Rok po samobójstwie Vincenta van Gogha (Robert Gulaczyk), listonosz Joseph Roulin (Chris O'Dowd) prosi swojego syna Armanda (Douglas Booth) o dostarczenie ostatniego listu van Gogha jego bratu Theo (Cezary Łukaszewicz). Roulin uważa śmierć za podejrzaną, ponieważ zaledwie kilka tygodni wcześniej van Gogh twierdził w listach, że jego nastrój był spokojny i normalny. Armand niechętnie zgadza się i jedzie do Paryża. Pere Tanguy (John Sessions), dostawca dzieł sztuki na Montmartre, mówi Armandowi, że Theo faktycznie zmarł sześć miesięcy po Vincent. Sugeruje, aby Armand udał się do Auvers-Sir-Oise i poszukał doktora Paula Gacheta (Jerome Flynn), który po zwolnieniu z przytułku gościł van Gogha, podzielał jego miłość do sztuki i uczestniczył w pogrzebie. Tam Armand dowiaduje się, że lekarz jest w interesach. Zatrzymuje się więc w tej samej gospodzie, co van Gogh, kiedy przebywał w okolicy. Tam poznaje tymczasową właścicielkę Adeline Ravoux (Eleanor Tomlinson), która upodobała sobie van Gogha i również była zaskoczona jego śmiercią. Za jej sugestią Armand odwiedza miejscowego przewoźnika, który informuje go, że Van Gogh utrzymywał bliskie towarzystwo chronionej córki doktora Gacheta, Marguerite (Saoirse Ronan). Kiedy Armand ją odwiedza, Marguerite zaprzecza i jest zła, gdy Armand sugeruje, że samobójczy nastrój van Gogha mógł wynikać z kłótni z jej ojcem.

Mały Vincent Malloy żyje w swoim własnym świecie, snując makabryczne fantazje. Jego mroczną wyobraźnię kształtują poezje Edgara Allana Poe (w tym główna inspiracja - "Kruk" - oraz historie o pogrzebanych żywcem). Vincent nie bawi się na podwórku jak inne dzieci. Przebywa w klaustrofobicznej przestrzeni własnego pokoju, najczęściej w ciemności... Tim Burton tworzy scenografię, która doskonale oddaje obsesje psychiczne bohatera - czarno-biała kreska, linie faliste i załamania (nasuwające skojarzenia z plastyczną wirtuozerią "Gabinetu doktora Caligari"). Rymowane, humorystyczne teksty wskazują na ironiczny stosunek reżysera do postaci.

Vincent (Bill Murray) to zgryźliwy mizantrop, któremu dni upływają na wyścigach konnych, w ulubionym barze i w towarzystwie zaprzyjaźnionej nocnej damy (Naomi Watts). Pewnego dnia do domu obok wprowadza się Maggie (Melissa McCarthy) z synem Oliverem. Powitanie nowych sąsiadów odbywa się bez ciepłych słów i nie zapowiada początku pięknej przyjaźni. Jednak wiecznie spłukany Vin dostrzega szansę na podratowanie swego opłakanego budżetu. Zostaje może nie najtańszą, ale na pewno najbardziej ekscentryczną niańką w mieście.

Dwudziestokilkuletni Vincent cierpi na zespół Tourette'a, objawiający się nerwowymi tikami, niepohamowanym wykrzykiwaniem wulgaryzmów i zachowaniem wskazującym, że w jego komórki nerwowe co chwilę – jak sam stwierdza – załatwia się gromada klaunów. Kiedy umiera jego ukochana matka, trafia do zakładu psychiatrycznego. Ojciec, polityk walczący o reelekcję, uznaje, że chory syn przeszkodziłby mu w kampanii wyborczej. W ośrodku chłopak poznaje cierpiącego na nerwicę natręctw, pedantycznego Alexa i weterankę anoreksji Marie. Osamotniony Vincent, pozostawiony na uboczu toczącego się życia, postanawia uciec z zakładu i jechać nad morze, gdzie chciałby rozsypać prochy matki. Chłopak wspólnie z przyjaciółmi kradnie samochód szefowej ośrodka i wraz z nimi wyrusza w stronę Morza Śródziemnego. Tak zaczyna się ich wspaniała droga ku wolności. Są szczęśliwi i w końcu mogą myśleć o tym co dla nich najważniejsze: miłości, przyjaźni, odpowiedzialności...

Vincent (Karim Leklou) musi umrzeć, choć nikt za bardzo nie wie dlaczego. Jeszcze przed chwilą był wcieleniem przeciętności – pracował w korporacji, umawiał się na randki z Tindera, mieszkał w normalnym mieszkaniu i chodził na piwo z kumplami. Pewnego dnia zostaje jednak zaatakowany w pracy przez stażystę, który po całym zajściu nie jest w stanie powiedzieć nic o swojej motywacji. Kolejnego dnia Vincenta próbuje zabić ktoś inny. A kolejnego inny. Główny bohater postanawia w końcu zaszyć się na wsi i sprawdzić, dlaczego nagle stał się wrogiem publicznym numer jeden.