać się nieco przytłumiony, Hiddleston jest znakomicie zamyślony i bardzo wiarygodnie zmienia się z czarującego w chłodny w krótkim czasie, gdy jest to potrzebne, jego bardzo elokwentny sposób mówienia sprawia, że ​​chce się go słuchać godzinami. Chastain jest bliski kradzieży filmu, bawiąc się werwą, tajemniczym powabieniem i dość przerażającą intensywnością. Ich chemia jest magnetyczna. Jednak Mia Wasikowska nie radzi sobie tak dobrze. Trzeba przyznać, że ma bardzo pasywny i niezdecydowany charakter, ale o ile Wasikowska od czasów „Alicji w Krainie Czarów” często pojawiała się (na przykład jest dobra w „Jane Eyre”), jej występ tutaj jest pozbawiony emocji. Jej chemia z Hiddlestonem jest też raczej nudna i zimna. Charlie Hunnam, choć nie tak irytujący jak w „Pacific Rim”, jest podobnie bardzo mdły. Postacie duchów, a także wyglądające na bardzo fałszywe (jedynym bolesnym miejscem wizualnie były surowe efekty), nie były potrzebne (podobnie z nadprzyrodzonymi elementami horroru, które zostały wykonane z bardzo przewidywalnym i leniwym efektem tutaj, film byłby były o wiele lepsze, podobnie jak romans gotycki), nie wprowadzaj zbyt wiele osobowości, nie mówiąc już o dreszczach lub przerażeniu, i czuli się, jakby zostali wepchnięci w fabułę. To, co szczególnie rozczarowuje „Crimson Peak”, to scenariusz i fabuła. Scenariusz jest dość wyświechtany i często brzmi bardzo niezręcznie. Historia zaczęła się bardzo obiecująco, miała kilka dobrych chwil w środkowym akcie atmosferycznym, mimo że zaczęła meandrować w tempie (w rzeczywistości części dość mocno się ciągną) i męczyć się narracją, zanim rozpadła się całkowicie w ostatnim akcie, co było nieprawdopodobne, przegrane rozpędu i stał się głupi i anty-klimatyczny. Dobry przypadek, w którym Del Toro bierze na siebie więcej, niż jest w stanie przeżuć. Podsumowując, wygląda wspaniale, ale jest frustrująco nierówny. Zaczyna się mocno przed zakończeniem z głuchym łoskotem. 5/10 Bethany Cox