J.R. Cash wcześnie interesuje się muzyką, gdy dorasta na farmie bawełny w Arkansas w okresie Wielkiego Kryzysu. Jest bardzo blisko ze swoim starszym bratem Jackiem, który ginie w wypadku z piłą stołową w 1944 roku, kiedy J.R. jest na rybach. Jego poczucie winy w związku z tym wydarzeniem nie ustępuje, gdy jego ojciec obwinia go również, więc jest to mile widziana ucieczka, gdy jest na tyle duży, by zaciągnąć się do lotnictwa i zostaje wysłany do Niemiec. Zainspirowany filmem, który tam ogląda, Inside the Walls of Folsom Prison (1951) komponuje piosenkę „Folsom Prison Blues”. Opuszczając lotnictwo, Cash żeni się i próbuje odnieść sukces jako akwizytor w Memphis w stanie Tennessee, ale jego serce jest w muzyce i udaje mu się na przesłuchanie z Samem Phillipsem w Sun Records. Wkrótce Johnny wyrusza w trasę i poznaje June Carter, która od dzieciństwa jest gwiazdą country. Chociaż są do siebie przywiązani, są małżeństwem z innymi. Trasy koncertowe odbijają się na małżeństwie Johnny'ego, który w latach 60. uzależnia się od amfetaminy. Jego małżeństwo się kończy, a June pomaga mu pokonać uzależnienie od narkotyków. Czytanie listów fanów od więźniów inspiruje Casha do koncertu w więzieniu Folsom, co prowadzi do bardzo udanego albumu. June w końcu akceptuje propozycję małżeństwa Johnny'ego złożoną podczas wspólnego występu na scenie w Ontario w lutym 1968 roku.

Blanche DuBois, nauczycielka języka angielskiego w liceum z arystokratycznym pochodzeniem z Auriol w stanie Mississippi, postanawia zamieszkać ze swoją siostrą i szwagrem, Stellą i Stanleyem Kowalskim, w Nowym Orleanie po przejęciu przez wierzycieli rodzinnej własności Belle Reve . Blanche postanowiła również zrobić sobie przerwę w nauczaniu, ponieważ twierdzi, że sytuacja nadszarpnęła jej nerwy. Nie wiedząc nic o życiu Stanleya ani Kowalskich, Blanche jest zszokowana, gdy odkrywa, że ​​mieszkają w ciasnym i zaniedbanym mieszkaniu na parterze – które upiększa, nakładając abażury na otwarte żarówki, aby zmiękczyć światło – i że Stanley jest nie dżentelmenem, do którego jest przyzwyczajona u mężczyzn. W związku z tym Blanche i Stanley od samego początku mają antagonistyczny związek. Blanche stwierdza, że ​​hipermęskość Stanleya, często przejawiająca się w fizycznych wybuchach, jest powszechna, ordynarna i wulgarna, co z kolei przyciąga do niego Stellę. Poza stwierdzeniem, że delikatna puszysta sukienka Blanche jest atrakcyjna, Stanley, pracownik fabryki, wierzy, że mogła naprawdę sprzedać Belle Reve i wstrzymuje Stella sprawiedliwy udział w dochodach z nich. To, co dodatkowo wpływa na relacje między tą trójką, to fakt, że Stella jest we wczesnej fazie ciąży z pierwszym dzieckiem swojej i Stanleya. Wkrótce po przybyciu do Kowalskich Blanche zaczyna spotykać się z Mitchem, jednym z przyjaciół i współpracowników Stanleya, który jest nieco bardziej miękki niż większość przyjaciół Stanleya. Mitch nie ukrywa, że ​​generalnie szuka małżeństwa z powodów osobistych, chce, aby Blanche została ostatecznie jego żoną. Mitch jest nieco nieświadomy, że Blanche w pewnym stopniu kontrolowała ich zaloty, aby postawić się w najlepszym możliwym świetle, zarówno w przenośni, jak i dosłownie. Ale w dążeniu Stanleya do poznania prawdy o życiu Belle Reve i Blanche w Auriol, wzajemne relacje między Stanleyem, Blanche, Stellą i Mitchem mogą zostać nieodwołalnie naruszone, a wszelkie rewelacje na temat tego życia mogą jeszcze bardziej zniszczyć to, co zostało z już uszkodzonego umysłu Blanche. państwo.

Louanne Johnson jest byłym żołnierzem piechoty morskiej, zatrudnionym jako nauczyciel w liceum w biednej części miasta. Niedawno rozstała się z mężem. Jej koleżanka, również nauczycielka w szkole, dostała dla niej tymczasową pracę. Po fatalnym przyjęciu ze strony uczniów, próbuje niekonwencjonalnymi metodami nauczania (używając karate, tekstów Boba Dylana itp.), aby zdobyć zaufanie uczniów.

Steve Martin prezentuje wybrane szkice z „Latającego cyrku Monty Pythona (1969)”. To dobrze znane szkice, chociaż szkic papugi nie jest dołączony. Steve Martin ma kilka zabawnych komentarzy na temat Pythonów.

Mars. Kilka dni przed świętem Halloween 2071. Na autostradzie w wyniku zamachu terrorystycznego wybucha cysterna uwalniając zabójczego wirusa, który pochłania setki ofiar. Obawiając się zamachu biochemicznego na większą skalę, władze wyznaczają nagrodę dla tego, kto aresztuje sprawcę tragedii. Znudzona załoga statku kosmicznego Bebop, którym podróżują łowcy głów marzy o wielkich pieniądzach.

Od 1 listopada 1959 łagodnie usposobiony C.C. Baxter pracuje w Consolidated Life, firmie ubezpieczeniowej, od prawie czterech lat i jest jednym z blisko trzydziestu dwóch tysięcy pracowników znajdujących się w ich siedzibie na Manhattanie. Aby odróżnić się od wszystkich innych skromnych trybików w firmie w nadziei awansu na korporacyjną drabinę, często pracuje do późna, ale tylko dlatego, że nie może dostać się do swojego mieszkania, położonego poza Central Park West, ponieważ zapewnił do garstki dyrektorów firmy - s. Dobisch, Kirkeby, Vanderhoff i Eichelberger – na zmianę za ich pozamałżeńskie związki w zamian za dobre słowo dla dyrektora personalnego Jeffa D. Sheldrake'a. Kiedy Baxter zostaje wezwany do biura Sheldrake'a po raz pierwszy, dowiaduje się, że nie chodzi tylko o awans, jak się spodziewał, ale także o dodanie żonatego Sheldrake'a do listy, komu pożyczy swoje mieszkanie. Dobisch, Kirkeby, Vanderhoff i Eichelberger czują się teraz zaniedbani, ponieważ Baxter nie potrzebuje już ich pomocy w awansie.

Wszystko jest upieczone. Śnieg zamienił się w papkę, a oparzenie zaczyna się łuszczyć. Na szczęście dla szukających osłony przed blaskiem po drodze czeka nas reset. W ślad za nagradzanym filmem „Słoneczko” na poziomie 1 pojawia się nieco inna prognoza. Bez większych zakłóceń lub frontów niskiego ciśnienia, po prostu zdrowa mieszanka narciarstwa, muzyki i osobowości z niskim indeksem ultrafioletowym. Częściowe zachmurzenie.

Krótkometrażowy film Terry'ego Gilliama stanowiący wstęp do pełnometrażowego "Sensu życia według Monty Pythona", będący satyrą na globalizację. Podstarzali pracownicy biura ubezpieczeniowego buntują się przeciwko swoim surowym przełożonym. Przejmują kontrolę nad budynkiem i zamieniają go w... okręt piracki, wyruszając na walkę z gigantami światowej finansjery.

Historia słynnego kompozytora, który znudzony światowym życiem wraca do rodzinnej wioski. Nierozpoznany przez nikogo zaczyna prowadzić próby miejscowego chóru. Spotkania przy muzyce pozwolą wszystkim dowiedzieć się więcej o swoim życiu i o tym, co dla każdego jest w nim najważniejsze.

W XIX wieku akupunkturzysta Soetsu mieszka ze swoimi córkami Oshiga i Osano w prowincji Shimousa w Japonii. Oszczędza trochę pieniędzy, zostaje lichwiarzem i pożycza swoje pieniądze samurajowi Fukami. Trzy lata później odwiedza Fukami, aby odebrać pieniądze, a samuraj zabija go i porzuca jego ciało na bagnach Kasane, gdzie ciała znikają i nigdy nie wracają na powierzchnię. Jednak przed śmiercią Soetsu przeklina Fukamiego, a samuraj szaleje i zabija jego żonę. Dwadzieścia pięć lat później Shinkichi, syn Fukamiego, uliczny sprzedawca tytoniu, spotyka Oshigę, nauczycielkę śpiewu w Edo, i zakochują się w sobie. Oshiga jest starszy od Shinkichi i wspiera go finansowo. Staje się niesławna w Edo, a kiedy jej uczennica Ohisa flirtuje z Shikichi, staje się zazdrosna i postanawia nie dawać jej więcej zajęć. Shinkichi postanawia opuścić Oshigę i przenieść się do swojej ojczyzny Hanyu z Ohisą. Oshiga kłóci się z Shinkichim i uderza ją w twarz Bachi jej Shamisen. Oshiga ma infekcję na twarzy i umiera; jednak przeklina Shinkichiego i obiecuje, że będzie nawiedzać i zabierać do grobu każdą kobietę, którą kocha.

Groteskowa opowieść o parze śmiałków polujących na wampiry w śniegach Transylwanii. Ekscentryczny profesor Abronsius to niestrudzony badacz i znawca wampirów, a jego młody asystent Alfred pomaga mu w poszukiwaniach. W filmie niemało jest scen pozornie wywołujących strach, mających przerażać, ale przerysowanie zarówno bohaterów jak i wątków wywołuje zamierzone rozbawienie i podkreśla w ten sposób pastiszowo-groteskowy charakter filmu. Jest to czwarty pełnometrażowy film Polańskiego, trzeci zrobiony za granicą i jest parodią modnych w owym czasie horrorów produkowanych przez brytyjską wytwórnię Hammer Studios.

Podczas potajemnej podróży służbowej Mark dowiaduje się, że jego żona Anna jest niespokojna w tym, co uważał za szczęśliwe małżeństwo. Po powrocie do domu dowiaduje się od niej, że chce rozwodu. Oboje przechodzą przez serię różnych emocji związanych z ich sytuacją, Marka, który ma obsesję na punkcie uczenia się, dlaczego Anna, którą wciąż kocha, chce rozwodu, i Anna, która generalnie coraz bardziej histrionizuje w ucieczce od Marka. W środku znajduje się ich synek Bob, którego Mark używa jako wskaźnika do stanu psychicznego Anny. Anna twierdzi, że jej chęć rozwodu nie jest spowodowana innym mężczyzną, ale Mark dowiaduje się, że Anna ma kochanka o imieniu Heinrich. W międzyczasie Mark spotyka również nauczycielkę Boba Helen, która wygląda dokładnie jak Anna, ale jest jej skrajnym przeciwieństwem temperamentu. Nawiązanie relacji z Helen zmniejsza jego obsesję na punkcie Anny. Jednak gdy wspólne spotkania Marka i Anny osiągają bardziej emocjonalny i brutalny poziom, Mark, z pomocą prywatnej firmy detektywistycznej, dowiaduje się, że życie miłosne Anny to nie wszystko, czym się wydaje. Prawdziwa obsesja Anny ma nieco makabryczny proces i nic nie powstrzyma jej przed osiągnięciem ostatecznego celu.

W drugiej części serii filmów Death Note Light Yagami spotyka drugą Kirę i wierną zwolenniczkę Misę Amane i jej Shinigami o imieniu Rem. Light próbuje pokonać L wraz z Teru Mikami (zwolennikiem Kiry) i Kiyomi Takadą (kolejną zwolenniczką Kiry), ale ostatecznie wygra Light? czy też Shinigami o imieniu Ryuk będzie miał decydujący wpływ na zwycięstwo Lighta lub jego ostateczną śmierć?

Naukowiec i lekarz dr Sarah Roberts (Susan Sarandon) prowadzi badania nad krwią i rolą, jaką odgrywa ona u osób cierpiących na przedwczesne i przyspieszone starzenie się. W swojej bardzo publicznej pracy podchodzi do niej między innymi uwodzicielsko piękna blond kobieta, która uczestniczy w jednym z podpisywania książek Sarah, oraz John Blaylock (David Bowie), który twierdzi, że właśnie zaczął cierpieć na zaawansowane starzenie się. Początkowo wierzy, że John jest następnym z długiej linii dziwaków, z którymi się spotkała, dopóki nie zobaczy, jak bardzo się postarzał w ciągu kilku godzin, kiedy czekał, by z nią porozmawiać. Dopiero gdy zaczyna szukać Johna, dowiaduje się, że blondynką jest Miriam Blaylock (Catherine Deneuve), żona Johna. Sarah nie wie, że Miriam jest królową wampirów, która obiecuje wieczną młodość i życie tym, którzy zaczynali jako jej śmiertelni kochankowie, gdy wstrzykuje im swoją krew swoim ugryzieniem. John jest ostatnim z tych kochanków, który był z nią od wieków. Jej obietnica nie jest jednak do końca prawdziwa, ponieważ jej kochankowie starzeją się wykładniczo, gdy odrzuci ich ze swojej łaski, po czym skazani są na wieczność ludzkiego życia w wiecznie starzejącym się i rozpadającym się ciele. Sarah wraca do domu Blaylocków, aby zbadać bliżej sytuację Johna, ale także jej wzajemny pociąg do Miriam. W związku z tym może skończyć jako następna w długiej linii wampirzych kochanków Miriam, którzy również będą ostatecznie skazani na życie w wiecznym starzeniu się.

Minęło 200 lat odkąd Ellen Ripley poświęciła się, by zniszczyć królową obcych na Fiorina 161. Dawni pracodawcy Ripleya, firma Weyland-Yutani, rozwiązała się, a teraz wojsko United Systems przejęło zadanie hodowli i ujarzmienia śmiercionośnych kosmitów. Wykorzystując próbki krwi pobrane z jej poprzedniego życia, naukowcy sklonowali nową Ripley, aby wydobyć z niej obcą królową. Nowa Ripley, znana jako Numer 8, przejmuje cechy fizyczne i emocjonalne zarówno od ludzkości, jak i od kosmitów, co sprawia, że ​​zadaje sobie pytanie, gdzie leży jej przynależność. Niedługo potem kosmici uwalniają się i zaczynają zabijać tych na pokładzie. Wraz z załogą przemytników, którzy nieświadomie pomogli w dostarczaniu nosicieli do rozmnażania obcych gatunków, Ripley musi teraz uciec z niebezpiecznego statku. Po drodze Ripley napotyka szokujące odkrycie, które naprawdę przeciwstawia się zarówno ludzkości, jak i obcym gatunkom. Musi teraz zdecydować, kim naprawdę jest, aby raz jeszcze ocalić ludzkość.

Połączenie animacji ludzi i przedmiotów. Opowieść o ludzkiej samotności i odosobnieniu - życiu wbrew naturze, które gwałtownie zostaje zaburzone przez innego człowieka.

Kurosawa opowiada tu historię bogatego właściciela fabryki Gondo. W momencie, kiedy ma on zainwestować majątek całego swojego życia, zostaje telefonicznie poinformowany o porwaniu syna. Suma, którą ma zapłacić w zamian za jego uwolnienie jest praktycznie równa tej, którą chciał zainwestować. Gondo staje przed dylematem moralnym, bowiem okazuje się, że porwano nie jego syna, lecz dziecko jego szofera. Policja wpada na trop kidnapera...

Pod koniec dnia bankowego 22 sierpnia 1972 Sonny, Sal i Stevie wchodzą do małego oddziału First Brooklyn Savings Bank. Po tym, jak wszyscy klienci wyszli, a bank jest bliski zamknięcia, przystępują do obrabowania go z bronią w ręku. Ale napad nie przebiega zgodnie z planem Sonny'ego. Jest mało gotówki, ponieważ pieniądze zostały zebrane na cały dzień. Stevie porzuca plan i ucieka. Dochodzi do starcia między złodziejami (zamkniętymi w środku z dziesięcioma zakładnikami, męskim kierownikiem banku, męskim ochroniarzem i ośmioma kasjerkami i urzędniczkami) a policją, mediami i tłumem gapiów na zewnątrz. Sonny i znacznie mniej ekshibicjonista, ale pozornie jeszcze bardziej niestabilny Sal, zawierają pakt samobójczy, jeśli coś pójdzie nie tak, ale Sonny próbuje wynegocjować wyjście, zdając sobie sprawę, że zakładnicy są jedyną dźwignią duetu. Gdy Sonny zajmuje się władzami – przede wszystkim „dobrym gliną”, kapitanem nowojorskiej policji Moretti, który stara się dać Sonny’emu wszystko, czego chce, oraz „złym gliniarzem” Sheldonem, agentem FBI, który twardo gra z Sonnym, publicznością (obserwując interakcje i słuchając). doniesienia prasowe) ma mieszane uczucia co do tego, co robi Sonny. Niektórzy, zwłaszcza kontyngent aktywistów społeczności gejowskiej (którzy później okazują się, że osobiście wspierają Sonny'ego) są sympatyczni. Gdy sytuacja zmienia się w cyrk zarówno w banku, jak i poza nim, emocje rosną, gdy „druga żona Sonny'ego”, Leon, zostaje przywieziona ze szpitala po próbie samobójczej przedawkowania narkotyków. Leon jest w stanie rzucić nieco światła na to, dlaczego Sonny potrzebuje pieniędzy, ale początkowo odmawia rozmowy telefonicznej z Sonnym, którego Leon określa jako „wariata”. Później Sonny i Leon mają, na przemian zjadliwie i serdecznie, telefon, w większości zjadliwy w tym, że Leon gani Sonny'ego za jego czyny, mówiąc mu, że nie będą razem podróżować [do Algierii, którą Sonny zdecydował, że będzie miejscem jego ucieczki). i obwinia Sonny'ego za to, że gliniarze myślą, że ona [Leon] jest pomocnikiem. Wkrótce potem Sonny dzwoni do swojej legalnej żony, z którą ma dwoje dzieci, a przyczyny rozpadu tego małżeństwa stają się oczywiste. Sal jest zdenerwowany, ponieważ doniesienia prasowe określają złodziei jako „dwóch homoseksualistów”. Gdy długi dzień zamienia się w noc, pat trwa aż do nieuniknionego krwawego (ale minimalnie) rozwiązania. Publiczność dowiaduje się m.in. przed napisami końcowymi, że Leon (nie jest to nazwisko osoby z prawdziwego życia) przeszedł operację zmiany płci.

Londyn, 1939. Stara panna Guinevere Pettigrew, której postawy i zachowanie kształtuje bycie córką pastora, może nie mieć odpowiedniego temperamentu dla wybranej przez siebie dziedziny guwernantki, ponieważ właśnie została zwolniona po raz trzeci za nieprzestrzeganie poleceń jej pracodawca, słuszny czy nie, odchodzi z tego najnowszego pracownika z powodu okoliczności bez pieniędzy i tylko w „pogrzebowym” ubraniu na plecach. Po trzecim strajku jej agentka pracy, panna Holt, odmawia dalszego jej reprezentowania. Zdesperowana na kolejną pracę guwernantki, choćby po to, by włożyć jej do żołądka coś do jedzenia, panna Pettigrew, po kilku nieprawdziwościach, jest w stanie wbić się w zatrudnienie niestabilnej i niezorganizowanej amerykańskiej Delysii Lafosse, której panna Pettigrew w bolesny sposób przekonuje się, że nie chce. guwernantka, ale raczej sekretarz socjalny, w którym panna Pettigrew nie ma żadnego doświadczenia. Piosenkarka Delysia próbuje przebić się na scenę West Endu choćby jako odskocznię do hollywoodzkiej sławy w filmach. Rolą sekretarki społecznej Delysi, przynajmniej tego pierwszego dnia, jest zarządzanie jej życiem seksualnym, ma trzech mężczyzn w ruchu: Nicka Calderelli, właściciela klubu nocnego, w którym występuje w kabarecie i w którego luksusowym mieszkaniu zyje; impresario Phil Goldman, który rozważa ją jako główną rolę w swoim następnym musicalu na West Endzie; i Michael Pardue, jej pianista bez grosza przy duszy w akcie kabaretowym, który właśnie został zwolniony z więzienia. Powiązana praca poboczna, której panna Pettigrew nie ma innego wyjścia, jak tylko zaakceptować, to znajoma Delysii, Edythe Dubarry, ekskluzywna sprzedawczyni odzieży damskiej, która chce, aby panna Pettigrew przekonała ją, nie wiedząc, że jest manipulowany, ponownie ją włącz/wyłącz. - obecnie znowu wyłączony - chłopaka, projektanta bielizny damskiej Joe Blomfield, aby ponownie wejść w ich odwołane zaręczyny. Panna Pettigrew wykonuje to zadanie, mimo że wie, że zainteresowanie Edythe Joe jest bardziej zawodowe niż osobiste. Pani Pettigrew, pracująca nad zarządzeniem Delysi, może mieć własne poglądy na to, co, a dokładniej, kogo powinna robić jako jedyna. W międzyczasie panna Pettigrew może mieć również pewne poglądy na temat tego, co robi dla Edythe. Nieuchronna wojna, która była w głębi umysłów ogółu społeczeństwa, stając się coraz bardziej rzeczywistością, może mieć wpływ na to, co dzieje się z tym kolektywem.

Przeplatające się wielokąty miłosne Szekspira zaczynają się komplikować od samego początku — Demetrius i Lysander chcą Hermii, ale ona patrzy tylko na Lysandera. Zła wiadomość jest taka, że ​​ojciec Hermii chce Demetriusa na zięcia. Na zewnątrz jest Helena, której nieodwzajemniona miłość płonie dla Demetriusza. Hermia i Lysander planują uciec z miasta pod osłoną ciemności, ale są ścigani przez rozwścieczonego Demetriusza (który sam jest ścigany przez zachwyconą Helenę). W lesie, bez wiedzy śmiertelników, Oberon i Titania (król i królowa wróżek) kłócą się o chłopca służącego. Fabuła kręci się, gdy główny psotnik Oberona, Puck, rzuca się na wolność z kwiatem, który sprawia, że ​​ludzie zakochują się w pierwszej rzeczy, którą widzą po przebudzeniu. Dorzućmy grupę robotników przygotowujących sztukę na wesele księcia (jeden z nich otrzymuje od Pucka głowę osła, a Tytanię dla kochanka) i komplikacje stają się fantastycznie zabawne.

Podczas lotu z Los Angeles do Nowego Jorku „dobry chłopiec” Oliver Martin spotyka „złą dziewczynę” Emily Friehl i uprawiają seks w toalecie. Spędzają razem cały dzień w Nowym Jorku, kiedy Oliver wyjawia plan swojego życia – swoją przyszłą karierę, udaną pracę, a następnie założenie rodziny. Podaje Emily numer telefonu swojej matki i prosi ją, aby zadzwoniła sześć lat później w celu sprawdzenia. Przez siedem lat spotykają się od czasu do czasu, a w końcu ich związek staje się miłością.

Baptista (Sir Michael Hordern), bogaty kupiec z Padwy, ogłasza, że ​​jego piękna młoda córka Bianca (Natasha Pyne) pozostanie niezamężna, dopóki jej starsza siostra, Katharina (Dame Elizabeth Taylor), piekielna ryjówka, nie poślubi. Lucentio (Michael York), student i syn bogatego kupca z Pizy, zakochał się w Biance. Pozuje jako nauczyciel muzyki i poezji, aby dostać się do domu Baptistów i być blisko Bianki. Tymczasem do Padwy przybywa Petruchio (Richard Burton), polujący na fortunę drań z Werony, mając nadzieję na schwytanie zamożnej żony. Hortensio (Victor Spinetti), kolejny zalotnik Bianki, kieruje uwagę Petrruchia na Katharinę. Kiedy Hortensio ostrzega go o skarconym języku i ognistym temperamencie Kathariny, Petruchio staje przed wyzwaniem i postanawia zdobyć jej miłość. Hortensio i inny zalotnik Bianki, Gremio (Alan Webb), zgadzają się pokryć koszty Petruchia, gdy ten ściga Katharinę.

Pracownik indyjskiego call-center jedzie do San Francisco, by porozmawiać przez telefon z facetem, w którym się zakochuje.

Była tancerka chóru na Broadwayu, Paula McFadden, mieszka ze swoją ośmioletnią przedwcześnie rozwiniętą córką Lucy i kochankiem Pauli, aktorem Tonym De Forrestem. Paula gra wyłącznie „żonę” i matkę, odkąd wyszła za mąż za ojca Lucy. Paula pewnego dnia wraca do domu i odkrywa, że ​​Tony ją zostawił. Paula nie tylko będzie musiała znowu zacząć pracować (ponieważ Tony był żywicielem rodziny), jedyne, co zna, tańcząc, to jeszcze może poszukać innego mieszkania. Paula nie wie, że Tony, którego nazwisko widniało na wynajęciu mieszkania, podnajął go Elliotowi Garfieldowi, spoza miasta, aktorowi, który przyjechał do Nowego Jorku, by zagrać główną rolę w off-broadwayowskiej produkcji Ryszarda III. Paula nie odda mieszkania bez walki – jej zdaniem posiadanie to dziewięć dziesiątych prawa – ale równie wytrwały Elliot uważa, że ​​prawo jest po jego stronie i ma klucz. Tak więc pragmatyczna Paula uważa, że ​​najłatwiejszą rzeczą do zrobienia jest dzielenie mieszkania z Elliotem. Paula nie bardzo lubi Elliota, wyłącznie ze względu na to, co dla niej reprezentuje, dlatego Paula próbuje uprzykrzyć mu życie w nadziei, że odejdzie. Jednak Elliot i Lucy świetnie się dogadują. Gdy Paula i Elliot próbują zamieszkiwać, każdy z nich ma swoje własne problemy zawodowe, Paula jest żałośnie nieprzygotowana do bycia tancerką, a Elliot jest, że nie zgadza się ze swoim reżyserem Richardem III. który chce poprowadzić produkcję w zupełnie innym i niekonwencjonalnym kierunku. Gdy każdy próbuje zarobić na życie, odkrywa, że ​​zakochują się w sobie. Ale Paula, zakochana przegrana dwa razy, waha się, czy wejść w związek z Elliotem, który, jak widzi, ostatecznie opuści ją tak, jak wszyscy inni wcześniej.

Historia miłości Almy, kobiety bardzo nowoczesnej jak na swoją epokę, kompletnie zafascynowanej rewolucyjnymi teoriami doktora Zygmunta Freuda, i jej szwagra Salvadora, być może najbardziej konserwatywnego człowieka swojej epoki, z zawodu neuropsychiatry, przekonanego, że emocje i uczucia są u istot ludzkich jedynie zaburzeniami hormonalnymi.

Dr Bill i pani Alice Harford to młoda para z wyższej klasy średniej, mieszkająca w luksusowym mieszkaniu przy Central Park West z siedmioletnią córką Heleną Harford. Jest sezon świąteczny i tak jak przez ostatnie kilka lat, zostają zaproszeni na coroczny, wystawny bal bożonarodzeniowy, którego gospodarzem jest Victor Ziegler, jeden z zamożnych pacjentów Billa. Opierając się na ich indywidualnych spotkaniach na przyjęciu, które obejmują Billa potajemnie świadczącego profesjonalne usługi gościowi, Bill i Alice prowadzą szczerą dyskusję, w dużej mierze zainicjowaną przez Alice, na temat ich życia seksualnego, ich fantazji seksualnych - szczególnie jeśli te fantazje obejmują inne ludzie - i wierność. W rezultacie Bill zaczyna dostrzegać możliwości seksualne dostępne poza ich małżeństwem. Chociaż zastanawia się nad skorzystaniem z niektórych z tych możliwości, to jest to ta, o której wspomniał mu Nick Nightingale - były kolega ze szkoły medycznej, który rzucił karierę, by zostać muzykiem na pełen etat, i który był pianistą na przyjęciu Victora, gdzie ponownie poznał się z Nickiem. - to najbardziej wzbudza zainteresowanie Billa. Zainteresowanie Billa prawdopodobnie wzrosło przez błagania Nicka, by nie kontynuował tego, co mu mówi. Ta okazja jest sekretną imprezą tylko na zaproszenie, najnowszą z serii, w której Nick zostaje zatrudniony do gry z zasłoniętymi oczami, a lokalizacja imprezy została mu ujawniona zaledwie godzinę przed jego przybyciem. To było podczas poprzedniej imprezy, kiedy Nick zobaczył pod opaską na oczach, że była to impreza erotyczna, wszyscy uczestnicy byli ubrani w kostiumy i nosili maski, prawdopodobnie w celu zapewnienia anonimowości wszystkim uczestnikom. Bill jest w stanie wślizgnąć się na tę najnowszą imprezę, która jest nawet bardziej dopracowana niż jego najśmielsze fantazje. Ale to, co dzieje się na przyjęciu, może nieodwracalnie wpłynąć na jego małżeństwo, jego życie seksualne z Alice i całe ich życie.

Bohaterowie filmu, starzejący się Amerykanin (Marlon Brando) i młodziutka Francuzka (debiutująca na ekranie Maria Schneider), spotykają się przypadkowo w pustym mieszkaniu w Paryżu. I nic o sobie nie wiedząc, decydują się na sadomasochistyczny związek seksualny, który staje się dla nich przekraczaniem kolejnych barier. Historia ta, pełna tradycji literackiej i filmowej (choćby koło ratunkowe z napisem L’Atalante przywołującym antymieszczańskie dzieło Jeana Vigo z lat trzydziestych) jest przepełniona perwersyjnym erotyzmem podszytym psychoanalizą. Ale także oddaje nastrój dekadenckiej rozpaczy zakorzenionej w myśli egzystencjalnej. Bowiem romans tej dziwnej pary załamuje się wtedy, gdy zdaje się, iż między kochankami nawiązuje się nić porozumienia. Zwłaszcza Marlon Brando stworzył postać przejmująco tragiczną, zyskując dzięki niej – jak również dzięki kreacji w "Ojcu chrzestnym" Coppoli w tym samym czasie – pozycję wielkiego aktora światowego kina.

Sarah Taylor, psycholog policyjny, spotyka tajemniczego i uwodzicielskiego mężczyznę, Tony'ego Ramireza, i zakochuje się w nim. W wyniku tego związku zmienia swoją osobowość, gdy zaczyna odbierać anonimowe telefony.

James i Catherine Ballard to małżeństwo, którego życie seksualne zostało zredukowane do opowiadania historii o wzajemnej niewierności, aby się nawzajem podniecić. Pewnej nocy James zderza się czołowo z samochodem wiozącym dr Helen Remington, zabijając jej męża i poważnie raniąc ją i siebie. Kolejne spotkania ze sobą odkrywają, że jest dziwnie podniecona seksualnie z powodu niebezpieczeństwa wypadków samochodowych i potencjalnych wypadków, a on wkrótce popada w kult fetyszystów wypadków samochodowych i zaprasza swoją żonę, aby się do nich przyłączyła. Grupie przewodzi Vaughan, były naukowiec, który został oszpecony własnym oszpeceniem w wyniku wypadku, w wyniku czego mężczyzna ma obsesję na punkcie wypadków samochodowych jako wyzwolenia energii seksualnej. Vaughan wprowadza Ballardów i doktora Remingtona w swój surrealistyczny świat seksu na tylnych siedzeniach samochodów, odgrywanie słynnych wypadków samochodowych, takich jak James Dean i Jayne Mansfield, oglądanie zdjęć ofiar wypadków, pokazy filmów kolizyjnych jako swego rodzaju pornografia i wyginanie błotników jako rytuały godowe.

"Opowieści niemoralne" to zestaw czterech opowiadań pod tytułami: "Przypływ", "Teresa Filozofka", "Elżbieta Batory" oraz "Lukrecja Borgia". Każde z nich opowiada o kobietach uzależnionych od seksu. Pełne zmysłowości seksualnej odcinki rozgrywają się w różnych okresach czasowych i dotyczą bohaterów pochodzących z innych warstw społecznych.